Vannacht om half twaalf zijn we naar de boulevard gelopen, naar het plankier achter het casino, waar je het beste zicht hebt op het vuurwerk. Er was al veel volk op de been, veel Portugezen en Spanjaarden, te dun gekleed voor deze koude nacht, maar drank verwarmt, of je hebt het niet in de gaten dat je kou vat. Wij, Inge, Jan en Coby, hadden ons dik ingepakt, en precies om middernacht barstte het spektakel los: https://youtu.be/-fBWMJiuxEw . Ik heb geprobeerd met mijn fotocamera te filmen, het resultaat haalt het bij lange na niet bij de werkelijkheid. We zijn na de show, die tien minuten duurde, naar de Avenida gelopen voor een afzakkertje. Thuisgekomen besefte ik dat ik me geen goede voornemens voorgenomen had. Dat maakt echter het leven een stuk makkelijker. Wel wilde Inge in de ochtend een gekookt eitje. Ik dacht bij mezelf "Als die nog maar goed zijn, want de eieren zijn wel van vorig jaar."
Vanmorgen opgestaan, een beetje later dan gebruikelijk, Inge het beloofde eitje gegeven, en mezelf ook. De vuurwerkkruitdampen waren opgetrokken en de zon stond blakend aan de hemel. Veel terrasjes waren gesloten, evenals de winkels. De drukte van gisteravond met Portugezen en Spanjaarden zette zich voort. We wilden bij de vissers koffiedinken, en over de plankierpromenade ernaartoe geflaneerd, maar helaas, gesloten. Op een vreemd terrasje koffie genomen. Nou ja, vreemd. We waren er nog nooit geweest, en de uitbater was ook laat naar bed gegaan vanochtend vroeg, want er kon geen lachje vanaf bij die chagrijn. Toen ik wilde afrekenen, 3 cafés abatanado en 1 cappuccino, had hij zelfs een rekenmachine nodig. En de koffies kostten 1 euro, en de cappuccino 1,50, dat is niet ingewikkeld. Geen rekenwonder dus. En geen wonder dat hij niet wilde glimlachen. Dat kost 37 Eurocent. Een onoverkomelijke barrière.
Inge en Coby wilden bij het zwembad liggen, en Jan en ik zouden de zoutpannen met de fiets enteren, Jan wist een route, die ik nog niet kende, omdat er bij de ingang daarvan een hek stond met verboden toegang, in het Portugees (acesso proibido), had ik eens gezien. Maar we spraken af dat we dat niet zouden begrijpen, mochten we worden aangehouden. We fietsten, Jan met driekwart en ik met korte broek richting São Bartolomeu, en vandaar de weg naar Castro Marim. Op zichzelf al fantastisch exotische namen om naar toe te fietsen. Maar ons doel lag verder: Sapal de Castro Marim e Vila Real de Santo Antonio. Zo'n naam kan je niet negeren. We sloegen van de hoofdweg af en volgden een onverharde weg tot we bij het bewuste hek aankwamen. De toegang was nog steeds proibido, maar dat werd kracht bijgezet door een groot hangslot op het nu gesloten hek. Ja, het was 1 januari, en de zoutzieders die hier altijd werkten aan het ophogen van een grote zoutberg, hadden een dagje vrij, en hadden een slot op het hek gedaan zodat de bevolking niet stiekem hun zoutvaatje kwam bijvullen.
Toen besloten we maar de (legale) route te volgen die Inge en ik eerder deze vakantie al eens waren begonnen, en weer afgebroken, omdat we modderpoelen hadden aangetroffen. We spraken af, zodra we een onoverkomelijke modderpoel zagen, we de modderpoel de modderpoel zouden laten, en op onze schreden eh, fietsbanden terug zouden keren. Maar u voelt het al. We stonken erin. De eerste 17 poelen waren met het grootste gemak te omzeilen. Geen flamingo's en lepelaars, maar wel veel waadvogels en een snip gezien. Plotseling moest Jan even gaan zitten, om zich te ontlasten. Op het dijkje in de zoutminnende vegetatie was dat zo gebeurd. Verder geen details voorhanden. Toen verder op de fiets. En tijdens het omzeilen van een modderpoel reed Jan iets teveel tegen de zijkant van de holle weg, waardoor zijn voorwiel weggleed in de modder, en Jan voorover naast de dijk in de greppelvegetatie dook. (Jan herinnerde zich later nog levendig de heerlijke kruidengeur van deze greppelvegetatie.) Fiets en benen bleven boven. Bovenlichaam hing in de greppel, en Jan kon zich niet oprichten. Altijd lastig, die zwaartekracht, en als je een uitgedroogd kruid beetpakte, brak het af. Snel zette ik de fiets weg, en probeerde onder Jan tegen de steile greppelwand te komen. Moeizaam, maar het lukte om Jan weer op de been te krijgen. We zaten allebei onder de schrammen, maar Jan was duizelig. Hij was niet op zijn hoofd gevallen, dus een hersenschudding was uitgesloten. Verder fietsen dan maar, vele modderpoelen ontwijkend. Via Villa Real zijn we naar Monte Gordo gereden, steeds even stoppen in verband met Jan's duizeligheid. Polsslag opgenomen, prima voor iemand in rust. Maar Jan was niet in rust. Even overwoog ik nog om via Primavera een dokter, een ambulance of een taxi te regelen, maar Jan besloot op zijn tanden te bijten, en even later bereikten we het hotel. Jan zei dat hij wel weer het ventje zou zijn als hij had gedouched. Inge en Coby lagen niet meer bij het zwembad, maar waren naar de Avenida gegaan voor koffie met appelpunt, hoorde ik later. Snel ben ik er naartoe gelopen, en met de dames teruggelopen naar het hotel.
Jan had gedouched en lag op de bank te knorren. We maakten hem wakker en hij bleek weer de oude, met zijn verhalen en anekdotes.
We namen nog wat te drinken, alcoholvrij voor de heren (sportmensen, hè ?) waarna we nextdoor gingen om het eten voor die avond klaar te maken.
Morgen de fietsen nog even kleivrij maken.

Geschreven door John.en.inge.op.reis