Deze morgen miste ik nog iets ...de auto laden en een groot deel van de dag op snelwegen rijden... kortom nog niet dat echte vakantiegevoel.

Maar toen we aankwamen bij het adres waar we onze eerste nacht zouden doorbrengen en we onze auto drie weken mogen achterlaten, dan sloeg het THIS IS IT- gevoel meteen vollenbak toe: we kregen het gevoel in het paradijs te zijn aangekomen en eventjes bekroop me de gedachte "laten we gewoon drie weken hier blijven !"

Via " Warmshowers" had ik het adres uitgepiept, omdat het de goede ligging had qua afstand naar onze route, en ook qua afstand van bij ons thuis. De fietser die onze gastaanvraag aanvaardde, is momenteel zelf op weg met de fiets naar Warschau. Hij gaf ons het telefoonnummer van zijn ouders die hier ook wonen, in de boerderij hiernaast. "Mes parents vous ouvrirons la maison, faites comme chez vous." zo had hij ons gemaild.

We kwamen precies aan op het afgesproken tijdstip, tussen 17.00 en 18.00 uur, en de ouders van onze gastheer reden toevallig net voor ons hun erf op. Even handjes schudden, huis getoond, flesje homemade cider open getrokken, en het huis was van ons !!!
Wat kan de wereld mooi en simpel zijn !!!

Onze auto kunnen we zelfs in de schuur achter laten.
We vroegen aan Aurélien zijn moeder waar we iets konden gaan eten en ze sprak over Sainte Mère Eglise of Carentan.
Carentan passeren we op onze route, maar St M Eglise dat is dat bewust dorpje waar er tijdens WO II een parachutist aan de kerktoren was blijven hangen...daar wilde ik wel eens een kijkje nemen. De scène uit de film "De langste dag." herinner ik me nog levendig...en warempel er hangt een pop met parachute en al aan de kerktoren voor de toeristen.

Inmiddels hadden wij serieus honger gekregen en het enige restaurantje dat open was bleek een voltreffer van formaat: in "Le Monde Sans Faim" stond een ietwat bijzondere kerel "en plein publique" te koken, en al zijn gerechtjes zagen er even fantastisch uit, roken nog fantastischer, en deze die wij hadden uitgekozen smaakten ook subliem. Het is de eerste keer dat ik de woorden "Met complimenten aan de chef" absoluut niet overbodig vond.

Inmiddels zijn we terug bij ons "huis voor 1 dag" en repareert Chris het spatbord van zijn fiets dat tijdens het transport een duw kreeg door luchtverplaatsing, en schrijf ik dit verslag van op een zalig terras voor het huis.
Straks ga ik toch nog even in de hangmat liggen, die ik ontdekte...

En morgen begint het helemaal echt .

Geschreven door Lucienne