Vol goede moed vertrokken vanmorgen om uit Belorado. In de albergue daar was geen ontbijt te verkrijgen. De lieve juffrouw had ons verteld, dat het in Belorado geen probleem mocht zijn om ergens te ontbijten. Nou mooi niet. Het hele stadje doorkruisd, maar nergens ook maar iets open. Dus op naar het volgende stadje. Ook helemaal niets. Nog een uur verder in het volgende dorp: ook helemaal niemand of iets te zien. Alleen maar mopperende pelgrims, omdat nergens ook maar een bak koffie was te scoren. Jullie zien: het pad van een pelgrim gaat niet altijd over rozen. Pas in het dorp waar we gaan overnachten was een cafe c.q. bar open en die deed dan ook goede zaken. Het terras zat keivol met pelgrims, die zowel hun ontbijt als koffie en lunch naar binnen zaten te werken. Zo ook deze twee uitgehongerde en zonder koffie-pelgrims. Uiteindelijk is het toch nog goed gekomen.
Gelukkig hebben we vannacht goed kunnen slapen en gisteravond voldoende gegeten.
Jo salade en kip. Rien spaghetti en kip. Bij de kip zat couscous en dat vindt Jo niet zo lekker. Dus de couscous maar bij Rien op het bord geschoven. Die wist er wel weg mee. Als toetje Jo yoghurt en Rien nog een banaan.

Vandaag maar 12 km gelopen, dus vanmorgen alle tijd om op pad te gaan. Desondanks waren wij toch al om half een op de plaats van bestemming. Omdat er morgen een pittige wandeling op de rol staat, hebben we een tweepersoonskamer geboekt. Dat wordt dus een rustige nacht zonder snurkers.

We zijn in Villafranca Montes de Oca aangekomen. Hier verzamelden de pelgrims vroeger moed voor de lange en gevaarlijke overtocht over het Oca-gebergte. In de bossen werden ze vaak overvallen door struikrovers. Daarom liepen ze destijds met zoveel mogelijk pelgrims tegelijk het gebergte over om de rovers te weerstaan. Wij hopen dat dit verleden tijd is, want we zitten niet te wachten op struikrovers.
We slapen in een voormalig ziekenhuis, dat vroeger bij pelgrims erg in trek was vanwege de grote porties eten, die toen werden verstrekt. Afwachten of de porties nu nog steeds zo groot zijn. Het is nu een hotel en albergue.

Het weer.
Vandaag weer de gehele dag droog. Vanmorgen nog veel bewolking maar geen regen. Wel de gehele dag met een dun jasje gelopen en weinig gezweten. Het landschap was kaal met vele velden deels zwarte zonnebloemen. Niet het meest mooie beeld, maar elk seizoen heeft wel ergens zijn charme. Langs de wandelpaden bloeiden ontzettend veel vlierbessen. Na middag was het heerlijk toeven op een terrasje in de zonneschijn met een cola-tje en een radler.

De teen van Rien.
Vanmorgen nog eens goed gekeken hoe het er onder het verband uitziet. Ook zuster Jo nog eens laten kijken en vanaf morgen gaat het verband er af. Het zag nog wel een beetje blauw, maar pijnlijk is het zeker niet meer. Met Jo gaat alles nog uitstekend, dus vol goede moed gaan we morgen weer op pad.

Stof, slijk, zon en regen
is de weg van Santiago.
Duizenden pelgrims en
reeds meer dan duizend jaar.

Pelgrim, wie roept je?
Welke geheime kracht trekt je?
Niet het land van de sterren,
niet de grote kathdralen.

De kracht die ons voortstuwt,
de kracht die ons trekt
laat zich niet verklaren, noch wij kunnen dat.
Alleen Hij van hierboven weet het.

Tekst is van een muurschildering onderweg.

Geschreven door RienenjoSantiago