Best wel veel medelijden met de gastvrouw van gisteren in Bazas. Haar man is zo zwaar dementerend, dat ze eigenlijk geen moment rust in haar lijf heeft. Destemeer waardering voor het feit dat ze toch nog de tijd vond om ons weer terug te brengen naar de kathedraal van Bazas.

Allereerst de mooie kathedraal bezocht en brood bij de bakker gekocht. Wordt Rien daar aangesproken door iemand die vroeg of ik Engels sprak. In moeilijk Engels geprobeerd een gesprek te beginnen. Blijkt het een Nederlander te zijn uit Berlicum. Ton begint een gesprek met ons. Blijkt dat hij het zelfde slaapadres te hebben in Captieux. Dus gesprekstof genoeg. Helaas zijn we hem morgen weer kwijt, want hij loopt dertigers per dag.

Aanvankelijk was het bewolkt vanmorgen en viel er zelfs enige regen. Al snel werd het droog en begon de zon speciaal voor ons te schijnen. Op zich was het een saaie dag, echter door de saaiheid werd het toch een belevenis.
We hebben de hele dag over een oude spoorbaan gelopen, zeventien kilometer lang. Dit heeft voor en nadelen. Voordelen: het gehele traject is zo plat als de boezem van Twiggy. Je kunt niet mislopen, want het hele traject is zo recht als een liniaal.
Nadelen: het hele traject is niet geasfalteerd, dus de gehele dag kijk je naar de grond om niet te struikelen over grote en kleine keitjes op de pad. Vooral Jo heeft hier problemen mee vanwege haar voet.
Dus waren we blij dat we er waren. Nadat we ons hadden gemeld bij het gemeentehuis bracht de dame van de gemeente ons naar de refuge. En daar troffen we Ton. Hij wist dat we gingen komen en had al voor de wijn gezorgd. Samen met Rien heeft hij boodschappen gedaan voor ons avondeten. Met z'n drieën lekker gegeten en gekeuveld.
Voor morgen gereserveerd bij een BenB 21 km hier vandaan.
Maar dat zien we morgen dan weer.

Toeval is God's manier om anoniem te blijven.

Ton uit Berlicum.

Geschreven door RienenjoSantiago