Met schone schoentjes en netjes ingevet weer op pad vanmorgen. Niet al te vroeg, want ontbijten kon je pas na 08.00 uur. En deze jongen gaat niet op stap zonder ontbijt. Het was niet druk aan de ontbijttafel, want de meesten waren al vertrokken. De eerste klom voor 05.00 uur al uit bed. Een Amerikaan, zo'n macho-mannetje met het hoogste woord. Hij zat gisterenavond uitgebreid te vertellen, dat hij bij de Secret Service heeft gewerkt en special gard is geweest van bijna alle recente presidenten van Amerika. Hij vond Reagan de sympathiekste, maar volgens mij was hij toen nog niet uit de luiers. Als het waar is ben ik de special gard van ons eigen Maxima.

Het wandelen ging lekker vandaag. De meesten liepen te puffen van de hitte. Nou, ik niet. Voor mij kan het niet warm genoeg zijn. Op dit moment ben ik vel over been. Ik schrok toen ik vanmorgen in de spiegel keek. Ik moet als ik thuis kom weer flink gaan bunkeren. Ik verbruik onderweg heel veel calorieën en eet me te barsten. B.v. Gisteravond als voorgerecht een vol bord spaghetti, waarvan ik thuis al meer dan genoeg aan zou hebben. Daarna nog een bord met frites en 5 flinke gehaktballen. Mijn God, wat heb ik die gemist. En tot slot nog een appel taartje met slagroom. Jennifer lustte haar taartje niet, dus die heb ik ook maar opgegeten. Zonde om weg te gooien. Onderweg pak ik bij elke pauze ook iets. Zo eet ik per dag een heel stokbrood weg met kaas of ham. Ze hebben hier heerlijke schapenkaas. Ik krijg er geen genoeg van.

De gehele dag alleen gelopen met af en toe onderweg een praatje. Wat wel opviel is dat zodra ik ergens zat de vraag kreeg of het wel goed met mij ging. Zo slecht zie ik er volgens mij toch ook weer niet uit.

En wat denk je: zit ik in de refuge van Lorca, komen Nienke en Jennifer (ik noem ze mijn Caminodochters) weer binnenvallen. Deze keer slapen we niet op dezelfde zaal. Zij hebben voor 15 euro de man een kamer voor hun tweeën. Ik slaap met 10 mannen voor tien euro op een kamer. Wel een schitterende kamer, maar het zal vannacht de nodige herrie geven. Dus de oordopjes weer maar in. Afgelopen nacht hebben ze goed geholpen.

Onderweg had ik het even niet best, toen ik Jo en Marco aan de lijn had.
Op dat moment mis je toch je wandelmaatje en voel je jezelf best eenzaam. Maar ja, het feit is er nu eenmaal en er niets aan te veranderen. Ik ben wel blij dat het met Jo een stuk beter gaat en kijk er naar uit haar in Santiago te zien. Marco vroeg mij of ik al paella heb gegeten. Dat was nog niet het geval. Marco: vanavond staat er paella op het menu.

Volgens het boekje zou het vandaag een saaie wandeling langs de snelweg worden. Nou, mooi niet. We zijn de snelweg twee keer onderdoor gegaan en verder hebben we wel parallel met de weg gelopen, maar geen last van gehad. Het wordt eentonig, maar vandaag was het wederom een schitterende wandelroute met een prachtige omgeving. Door het heuvelachtig terrein heb je prachtige vergezichten en schitterende dorpjes tegen de berghellingen aan gelegen. Een van deze dorpjes deed me denken aan de Mont San Michel, maar dan zonder water. Genoeg gemijmerd. Eerst kijken of de paella smaakt en dan of we goed kunnen slapen met al dat manvolk.
Maar dat lezen jullie morgen dan wel weer.

Gezegend bent U pelgrim, als U niet het meest bezorgd bent over of U op Uw bestemming aankomt, maar of U er zult aankomen met anderen.

Een van de zaligsprekingen van de Pelgrim.

Geschreven door RienenjoSantiago