Ik ben om zes wakker en dut nog ff wat in dan pak ik mijn boeltje weer bij elkaar. De bobbel in het luchtbed is weer groter geworden dus word t tijd voor een nieuwe. Ben al druk bezig met gips om hem ergens op mijn pad heen te zenden.
Ondanks dat heb ik redelijk goed geslapen en voel me oké.
Ik ga eerst maar s richting benzine station voor mijn benzine… een kop Americano koffie. De Jonge man van gisteren is er weer en aan een tafeltje zit ook de leidekker. Hij heeft de hele nacht doorgezet … wat een kerel. Hij betaald ook nog s mijn koffie. We waren al FB vrienden geworden dus houden contact.

Dan breng ik de dekens terug bij de vrouw van de kebab zaak. Er zitten allemaal vrouwen die hier eens per week elkaar treffen. Ze lachen en groeten me …ze hadden al over mij gehoord.

Ik pak nu wegen over de straat want dat gaat sneller en ik moet zo n 80 km overbruggen voor zaterdag. Dan start mijn visum voor Athos het heilige schiereiland.

Het lopen gaat weer goed en ik ga langs een bakker voor brood en zoete bladerdeeg koek.

In een dorp verderop weer fijn een koffie. Dan krijg ik een stuk met graffel paden en loop langs boerderijen met eromheen veel losse honden die weer vrij agressief zijn.
Op zulke momenten ben ik extra blij met mijn stok…. Die houd ze wel op afstand. Soms loop ik een stuk andersom zodat ze me niet nog eens van achteren snel in de kuuten bieten.

Ik ontvang het interview van de journalist en laat het Tuus ff vertalen.
Tis wel een mooi stuk en leuk om te delen ook hier in Griekenland zodat ze mijn verhaal gelijk snappen.

Dan krijg ik weer een grote weg en pauzeer in een luxer dorp met kerktoren met een poort /doorgang. Bij de winkeltjes zie ik de eerste tekens van kerst al. Ze bent er hier ook vrog bij.

Dan zie ik het eerste bord met Agion Oros en krijg ook prachtige uitzichten. Ze hebben leuke zit plekken en prieeltjes langs de autoweg.
Bij een v d parkeerplekken tref ik een wielrenner en hij weet veel over Agian Oros.

Ik ga van de grote weg af omdat het dorp bekend is van een zeer mooie oude boom.
Ik loop het dorpje binnen en ga op de gesplitste plataan af van 1000 jaar oud. Er onder zit een soort bronbadtje. De wortels zuigen het water op en in de winter is er met drie heiligen een feest en springen kinders in het vrij warme water.

Ik maak wat foto’s en een leuke vrouw van de bar maakt ook foto’s van mij even bij de boom. Haar zus spreekt Engels en ik drink er een kop koffie. Ze vragen naar wat ik doe en de ene vind mij net Jezus.
Een dorp verderop weten ze is een priester dus ga ik daar op af.

Het volgende dorp is leuk en heeft geschilderde taferelen op enkele huizen.
Er is ook een talenschooltje. Ik ga op de mooie kerk af die 100 jaar oud is en gewijd aan Sint Joris …maar die is dicht.
De buurjochies sturen me naar een plek heen waar de pastoor moet wonen maar dat klopt niet helemaal. Bij een bar zit een jonge man die Engels spreekt en de pastoor voor mij belt .
Ik heb geluk hij spreekt Duits en ik vraag hem voor een plek. Hij doet eerst wat afstandig want ze hebben geen kamer. Hij verwijst naar een kleine kapel verderop aan de weg.

Ik wil hem graag ontmoeten en dat doen we bij de kerk want ik had ook al leuke bijgebouwen gezien.. daar tref ik de vriendelijk ogende pastoor die een tijd in Hamburg heeft gewoond.

Ik laat hem mijn documenten zien en vertel hem dat ik overal slaap in eenvoud en dan aait hij me over mijn gezicht.
Er is een ruimte met keuken en tafels.
De verwarming middels airco maakt hij aan praat en als ik vraag of ik er wat kan koken belt hij zijn vrouw.
Die komt even later met gebakken eier van eigen kippen en worst en tomaten salade ook uit eigen tuun.

Leuk ff te kletsen in t Duits. Even later komt ze terug met een zoon en een vouwbed. Ze vinden het maar niks dat ik op de grond slaap.
Lekker eten en een goed bed … ik tref het weer. Ik was ook weer wat kleren want vooral mijn lange broek is erg vies geworden en t kan hier mooi drogen.
Dan maak ik wat koffie met eigen filtertje en gemalen koffie uit mijn blikje.

