Om 6u zijn we alweer wakker, het lijkt wel een jetlag 😂😂 het is nochthans maar 1 uurtje vroeger dan België.

Om 9u komen we aan in Prazeres waar we een levadawandeling vonden die slingert door kleine dorpjes en akkertjes tot in Raposeira.
Het zonnetje is van de partij vandaag en we voelen de warmte al 🥰

Deze namiddag gaan we een 2e keer terug naar het huis, deze keer mét makelaar. Best wel spannend, en uiteraard zorgt dat tijdens deze wandeling voor heel wat gespreksstof 😉
Alle vragen die in ons hoofd opkomen noteren we onderweg, zodat we goed voorbereid zijn.

Bijna 20.000 stappen hebben we op de teller als we terug zijn bij de auto 🙈 van een work-out gesproken 😂😂

We rijden terug naar onze B&B en douchen ons, want om 14u30 komen Dirk en Magda. We hebben een stel extra eerlijke en kritische ogen nodig, en ze gaan met plezier mee.

Lombada Velha noemt de groene strook waar het huis is gelegen, vertaald: "oude ruggengraat".
Dit is nog de streek waar je grond koopt en maar een beperkt aantal vierkante meter mag bouwen zodat het groen kan blijven.

Ze benoemen het Proprietaro urbano & rustico. Urbano is het bebouwde stuk, rustico is je groene stuk dat moet blijven.

De streek is prachtig vinden we, nét omdat het zo weinig bebouwd is. In ons voordeel, want blijkbaar wil niet iedereen hier zijn wegens té rustig 😄

We wandelen opnieuw rond en bekijken alles nu meer in detail. Onze vragen worden grotendeels beantwoord, en enkelen moeten nog volgen via een opzoeking in het kadaster.

Wanneer we op het terras met de makelaar(s) staan te praten, ruiken we een sterke citrusgeur vanuit de keuken. Blijkt dat Graça 2 liter poncha aan het maken is met de appelsienen die hier groeien 🙈🤣

We hebben een NL makelaar en die van Graça zijn Portugese makelaars. Wat maakt dat Gery, de NL makelaar alles vertaalt voor ons. Gery zegt ons meteen: dit is heel normaal in deze streek van Madeira (op den buiten) en hij zegt er nog achter: "hou je maar vast want waarschijnlijk gaat dit nog een eind door en voor je het weet zit je mee te eten" 😆

Waarop wij: neenee, dat gaat niet gebeuren. We hebben namelijk gereserveerd over een uur in een restaurantje met Dirk en Magda.

2 liter poncha en een halfuur later zegt Graça, "je hebt nu de poncha traditional gedronken, maar nu ga ik de regional maken!". Wat??
Ze duikt weer de keuken in, iedereen lacht en we knikken nog "neenee, we zijn door" als Rosa de vriendin van Graça komt aanzetten met een grote ovenschotel.

Dirk en Magda kijken ons gelijktijdig aan, en we schieten samen in de lach 😂😂 Wat is dat hier?!

Bacalau de nata, bereid met veel liefde én geduld zo blijkt. Een gedroogde, gezouten kabeljauw 3 dagen weken, waarbij je 2x daags het water vervangt. Patatjes, ajuin en room... amai, het werd van bij de eerste hap héél stilletjes aan tafel 🤭

We hebben in ieder geval enorm genoten van de ongedwongenheid, en hier en daar tussen elke schaterlach en elk slokje dat we namen van onze poncha, bedachten we ons dat dit zo juist voelt. De locatie, de sfeer, de mensen...

Uiteraard mét pokerface, want er is nog steeds niks beslist 😉 Belangrijke details moeten echt nog in orde zijn, bevestigd worden. Maar met een sprankeltje geluk, wie weet...

Nadien praten we nog uitgebreid verder met Magda en Dirk bij O Forno, het restaurantje hier verder vandaan. Afsluiten doen we met een digestiefje "Madeiriaanse wijn" om erna als een blok in slaap te vallen 😄

Wat een dag!

Morgen weer op avontuur en volop genieten van de ☀️😉

Groetjes,
Ellen en Ives

Geschreven door Knipellen