Beste mensen,

Ten eerste allemaal hartelijk bedankt voor de wijze waarop jullie met me meeleven. Het viel niet mee; helemaal in je eentje in zo’n Duits ziekenhuis.
Bezoek van mijn broer en het totaal onverwachte bezoek van Tom en Marianne waren voor mij onvergetelijk.

En voor de wijze waarop Ilona de PR heeft waargenomen ben ik haar zeer dankbaar. Naast haar drukke baan, hoogseizoen, had ik haar ook opgescheept met de verbouwing van mijn huis. Nieuwe ramen en deuren en van de pui alle hout vervangingen door aluminium platen.
Op de foto’s ziet het er goed uit. En dus ook de communicatie tussen jullie en mij.

Ik zal in het kort weergeven wat er gebeurd is:

Aangekomen in Homburg, 9 juni, voelde ik mij niet lekker. Eerst een rustdag.
De tweede dag overgeven en waterige ontlasting.
De derde dag nog steeds overgeven en de ontlasting kwam er als water uit.
Op 12 juni, nog steeds niets gegeten en doorlopend toilet bezoek ging ik om 15.00 uur (??) naar bed.
Daarvoor moet ik een trapje op. Op de bovenste tree werd het zwart voor mijn ogen en viel ik ruggelings naar beneden.
Dat maakt lawaai als ik in zo’n smalle ruimte val.

Tenminste de buurman had me gehoord en was al in de camper voordat ik uit gestuiterd was. Hij belde 112 en heel snel waren er twee wagens met vier broeders en een noodarts.
Die wilden allemaal naar binnen. Vol hoor in zo’n campertje waar ik ook nog in lig. Allerlei theorien hoe ik op een brancard de camper uit moest.
Een broeder was realistisch en met hem besproken hoe ik er uit moest.
Pijnlijk en vermoeiend maar het is gelukt en hup naar het ziekenhuis.

Daar direct allebei onderzoeken en 20 uur aan de monitor i.v.m. mogelijk hartfalen.
Dat leek er niet op en de dertiende juni naar ziekenhuis in Ottweiler.
Daar bleken mijn benen verlamd en had ik een acute aanval van reuma in allebei mijn schouders.
Ik kon niets meer met mijn armen, zelfs het bewegen van een vinger was erg pijnlijk.

Verder hart- en longonderzoek de volgende dagen leverde niets nieuws op.
Een aardig mevrouw deed oefeningen met mijn benen en naar mijn schouders keek niemand om.
Volgens de arts een kneuzing. Nu weet ik hoe een kneuzing aanvoelt (niet altijd voorzichtig geleefd) en ik vertelde wat ik ervan dacht.
Een zenuwontsteking! Hij keek me aan en zei verder niets. Na tien minuten werd er weer bloed afgenomen en de volgende dag zei de dokter dat het reuma was. Reuma?????
Daar had ik vroeger last van!! En inderdaad het zijn de symptomen van reuma. Niet behandelbaar en ik kreeg direct 2x per dag 10 mg morfine als pijnstiller.
Ook moest ik 10 minuten per dag lopen, hangend in rollator met okselsteunen. Je hangt er dus in en je voeten slepen over de vloer. Geen feest, maar je voelt (heel weinig) beterschap.

Op 9 juli naar het verzorgingshuis in Amsterdam.
Vijf uren onderweg naar het verzorgingshuis in Amsterdam Zuidoost.
Vijf kilometer van mijn huis.

In Isolatie die t/m 13 juli duurde.
Nu een heel druk programma met allerlei verschillende therapie.
De pijn in mijn schouders is bijna ondraaglijk.
Mijn benen gaan langzaam vooruit. Opstaan uit een stoel geeft wel nog heel veel problemen en pijn, maar ik voel beterschap.


Nogmaals, iedereen bedankt voor het medeleven en tot ziens in de camper?

Rien

Fawlty Towers was maar een slap aftreksel van mijn ervaringen in het Duitse ziekenhuis.
Daar komt dus nog een apart verslag van.

Geschreven door Hymer