We waren alweer knap vroeg wakker, zo rond 5 uur in het Jagt tuinhuisje ‘Traumstein’. Bij het afscheid nemen van een zeer vriendelijk echtpaar Fam. Steker hoorden twee Hollandse mensen ons praten en haakten aan vanaf hun balkon. Ze bleken bij ons uit de buurt te komen en hadden ons ook op de KRO gezien. Zij waren ook echte wandelaars en al gauw hadden we de mooiste gesprekken over dit gebied en het Drentse land. En wat bijzonder waren de verhalen welke de man (uut Coevorden) had over de energievelden rond de hunebedden en de stenen hier, en met name de Externsteiner. Ze gingen ons ook volgen en we spreken elkaar vast weer s thuus.

We liepen weg rond 7:30 uur richting de grote Paul en Petrus kerk om te zien of de pastoor er was voor een stempel. Er bleek een kerkdienst te zijn en we stapten er heel stil binnen om nog even een stuk mee te krijgen en daarna ff een praatje met de pastoor en kerkmensen te maken en natuurlijk te wachten voor een stempel. We kregen een stempel met het teken mosselschelp van de Jacobsweg naar Santiago de Compostella, die hier ook langs gaat. Veel Hollanders richting Rome hebben ze hier nog niet gehad. De pastoor had ook nog een mooi verhaal over de naam Maurice; dat was een eeuw terug een grote beroemde jager die de hele omgeving af ging wanneer er een jongen geboren werd dat hij er 100 Dm voor over had als ze hem vernoemden naar hem. Onze hond past hier dus goed. Maar goed we moesten verder te voet!

Op de bergen weer, in richting van de oude torenburg, deze staan telkens zo mooi in het zicht vanuit het dal /dorp of stad en ai dan eenmaal met de tonge op de schoenen boven bent, heb je weer een prachtig uitzicht van boven op datzelfde dal. Wat hebben die ridders zich ook rijk en machtig gevoeld denk ik dan, zo over hun volkje heen kijkend.

Verder door het bos kom je hele stukken tegen met omgewaaide, inmiddels weggezaagde, bomen van een beste storm in 2007. Het lijkt wel een veldslag om nog maar even te blijven hangen in de middeleeuwen. We hebben trouwens de plaatselijke VVV ook nog ff bedankt voor het helpen bij onderdak te vinden. En gaven aan dat we onze Via Germania wel heel mooi vinden zo maar dat de afstand van de bordjes vaak niet kloppend zijn en dat ons opvalt dat er weinig campings langs het pad zijn. Ze nemen het mee in hun verbandvergaderingen en wie weet komen er nog vele pelgrims in de toekomst over dit pad. Ik persoonlijk denk dat dit wel de mooiste weg is, van met name de oostelijke en noordelijke mensen van ons land, gezien hun herkomst ook veel vanuit Duitsland is. Je loopt zo mooi over je eigen voorouders geschiedenis! Dus de Via Francinica of de Via Germania naargelang je eigen afkomst zover bekend.

Maar goed eenieder moet ja ook zijn eigen pad zoeken. Zo is toch heel het leven. Ik ben er wel van overtuigd dat als je je eigen geschiedenis goed kent dat dit verrekte handig is voor je toekomst. Maar goed ik dwaal weer wat af. Gipsy geeft ook regelmatig aan dat ik niet zo met iedereen zo lang moet lullen. Maar ja; het is zo leuk zo onderweg. Minder leuk is dat ik knap last krijg van de tussenruimte tussen het kleine teentje. We hadden gisteren al zalf gehaald maar vandaag was het rond de middag zo ver dat ik ff geen stap meer wilde zetten. Ik heb na de pauze mijn zware wandelschoenen maar gewisseld door de moderne Jezus sandalen. De bearefoots. Deze flexibele schoenen dragen we ook 's avonds. Om de voetjes weer lekker los te lopen. Mijn lieve Gipsy heeft me eerst verpleegd zodat de waarschijnlijk schimmel zich niet doorzet. Vanavond maar ff wat extra spul, talkpoeder enz., halen. In de pauze hut hebben we nog mooi even de overgebleven stukken kip geroosterd boven een mini takjes vuur. Daar knap ik altijd gelijk van op.

