Om zes uur gingen de beide dorps kerktorenklokken te keer; zo van aufstehen. De drie zielsmaatjes te gast ook dan maar. Na wassen, alles opruimen en tassen weer goed gepakt, waren we mooi op tijd toen om acht uur de mevrouw van de kerkgemeente kwam voor bureauwerk. We kregen onze stempels en bovendien nog een klein houten schaapje die ze gaven aan de gedoopte kinderen.

Ik bezocht de kerk nog ff terwijl Monique al de apotheek en bakker bezocht. De als evangelisch, grote, gebouwde kerk stond op de voetstukken van zijn voorgangers zoals vele en is gebouwd met deels de oude stenen. Mooie kerk ook vanbinnen. En mij sprak de wijze van indeling erg aan kinder speelzitjes achterin en bartafels ook. Deze modernere vorm lijkt me meer open en zijn ze toch maar ff op de katholieke kerk vooruit. Ook hele mooie spreuken aan de wand. Na een fijn broodje met zwiebeln en een tasse café und thee gingen we dan loos, verder met de mooie rothaarsteig.

We lopen nu in het gebied van de graaf van Nassau, ja de Oranjes. Ik kreeg dat gisteren al te horen van de schoenmaker en kon niet wachten tot we er zouden zijn. Rond een uur of tien, half elf kwamen we aan op de Ginsberger heide, de berg met toren waar ...let op.... Willem de Zwijger, de voorvader van ons koning Willem, in 1568 de kerels bij elkaar verzamelde voor een veldslag om de Nederlanders te bevrijden van de Spanjaarden tijdens een 80-jarige oorlog! Kiek; weer een mijlpaal in ons wandelende geschiedenisboek. De “via Germania” is zo mooi, dat eigenlijk elke Hollander deze eens moet maken. Mooi te voet en anders kan ook, maar geweldig om op diezelfde gerestaureerde toren te staan. Trouwens ook mooi; gewoon vrij toegankelijk met klein museum der in. Top!! En Ik zag het zo voor mij hoe het toen gaon moss. Spontaan ging ik riddertje spelen met mijn zielsmaatje. Tis nu bovendien ook nog eens feest gezien het 450jr terug is. De boekjes lagen al klaar voor de bezoekers en er is een theaterstuk.

Maar goed we moeten verder te voet. Er kwam slecht weer aan, dat hadden ze gemeld. We passeerden een klein dorp met weer een mooi leien gedekt kerkje waar een tafeltje voor stond met bankje. Hier maar ff middag maken. Er kwam vervolgens mensen aan, dat bleken gevluchte sirriese te zijn, de vrouw ging gelijk ons voorzien van water en thee. Toen het wat begon te regenen gingen wij met hun naar binnen in de pastorie. Daar werden we bedolven onder allerlei eten; veel zelfgemaakt vanuit hun land. We spraken eerst met de man Ziad met handen en voeten en later bleek de vrouw Mofida toch redelijk Duits te kunnen. Wat ongelofelijk aardige mensen. We kregen uitleg van al het eten en ook het land en ook hun geloof. Bijzonder ook; zij waren het erover eens dat het eigenlijk net voetbal is met dezelfde Goed c.q. bal. Heel jammer dat er daar nu zo'n heftige strijd is. We wisselden de gegevens uit en spraken af contact te onderhouden en dat ze bij ons een keer kwamen incl. hunebedbezoek en wij bij hun na de oorlog incl. bezoek van de oudste stad op aarde. Wat weer mooi.

Voldaan gingen we verder op pad, ook al regende het nog wat. Maar dat werd niet beter met dat weer. Het ging een eind verderop in 't bos en bergen ineens flink te keer. We konden maar net schuilen met z'n drieën onder een klein afdakje tegen een infobord aan over het ontstaan van de gesteenten op aarde en ook het leven. Mooie les naast een zogenaamde steenbrug. Het ging zo wel een dik uur flink te keer met donder en bliksem erbij. Maar we bleven zo goed as droog.

Toen het een beetje beter werd deden de regenjassen aan en de hoezen over de tassen en der maar door. Ik liep vandaag op de “bearefus “schoentjes op advies van de schoenmaker uit Hilchenbach en gebeld advies van Klaas Bijl, onze schoenensponsor. De voet kon zowat helen. Het liep helemaal niet slecht, alleen loop je te soppen van het hemelwater. Gips heeft ook geregeld wat last van haar pijntjes in knie en voet. Maar zeggen we steeds als oma: niet klagen maar dragen. Onderweg kwam er nog een jonge ree, van heel dichtbij zichtbaar, op ons pad. Ook benaderende er een mijnheer Bakker ons voor een nieuw tv-programma om aan mee te doen als gezin over uitwisseling mijn dorp en mijn stad.

Wie weet als we weer terug zijn in oktober. We naderen inmiddels het wat drogere, voor ons einddorp met voorzieningen, Werthenbach. Alleen verdwaalde ik wat door de gele bordjes wat te blijven volgen, zodat Monique een uur eerder aan kwam in het dorp, zo rond acht uur en verdikke net te laat was voor winkel en ook net een paar minuut voor tankstelle.

Ik was helemaal goed flauw dat ik daarboven nog zat in de bergen nog ca 2,5 km verderop. Maar het geluk kwam weer op ons pad toen Monique zich bij een huis melde voor hulp en tent op te zetten in de tuin. Het bleek een alleraardigst ouder echtpaar te zijn die zelfs nog hondenvoer hadden en zelfs mij gingen halen met de dikke Mercedes. We eindigden de zeer bewogen dag met gezang bij een kaarsje voor Mevr. haar 74e verjaardag. Wat weer mooi eind des dag.

Tot morgen

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg