Het was een raar dagje vandaag... beetje vanalles en niks 😅

We zijn opgestaan om 9u, maar Ives kijkt me al meteen aan dat hij zich niet zo lekker voelt. Net zoals bij mij 3 dagen geleden, voelt hij zich lastig in zijn buik. Gelukkig geen overgeven, maar wel misselijk.

Hij staat er echter op dat we buitenkomen, het zal wel beter gaan, zegt hij 😄
Zo gezegd zo gedaan.

We hebben zo GEEN zin meer in regen!! 😑 Dus rijden we naar de zon, of toch waar die ergens een streepje door de wolken gluurt 😉

Eerste stop is Seixal Beach: prachtige baai aan de Noordkust. Voor ons zelfs dé mooiste, na Porta do Cruz ❤ Waterval in de verte tussen de kliffen, zwart strand met nog een kleinere waterval die hierop uitmondt. Héérlijk!

We blijven hier een tijdje zitten en besluiten erna door te rijden naar de wandeling Levada Los Cedros. Maar... wanneer we in die richting alleen maar grijze wolken zien, besluiten we maar van richting te veranderen. We voelen ons precies zonnejagers 😂

Achadas da Cruz is een klein dorpje beneden de klif, wat je kan bezoeken per cable car. Aangezien Ives zich nog geen 100% voelt, is dat een prima optie. Enkel, wanneer we toekomen zijn enkele techniekers de cable car aan het loskoppelen "technical problem", zegt hij. Niet meer voor vandaag, "maybe tomorrow" hoopt hij. Je kan hem ook te voet doen, wat voor mij geen probleem is, maar Ives ziet het echt niet zitten met zijn mottige buik.

Het is intussen middag en we blijven hier nog even in de taberna, zodat ik iets kan eten. De wind staat ijskoud bij 15 graden. Binnen eet ik een groentesoepje met een broodje, mmm...
Ives nog steeds geen honger.

We discussiëren wat de opties zijn, maar het is vandaag aan de Noordkust overal even koud en nat. Een uur rijden naar de zon in Calheta overwegen we heel even, tot we beseffen dat die slingerwegen met vijftig u-turns ook megavermoeiend zijn als je je niet lekker voelt 😉 Bovendien moet je diezelfde slingerwegen ook weer terug.

Enfin, na lang treuzelen rijden we toch maar naar de Levada Los Cedros. De weg gaat zo hard de hoogte in dat we net zoals in het vliegtuig, 2 proppen in onze oren hebben.

Als we eindelijk arriveren bij de start van de hike staat er een bordje "temporarily closed". Ik zoek het online nog even op en daar wordt gemeld dat er in de helft van de wandeling een stuk van het balkon onder de waterval is weggescheurd door landslide. Je kan er dus niet langer onderdoor, maar je kan dus wel tot daar en terug.

Ives wil persé iets gedaan hebben voor we weer naar huis keren, dus we starten er dan maar aan. De eerste 2 km gaan steil naar beneden met wel 100.000 trapkes (precies gisteren 😅) tot Ives me vraagt of we niet beter terug gaan. Hij heeft bang dat hij de klim terug niet haalt...

Uiteraard is dan het verstandigste je gevoel te volgen! We keren dus weer om, weg uit het bos dat zomaar uit één of andere horrofilm zou kunnen komen 😂😂 Dichtbegroeid, grauw, zwarte takken en dichte mist. Creepy.

We hebben toch maar ne kleine workout gehad zeker? 😜 Het is nog meer dan een uur weer naar huis, en we passeren de Encumeada pas, prachtig met gele bloemetjes links en rechts! 😍

In Sao Vicente houden we nog even halt om iets te eten, hier is het nog droog... de weerapp zegt dat het bij ons 20 min. verder al regent. Bij Braseiro Grill by 351 bestellen we een frisse cola, een pizza met burrata en een pasta met pesto voor Ives. Hij wil het proberen 😊

Het smaakt ons wel, maar we laten beiden de helft staan omdat we het echt niet opkunnen. Tijd om weer door te rijden naar onze Casa. En effectief, in Sao Jorge regent het 😄

Warm douchke, chauffage staat aan... we duiken op tijd ons bed in vandaag! Morgen de laatste dag hier in het Natte Noorden 😁👍

Groetjes
Ellen & Ives

Geschreven door Knipellen