Afgelopen woensdag was het precies een maand geleden dat we de buitendeur achter ons dichttrokken, en in de witte huppel koers zetten naar onze voorlopig uiteindelijke bestemming, Monte Gordo aan de Portugese Algarve, en tweeëneenhalve week geleden bereikten we Monte Gordo. Dat laatste was eigenlijk één week te vroeg, gedwongen als we waren om het slechte weer in Frankrijk en Spanje te omzeilen, maar gelukkig konden we voor die ene week (eigenlijk 8 dagen) een ander appartement betrekken, want we konden niet meteen in ons tevoren besproken appartement. Dat betekende dat we na een week de koffers weer moesten inpakken om naar het tweede appartement te verhuizen. Alles verliep gelukkig vlot, en betrokken we het tweede appartement met een glimlach van herkenning, want het was precies hetzelfde als vorig jaar. Er waren nieuwe stoelen, maar verder was alles nog hetzelfde, en in schone staat opgeleverd. Zelfs het boeket nep-zonnebloemen, dat we de vorige keer hadden aangeschaft om de boel een vrolijk aanzicht te geven, en daarna hadden achtergelaten bij ons vertrek, prijkte in een vaas op de tafel. Hieruit blijkt het voordeel van imitatiebloemen. Een feest der herkenning dus.
Zoals ik al schreef, moesten we niet verwachten dat er veel stof tot schrijven zou zijn, want er gebeurt niet zo veel in dit door oudere overwinteraars bevolkte badplaatsje.
Ook geen Coronationstreet perikelen, maar daar schrijf ik ook niet meer over, zoals ik al meldde.
Monte Gordo lag er stilletjes bij, er waren nog niet veel mensen die de reis naar dit oord hadden ondernomen, wat de rust ten goede kwam. Iedere morgen, ziehier de regelmaat, gingen we koffie drinken in onze vaste koffietent Avenida, behalve dinsdag, want dan is Avenida gesloten, zoals menig lezer zich wellicht kan herinneren. Vaak troffen we Barry en Gerda uit Renesse aan, maar ook nog wel andere bekende gezichten. We vernamen ook dat Amandio, een van de obers van Avenida, er niet meer werkte. Hij zou een opleiding tot politie gaan volgen, en had zijn ontslag genomen. Er was een andere ober aangenomen, Rodrigo, ook een aardige peer, maar die moest nog even loskomen, wat hij, zoals bleek, snel voor elkaar kreeg.
Met Barry en Gerda brachten we een bezoek aan Mercadona, een grote supermarkt in Ayamonte, aan de andere kant van de grensrivier met Spanje. Verder zijn we ook naar het stuwmeer bij Odeleite gereden, dat meer met water gevuld was door de vele regenbuien die de regio hadden geteisterd. Maar er kon nog meer bij, maar laat die buien dan maar snachts vallen. We hebben ook nog een ritje naar Alcoutim gemaakt, het oude smokkelaarsnest aan de Rio Guadiana, maar daar liep het ook niet over van de toeristen. Het weer zat de afgelopen weken ook al mee, we hebben twee bewolkte dagen gehad, en verder veel zon, waardoor onze innerlijke kalender in de war raakte. Met korte broek half november. Dat is even wennen. Temeer dat berichten uit Holland ons wisten te melden dat het in ons kikkerlandje vertrouwd koud was, en later nog glad ook.
We hebben de tijd ook nog gedood, door met én zonder Nordic Walking Poles langs de vloedlijn of over het plankier te lopen, om de zich -zoals bekend- iedere dag anders vertonende oceaan te bekijken. Of de borreltijd in Avenida door te brengen.
Om Monte Gordo op te stoten in de vaart der volkeren, heeft men, evenals vorig jaar, een motorfiets- en quadrace georganiseerd, waartoe men op het prachtige strand een parcours heeft uitgezet. Vergezeld van allerlei festiviteiten zoals een Rolling Stones Tribute Band gaat dat zaterdag en zondag zijn beloop krijgen. Gelukkig is ons appartement aan de andere kant van het dorp, zodat we niet teveel last hebben van de luchtverontreiniging, motorgeronk en Rolling Stones klanken. Ja, we zijn nou eenmaal Beatle-fans, al kunnen wij sommige Stones platen best pruimen. Twee of drie. Nee grapje, hoor. Zeker vijf.
Vanmiddag liepen we Avenida binnen, en zagen Amandio in de oranje Avenida-outfit staan. Was-ie toch nog even komen werken, omdat zijn politie-opleiding pas in april van start gaat. Dus we zullen hem wel vaker treffen komende maand.
Wat ook opvalt, is dat het eten ons zo goed smaakt. Zal wel aan de oceaanlucht liggen.
Wat ook opvalt, is dat we weinig foto's maken. Zal wel komen doordat we alles al tig keren hebben vastgelegd.
Wat ook opvalt, is dat we nog steeds geen dolfijnen hebbenn gespot. Zal wel komen doordat ze een andere kant opzwemmen. Of dat wij verkeerd kijken.
Wat ook opvalt, is dat ik, zonder echt in de zon te gaan zitten, al een bruine kop heb gekregen.
We hebben het wel naar onze zin, en als we bij Chiringuito do Rui (met de voetjes in 't zand) zitten, denken we echt nog niet aan de terugreis.
Misschien meld ik me voor het zover is nog wel een keertje, tot dan dan.

Geschreven door John.en.inge.op.reis