Death Valley - Las Vegas
Verenigde Staten, Las Vegas
We horen deze morgen veel mensen vertrekken rond een uur of 5, waarschijnlijk om de sunrise te zien. Wij zijn nog wat slaap aant inhalen, na zo'n weekje druk schema beginnen we het stevig te voelen!
Om 8u zijn ook wij weg en checken we uit. De kilo druiven wordt weer uit de frigobox gehaald en de muziek gaat aan :) We rijden richting Beatty, want vandaag gaan we de Titus Canyon Road rijden. Een 29 mijl lange dirtroad, waarin je door een canyon rijdt die steeds smaller en smaller wordt.
Het begin van de weg is redelijk bumpy en saai. Na 12 km begint het te stijgen en rijden we de Red Pass op, het hoogste punt is magnifiek qua view! Onderweg zit ik toch vaak met een ei met zo'n diepe afgronden naast mij :-O Het wordt ook steeds erger met de staat van de weg, stukken stenen die hooguit steken, putten van zand dat is weggespoeld door de regen,... we worden helemaal door mekaar geschud!
Op een gegeven moment begin ik me echt misselijk te voelen. Er is zelfs een groot stuk van de weg waar het zo erg is dat ik gewoon te voet achterna kom, Ives rijdt kleine stukjes alleen verder. Eigenlijk vonden we deze weg ook niet zo indrukwekkend. Tenzij de laatste 4 km dan rij je echt door de smalle canyon, slingerend van rechts naar links, maar om daar nu 2 uur op een stuk voor heen en weer gerammeld te worden, NEE dank u.
Het mottige gevoel gaat niet weg, ik voel me zelfs zo slecht dat ik de autostoel plat leg en slaap tot we in Vegas zijn. Ik geraak amper tot de kamer van het hotel, waar dan ook nog eens blijkt - bij het openen van de deur - dat ze ons een bommakamer hebben aangesmeerd!? Via booking.com boekte ik een gerenoveerde, luxekamer (gelukkig mét foto's) zo wist ik dus zeker dat deze verkeerd was. Ives belde even met de receptie en op 5 minuten waren we al van kamer gewisseld.
Ik ben het bed niet meer uitgekomen :( onze reservatie bij Tao valt in het water... jammer! Het is ondertussen een beetje traditie om hier te komen eten als we in Vegas zijn. Wat nog erger is in mijn hoofd is: wanneer gaat dit verschrikkelijke gevoel voorbij??
Ives bestelt nog een filmpje via PayTV, ik kijk een stukje mee maar kan mijn ogen niet openhouden en het draaiende gevoel in mijn buik pikt zoveel energie dat ik me niet kan concentreren. Sleep it is...
Hopelijk morgen weer beter!
Ellen & Ives
Om 8u zijn ook wij weg en checken we uit. De kilo druiven wordt weer uit de frigobox gehaald en de muziek gaat aan :) We rijden richting Beatty, want vandaag gaan we de Titus Canyon Road rijden. Een 29 mijl lange dirtroad, waarin je door een canyon rijdt die steeds smaller en smaller wordt.
Het begin van de weg is redelijk bumpy en saai. Na 12 km begint het te stijgen en rijden we de Red Pass op, het hoogste punt is magnifiek qua view! Onderweg zit ik toch vaak met een ei met zo'n diepe afgronden naast mij :-O Het wordt ook steeds erger met de staat van de weg, stukken stenen die hooguit steken, putten van zand dat is weggespoeld door de regen,... we worden helemaal door mekaar geschud!
Op een gegeven moment begin ik me echt misselijk te voelen. Er is zelfs een groot stuk van de weg waar het zo erg is dat ik gewoon te voet achterna kom, Ives rijdt kleine stukjes alleen verder. Eigenlijk vonden we deze weg ook niet zo indrukwekkend. Tenzij de laatste 4 km dan rij je echt door de smalle canyon, slingerend van rechts naar links, maar om daar nu 2 uur op een stuk voor heen en weer gerammeld te worden, NEE dank u.
Het mottige gevoel gaat niet weg, ik voel me zelfs zo slecht dat ik de autostoel plat leg en slaap tot we in Vegas zijn. Ik geraak amper tot de kamer van het hotel, waar dan ook nog eens blijkt - bij het openen van de deur - dat ze ons een bommakamer hebben aangesmeerd!? Via booking.com boekte ik een gerenoveerde, luxekamer (gelukkig mét foto's) zo wist ik dus zeker dat deze verkeerd was. Ives belde even met de receptie en op 5 minuten waren we al van kamer gewisseld.
Ik ben het bed niet meer uitgekomen :( onze reservatie bij Tao valt in het water... jammer! Het is ondertussen een beetje traditie om hier te komen eten als we in Vegas zijn. Wat nog erger is in mijn hoofd is: wanneer gaat dit verschrikkelijke gevoel voorbij??
Ives bestelt nog een filmpje via PayTV, ik kijk een stukje mee maar kan mijn ogen niet openhouden en het draaiende gevoel in mijn buik pikt zoveel energie dat ik me niet kan concentreren. Sleep it is...
Hopelijk morgen weer beter!
Ellen & Ives
Geschreven door Knipellen
Geen reacties bij dit reisverslag
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