Dus kop der weer veur en toen ik ff later hoorde dat mijn zoon Nick geslaagd was voor zijn brommerrijbewijs en vaders goed was aangekomen in Gran Canaria was ik de daagse kwelling alweer snel vergeten. We gingen ter hoogte van Willebadessen weer het dal in, omdat we de dag kilometers wel weer hadden gemaakt. Eerst maar ff richting supermarkt, aangezien we wel weer behoorlijk zin hadden in eten en drinken. De waterzakken op de rug (waaruit we via een slangetje drinken) waren ook al leeg tot de laatste druppel. Het werd hier ook steeds warmer. Ik liep al een tijdje zonder shirt namelijk.

Aangekomen in de stad was er ook behoorlijk wat mis. Er kwamen van alle kanten Rettungswagens en zelfs een helikopter. Later hoorden we dat er een huis aan de rand van de berg tijdens verbouwing was ingestort. Even ervoor hadden we het er nog over gehad om mogelijk daar een plekje te zoeken. We hopen dat het nog meevalt met de gewonden. Bij de winkel bevond zich ook weer een klein terrasje waar ik me neerplofte met de hond. Gipsy haalt vaak de boodschappen. Er zat een gezellige groep mensen bij elkaar die het natuurlijk eerst over hun voetbal mannshaft hadden en daarna vroegen naar onze tocht. Nadat we ons verhaal hielden kwam er spontaan weer een uitnodiging van een vrouw die zelf ook een stuk van het Jacobs pad had gepligerd.

Dus fantastisch; weer een stee voor onze Villa Hilleberg. We hebben de magen lekker gevuld bij een imbiss met pizza voor Gips en ik een Döner teller. En Maurice werd ook bediend door de vriendelijke Noord-Afrikaners met een eigen waterbakje en stuk restvlees. Hij had trouwens ook net zijn eten gehad, maar hij mag ook echt wel wat extra.

Even nog langs de mooie RK-kerk met twee stuks fraaie, met leien beklede torens en aangebouwd klooster. Er bleek echte geen pastoor of stempel te zijn. Ik later nog even hen, maar nog geen pastoor. Wel hoorde ik een zangkoor jubelend oefenen, zodat ik daar even navraag hield. Ze waren net bij het mooie nummer amen welke wij altijd op de knieën in verre staat van bier bezingen tijdens zo'n ouderwetse bruiloft. De dames konden me ook niet helpen, maar ik moest de pastoor maar morgenvroeg op tijd wekken zeiden ze lachend. Ik groette hun en moedigde ze aan dat ze vooral dat enthousiaste vreugdegezang moesten vasthouden. Dat is belangrijk; een vrolijk geloof. Dat zit hier nog wel goed volgens mij bij die vrouwen. Alleen wel jammer dat ze allemaal bijna grijs waren….

Met onze gastvrouw Hildegard hebben we ook vanavond nog fijn een biertje gedronken im garten en voor Gipsy hete water voor haar eigen meegenomen thee. Ze was ook best op de hoogte van de kerk. Ze was ook al in Jeruzalem geweest met een jonge pastoor. Daar had ze ook toentertijd mee gediscussieerd over het afschaffen van het celibaat. Hij was wel voor, maar een paar jaar later was hij toch vader geworden en pastoor af. We waren het erover eens dat het tijd werd voor wat veranderingen. Ze schrijft mogelijk ook een brief die meegaat naar Rome. Maurice krijgt het nog zwaar als postbode.

Morgen pakken we alweer het laatste stuk van de Hermans höhen richting Marsberg. Nu dik driehonderd km afgelegd. Nog dik 2200 te gaan!!

Bis morgen!!!

Geschreven door Zielsmaatjes.onderweg