Het blijft hier kalmpjes aan gaan. De temperatuur zwerft rond de eenentwintig graden, af en toe schuift er een wolkje voor de zon, en héél af en toe regent het een beetje, maar zeker niet zo veel als die wolkbreuk vorige week. 'Snachts wil het wel eens plenzen, maar dan liggen we lepeltje/lepeltje in ons appartementbedje, en kan de regen ons niet deren. Overdag lopen we af en toe een stukje over het plankier, naar Evelinho, of naar Avenida, tussendoor doen we wat boodschappen, prepareren het avondeten, dat zo langzamerand de status van diner krijgt, of we gaan uit eten in een van de vele restaurantjes die MG rijk is. Ondertussen kabbelt het leven voort.
Maar afgelopen zondag besloten we met de auto een stukje het binnenland in te trekken. Op de Tomtom een route over smalle landweggetjes uitgezet, en door de bergen een tochtje gemaakt door grotendeels onbewoond gebied. Maar toch wel mooi, al zagen we geen kans om op de mooiste plekken een foto te schieten, omdat stilstaan een onveilig idee gaf; er kon zomaar een auto om de bocht komen zetten, en de zichzelf ervaren bestuurders vindende Portugezen weten slechts het gaspedaal te vinden. Maar het bleef een mooie tocht. Dinsdag zijn we na rijp beraad weer in de auto gestapt, nu voor een langere rit, naar Beja, één van de grotere steden in de Alentejo, met slechts hondervijfendertigduizend inwoners. We waren er nog nooit geweest. Ook een mooie rit, over twee bergketens, over een hoog-, en laagvlakte, langs met eucalyptusbomen omzoomde wegen, door velden met kurkeiken en ook met veel hoogteverschil, zodat we het af en toe het aan de oren konden voelen. Toen we uiteindelijk in Beja aankwamen, en we direct naar het stadcentrum reden, viel het meteen op dat de stad er nogal vervuild uitzag, alsof de huizen bij het bouwen waren witgesaust, en daarna nooit meer een kwast hadden gezien. Wat ook opviel was dat we vooral veel (waarschijnlijk) Nepalezen zagen, die lusteloos rondhingen. Waarschijnlijk waren het seizoensarbeiders in de landbouw, Beja ligt temidden van landbouwgebied met wijngaarden, olijfbomen en andere vage plantengroei, en het oogsten was al achter de rug. Maar de sfeer die in Beja hing voelde niet prettig. We zijn nog wat door het centrum gelopen, zagen nog wel enkele kerken die ook al niet uitnodigden tot bezoek, zelfs waren gesloten. Ook zagen we nog wat typisch Portugese huizen met smeedijzeren ballustrades en betegelde voorgevels, maar net niet genoeg om boeiend te zijn. We kwamen er achter dat de Romeinen, die hier rond het jaar 0 woonden, de stad Pax Julia (Vrede van Julia) hadden genoemd, waarom is mij onduidelijk, en dat de Romeinen na een paar honderd jaar weer vertrokken waren. Wij wilden zo lang toch maar niet wachten, en besloten om Pax Julia, in navolging van de Romeinen, meteen te verlaten. De auto stond op dezelfde plek waar wij hem hadden achtergelaten, en hup, snel terug naar MG. Nog wel regen onderweg. We wilden meteen doorrijden naar Avenida, maar daar aangekomen hadden wij eindelijk door dat Avenida gesloten was, want het was dinsdag.
Vanmorgen was het bewolkt, zodat we ons niet hoefden te haasten. Op NPO radio 5 wordt deze week de Radio 5 Top duizend aller tijden gedraaid. Ik heb echter nummer vierhonderdzevenennegentig niet kunnen horen, omdat Inge even moest stofzuigen. Niet zo erg, denk ik. Het zal wel een oud nummer zijn geweest.
Vanmiddag zaten we met Wim, Lydia en Carla bij Avenida, toen Inge en ik besloten bij Migalhas I te gaan eten. Een lekker tongetje of zo. Dus wij naar Migalhas I gelopen, helemaal aan de andere kant van de stad, in Monte Gordo-Noord. Toen we daar aankwamen zagen we dat de tent gesloten was. Op de terugweg naar ons appartement hebben we bij Komemkaaza (Ik weet nog steeds niet wat dat betekent) maar Kip Piri Piri gehaald, en thuis opgegeten. Smaakte voortreffelijk.

Geschreven door John.en.inge.op.reis