Geschreven door Lucienne
Het twijfelen of je het al dan niet aankunt, dat lijkt me pas uitdaging. Als je dan uiteindelijk slaagt, is de voldoening toch wel groot. En naar Santiago stap je nooit alleen.... Nu achteraf, wat denk je van je voorbereiding? Onderschat? De afstanden die je toen haalde leken me wel voldoende. Maar nu lees ik afzien, blaren en zo. Ik denk dat straks toch nog wel wat voldoening volgt.
Oswald 2014-06-28 12:42:44
OP het moment zelf is het afzien en is er niks romantisch aan,maar denk maar is aan alles wat je al meegamaakt hebt en hoe je er nu over denkt...'PAIN HEALS,GLORY LASTS FOREVER'
Frank 2014-06-28 15:54:45
Ja, vandaag, "the day after" voelt het reuze om niet meer te hoeven stappen, maar de pijn deint snel weg en wat bovendrijft is het gevoel van voldoening dat je het toch "hebt gedaan" ...dat klopt. Wat de voorbereiding betreft: Ja, de afstanden waren oké, het reliëf was misschien moeilijk te oefenen in onze streek... En ook dat reliëf zorgde voor de blaren volgens mij, de steile afdalingen hebben het hem gedaan!!! Ik zou zeker nog iets gelijkaardigs doen, maar dan liefst met maximum etappes van 20 km als het reliëf is zoals in de Gaume. Net als bij veel fietsvakanties is ook de tijdsdruk een groot onderdeel van de zwaarte. Zoals we het nu beleefden, was er weinig ruimte voor ontspanning onderweg...stappen, stappen en stappen, was de boodschap!!!
Lucienne 2014-06-28 16:38:13