Je zou mij nu moeten zien zitten. Heerlijk onderuitgezakt in een leunstoel, genietend van het prachtige uitzicht. Wat ben ik blij dat ik hier ben blijven plakken en niet ben doorgelopen naar Portomarin.
Iedereen loopt naar Portomarin (ongeveer 5 km hier vandaan), kennelijk vanwege de naamsbekendheid. Er zijn daar vele refugio's, maar ik heb het niet zo op die grotere plaatsen. Mij te druk. Nee, dan de rust hier in dit plaatsje, Marcadoiro. Je hoeft niet te zoeken, want je vindt het nergens op een kaart, tenzij deze zeer gedetailleerd is. Mijn uitzicht bestaat uit een weiland met koeien, bossen en landschap. Wacht, ik maak even een foto vanuit mijn luie stoel.

Vanmorgen vol goede moed vertrokken vanuit La Mamede richting Sarria. Het ontbijt was zeer karig. Vier dunne sneetjes brood met alleen maar honing. Een kop thee en een glas melk, dat was alles. Desondanks toch goede zin, want de lucht was open en het zag er goed uit. Onderweg in het bloesje gelopen bij zonnig weer en aangenaam temperatuurtje van circa 20 graden. Vandaag ook kunnen genieten van de mooie uitzichten en dat was al weer een paar dagen geleden. Wel enkele pukkeltjes beklommen, maar dat ging lekker.
Vannacht goed geslapen met een Chinees boven mij, een Fransman naast me, daar weer boven een Amerikaan en verderop een Canadees en een Duitser. U ziet, internationaler kan het niet en toch worden er hele gesprekken gevoerd.

In Sarria aangekomen was het schrikken. Eerst even mijn maag gevuld met Tortilla en toen het stadje in. Het lijkt Nijmegen wel tijdens de vierdaagse. Hele bus- en treinladingen met pelgrims worden er gedropt. Al dan niet met rugzak, want rugzakken transport is erg in hier. Voor 5 of 6 euro wordt je rugzak van de ene plaats naar de andere gebracht. Je moet wel aangeven waar je naartoe loopt en ook verplicht daar naar toe te gaan. Sarria uit lopen was echt file lopen. Later viel het weer wel mee, want je hebt onderweg zoveel mogelijkheden voor koffie of eten, dat de groep wandelaars steeds dunner wordt.

In Sarria is ook een bus met visueel gehandicapten en hun begeleiders gelost. In deze groep ben ik verzeild geraakt en met verschillende mensen gesproken. Zij lopen inderdaad in groepsverband naar Santiago, steeds twee aan twee. Een Engelsman vond, dat niet hij gehandicapt was, maar zijn begeleidster. Hij had het vreselijk naar zijn zin en genoot met volle teugen van de fluitende vogels, die extra hun best leken te doen. Ook genoot hij van de geurende bloemen en pas gemaaid gras of gezaagde bomen. Heerlijk om deze mensen te zien genieten. Een speciale Engelse organisatie heeft deze pelgrimage voor deze mensen verzorgd. In tegenstelling hiermee het verhaal van een groep Amerikaanse jongeren in een volksbusje. Zij rijden van plaats naar plaats, halen daar een stempel op en rijden weer naar de volgende plaats. Met hun credential, die je hier in elke herberg aan kunt schaffen, pikken zij ook nog de goedkope slaapplaatsen in. Gelukkig in refugio's, die ik juist probeer te vermijden.

Over stempelen gesproken: In een schitterend oud kerkje zat een oud baasje te wachten met zijn stempel en stempel kussentje. Iedereen kreeg een stempel van hem, maar er stond wel een mandje naast om te doneren. Was trouwens aardig gevuld. Ik vroeg of ik een foto van hem mocht maken, maar dat vond hij niet goed.

Onderweg kwam ik Mario uit Breda weer tegen en ook een paal waarop staat aangegeven, dat we nog 100 kilometer hebben te gaan naar Santiago.

Eerlijk gezegd begin ik wel een beetje naar het einde te verlangen. Ik mis mijn familie en kennissen, dit ondanks de leuke kennissen en vrienden, die je hier ontmoet. Al worden er dat door de grote massa steeds minder en steeds oppervlakkiger. Maar ja, nog even volhouden Rien.

P.S. Koen: veel succes met jouw wandelvierdaagse vanavond. Ik hoop dat je wandelen net zo leuk gaat vinden als ik.

Where are you going to Pilgrim
Where the river carries the water of life.
Where are you going tot Pilgrim
Where the forest's shadow passes away.

Maire Brennan.

Geschreven door RienenjoSantiago