We konden vanmorgen om half acht aan het ontbijt dat het super-de-luxe Arigo bood naast slapen sporten en eten. We bestelden een continentaal breakfast en dat was meer dan voldoende om de dag te beginnen, zodat we om goed acht uur op de fiets konden stappen om de warmte wat voor te zijn. zo kwamen we om half elf bij de gelegenheid waar Hanny de vorige keer ook koffie gedronken had met uitzicht op de rivier. We werden teleurgesteld want zij gingen pas om elf uur open, maar na wat aandringen boden ze een koffie to go aan en mochten wel op het terras zitten. De koffie viel er goed in en ondertussen werden nog enkele andere mensen weggestuurd om dat ze nog niet open waren. Wat wij niet wisten maar Hanny wel dat we bij de sluis met stuw over een trap naar de andere zijde moesten. De tassen gingen van de fietsen en een medewerker die mij terugstuurde daar ik te ver doorgereden was, hielp ons om de fietsen op de stijle trap naar boven te brengen. De tassen hadden we aan de andere kant al naar beneden gebracht. Nu gingen de fietsen zonder bagage ook gemakkelijker naar beneden. De tassen weer op de fiets en maar een honderd meter verder moesten we onder het spoor door ook via trappen, dat was niet zo diep en lukte door één kant de tassen er af te halen. Dit gebeurde bij Burg Schrekkenstein dat hoog op de rots stond. Bij Brná moesten we van de weg af om door het dorp omhoog verder te fietsen, er zat een afdaling van 9% en 25% voor ons niet zo erg maar voor de fietsers die de Elberadweg fietsen van zuid naar noord we een hele klim. We kwamen veel groepen tegen die de rivier van boven naar beneden fietsen zoals ons Duitse boekje van Bikeline ook doet. In Usti maakten we een foto van de brug die op de zwaan van Rotterdam lijkt. In het boekje staat hij in het wit, maar nu leek hij meer blauw. Bij Litomėrice hadden we een langere stop om ook de bidons bij te vullen. Het werd wel steeds warmer en daarom zijn we in Krecise in een restaurant onder een waaier gaan zitten om een hamburger te bestellen, zie de foto’s, dat hadden we niet gedacht maar toch maar opgegeten. Het fietspad was nu goed geasfalteerd, zodat we aardig door konden fietsen, deels onder de bomen. Maar de laatste 10 km moesten we door het open veld rijden en dat kost met de warmte een behoorlijke inspanning. In Roudnice moesten we ook nog wat omhoog naar het pension en we waren blij het gehaald te hebben.

Geschreven door Ellertfietst