De pastoor komt ook nog ff kijken …er is iemand in de kerk an het werk met het verwarmingsysteem.
We praten nog een tijd over de verschillen in religie en over Agian Oros en ik krijg stempels voor in onze pelgrim paspoorten.

In een winkeltje koop ik nog een blikje bier voor de avond en ik tik nog een blog uit op de slimme telefoon. Dan weer het bed opmaken en….slapen duurt niet lang.







Even een update Maurice en Gipsy

We zijn 5 dagen later weer naar Utrecht gegaan om te kijken of we wat kunnen invriezen voor een nazaat en dat ging goed de volgende dag zou ik horen of de kwaliteit goed is gebleven na het ontdooien.

Daarna naar de oncology en in het gesprek heb ik aangeven dat Maurice 1,7 kilo is gegroeid in 5 dagen tijd, dan kijkt ze me aan en zegt dat is niet het ziektebeeld wat we moeten verwachten want eerlijk gezegd hadden ze me ook al gewaarschuwd dat hij niet eens 5 dagen later terug zou kunnen komen zonder medicijnen.

In overleg met een collega ook Maurice genaamd hebben ze me gevraagd om nog een echo te doen met nog een keer een punctie en dan ook in zijn darmen.

Uiteraard willen we het dan ook weten of het misschien toch niet is wat ze dachten en een kleine stille hoop komt er toch.
Ze zijn al helemaal weg hier van Maurice ook de echo ondergaat hij met geduld.

Helaas kreeg ik de dinsdag de dag erna twee keer slecht nieuws niet alleen zijn zaad was slecht na het ontdooien ook de diagnose van lymfeklieren kanker met de t cellen bleef gelijk alleen omdat Maurice het zo goed doet willen ze hem nog wel opereren. Zonder garantie of hij langer kan blijven leven.

Ik hoef niemand te vertellen hoe ik me voelde ik zei ook tegen haar mijn hoofd loopt over wat moet je doen hoe met je het doen.
Je krijgt meerdere optie maar maak eens een keuze wat goed is en wat voor ons echt op nummer is staat is hoe Maurice zich daaronder zou voelen.

Na bedenktijd te hebben gevraagd en in overleg met de fokker dit omdat Maurice dek reu is in haar kennel hebben we besloten nadat de uitslag negatief te zijn we hem nog te laten dekken.

Dit zou een week later zijn en als een echte moederkloek was ik de hele dag waakzaam en bij elke zucht of beweging zowel overdag al in de nacht hield ik hem in de gaten ober bezorgt kan je wel zeggen.

Een Diepste wens van ons is om van Maurice nog iets te hebben maar natuurlijk alleen als hij zich goed genoeg voelt.

Een week later gingen wij dus richting België en wat voor mij een beetje een mooie gedachte is is dat we daar toen we hem ophaalden onze eerste wandeling aan het strand van Knokke hebben gemaakt en nu zou waarschijnlijk mijn laatste strand wandeling ook daar zijn.

Samen met mijn camera dus op pad en aan de foto’s kan je zien dat we het erg naar onze zin hadden.

Na een paar vruchtbare dagen weer richting huis en omdat hij zich zo goed voelt en zijn energie ook terug heeft ga ik me toch wel wat afvragen want ik heb sterk het vermoeden dat hij in Albanië dus echt een vergiftiging heeft opgelopen waardoor hij zo ziek was en door de echo’s is zijn kanker ontdekt.

Na overleg met mijn dierenarts hier in het noorden besloten om hem niet te laten opereren.

En nu na weer een week later kan ik met trots zeggen dat hij ondanks zijn ziekte helemaal de oude lijkt hij geniet van de kleine wandelingen overdag en heeft weer energie en zijn oude gewicht is terug.
Ik besef echter dat dit zomaar op een dag voorbij kan zijn maar elke dag is winst
Ik dacht dat ik hem met de terug vlucht al niet meer levend zou aantreffen.

Lieve lieve Maurice je bent het dubbel en dwars waard dat ik mijn reis heb moeten afbreken en mis ik natuurlijk maar andere maatje.
Ook al is elke avond in je eigen bed liggen ook wel heerlijk.

Verder wil ik bij deze ook iedereen bedanken voor de kaartjes de lekkers die er in de brieven ligt voor zowel mij als voor Maurice.

Voor iedereen een knuffel en een poot van Maurice

Ps foto’s samen zijn gemaakt door mensen die ik op het strand tegenkwam

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg