Weer een berichtje m.b.t. mijn gezondheid.
Elke dag gaat het beter met me. Ik kan weer alleen opstaan en in bed komen, ga zelfstandig onder de douche, rij in mijn scootmobiel en loop kleine stukjes achter de rollator. Zelfs loop ik voorzichtig vijf stapjes zonder rollator, maar dat is nog doodeng.
Er wordt zelfs gesproken over naar huis gaan.
Elke dag heb ik fysio; vaak twee keer per dag. En heb ik een vrije middag, dan kruip ik op de hometrainer.
Kortom, het gaat goed met me.

De verzorging is hier een stuk beter dan in Duitsland.
Ik dacht dat je overal in Duitsland lekker kon eten; helaas heb ik de uitzondering gevonden. Ook mijn medepatienten vonden de maaltijden van slechte kwaliteit.
Komt door de bezuinigingen die terug zijn te vinden in maaltijden en personeel. Van keuze maaltijden was geen sprake. Je kreeg wat de pot schaft of anders niets.
Bij binnenkomst zag ik veel niet Europeanen. Eerst dacht ik in een asielzoekcentrum terecht te zijn gekomen. Maar ze hebben toch mijn paspoort gezien?
Later bleek het verplegend personeel te zijn. Een zeer irritante jonge vrouw, volgens mij uit Ethiopië. Leerling verpleegster maar ze dacht dat ze de baas was. Althans zo gedroeg ze zich. Tijdens het wassen heeft ze me veel pijn gedaan. Ze hield totaal geen rekening met me.
Verder veel jongens en jongemannen uit Syrië. Niets mis mee, maar ze spraken geen Duits. Maar ze moesten wel patiënten verzorgen.
Dat gaf in het begin wel grappige momenten, maar later ergerde ik me er aan. Twee jongens namen temperatuur en bloeddruk op. De oudere die totaal geen Duits sprak, prikte ook je bloedsuiker.
Hij bracht ook het eten rond. Terwijl ik plat in bed lag, zette hij het avondeten op de tafel en draaide hij de tafel boven me.
Daar lig je dan. Je kan niet overeind komen en het eten niet bereiken.
Gebeld en daar was hij: klaar? Niets eten?
Met moeite uitgelegd dat ik er niet bij kon en ook mijn boterhammen niet kon smeren.
Dat wilde hij wel doen. Boterham met kaas? Ja.. en hij kwakte een plakje kaas op het brood. Nee, met boter graag. Boter? Boter? Pakje aangewezen en hij smeerde boter op de kaas. Bezwaar was overdreven. Wat maakt dat nu uit? Eerst boter of eerst kaas. Het gaat door hetzelfde gat naar binnen.

’s Middags kwam de zon door het raam en werd het warm. Even bellen of de rolluiken naar beneden kunnen. En ja hoor, daar was hij weer. Begreep er niets van maar “naar beneden” begreep hij. Voor ik het wist zakte mijn bed tot vlak boven de vloer. Dat herhaalde zich twee keer, maar toen ging het goed.

Na enige tijd kon ik op de rand van het bed zitten en mijn bovenlijf zelf wassen. Voor de rest zou er een zuster komen als ik belde.
Zo gezegd, zo gedaan. En stak hij z’n hoofd weer om de deur.
Klaar? Nee, zuster moet benen en rug wassen.
Geen zuster, dat kon hij ook. Eerst mijn rug zonder zeep. Gewezen op de zeep. “Zeep, Zeep?” Weer mijn rug gewassen nu met zeep en zonder afspoelen afgedroogd. Zeer hardhandig, van een wondje werd het korstje afgeboend.
Benen ook? Dat ging goed, maar weer zeer hardhandig.
Nu wist ik het; in Servië verzorgde hij paarden. Zeker weten.
Nog meer? Nee, mijn edele delen, daar komt hij niet aan. Deze worden vandaag niet gewassen.

Ze hadden al mijn medicijnen afgepakt en ik er opnieuw ingesteld. Daarvoor namen ze de eerste twee weken drie keer per dag bloed af. Helaas waren er veel scholieren in opleiding. Of ze werkten in het ziekenhuis i.p.v. de vakken bij de AH te vullen. Maar die namen het bloed af. Ging meestal niet in een keer. Geeft veel blauwe plekken.
Een infuus plaatsen mochten ze niet. Daarvoor waren er specialisten? Meestal was de derde prik raak. Geeft ook veel blauwe plekken.
Vrolijk komt een broeder mij melden dat ik van de antibiotica af ben en dus geen infuus meer nodig heb. Weg ermee.
Dertig minuten later komt een zuster met een zak om het aan het infuus te koppelen. Geen infuus meer? Ja want ik hoef geen antibiotica meer. Maar het andere wel. Dus weer iemand gezocht die bij de tweede keer een ader aantrof.

Ik laat het hierbij. Het personeel deed erg zijn best en de doktoren waren erg betrokken. Opvallend was dat drie verschillende dokters zich afvroegen waarom ik die bepaalde chemopillen nam. Waren erg slecht voor je.
Mogelijk ga je niet aan kanker dood, maar aan de bijwerkingen zeker.
De zaalarts beweerde zelfs dat het aan die pillen lag dat ik in zo’n slechte toestand in het ziekenhuis lag.

Ook hier gaat er wel eens iets mis.
Om 07.45 uur wordt ik wakker gemaakt. Mijnheer Dekker, opstaan, u heeft om 10.00 uur therapie. “Donder en Bliksem, maak me dan om 09.00 uur wakker; tijd genoeg.”
Nee, u moet nu opstaan, want u moet ook nog ontbijten. “Ik ontbijt nooit.”
U moet ontbijten en trouwens zal ik nu uw steunkousen aandoen? “Nee, ik moet nog douchen”. Ja maar later heb ik geen tijd en daarom ga ik ze u nu aandoen.
Niet geheel vriendelijk heb ik gezegd dat ze me met rust moest laten en ben weer gaan slapen tot 09.00 uur.

Om 08.15 uur komt een zuster bloedsuiker prikken. Het doet pijn, nog niet eerder meegemaakt. Een erg laag getal, zal wel.
Vijf minuten later komt ze terug met een andere zuster: Meten was mislukt.
Ze prikt me weer, nu doet het weer pijn. De andere zuster merkt dat, pakt het machientje van haar af en prikt me opnieuw. Kijk zo moet dat!
Drie keer geprikt voor een meting!

Ik laat het er nu echt bij.
Volgende verhaaltje als ik thuis ben.

Geschreven door Hymer