Een fietstochtje stond er vandaag op het program. We wilden dwars door de zoutpannen naar Castro Marim te gaan en vertrokken in westelijke richting. Eerst een stukje door de prachtige dennenbossen en toen op de weg naar Sao Bartolomeu, die nogal heuvelachtig is, en zonder fietspad, terwijl de auto's, die daar 80 km p/u mogen rijden met een vaart van 120 voorbij razen. Aan de andere kant passeren ze je met een ruime boog,zodat je gewoon zou kunnen omvallen zonder dat je geraakt wordt. Maar relaxed is toch anders. We kwamen bij een zijweg, die naar het pad leidt dat via kleidijkjes tussen de zoutpannen doorloopt. De zoutpannen (Salinas) zijn een natuurgebied, waar vele soorten vogels, zoals flamingo's, steltkluten, zilverreigers en ander vliegend gespuis voorkomen. . We hadden deze schitterende route naar Castro Marim in voorgaande jaren al tweemaal gereden, de eerste keer zonder problemen, maar de tweede keer des te meer. Het had toen geregend, en al snel kwamen we op plaatsen waar we door de modderplassen moesten rijden. We dachten toen dat het verderop wel beter zou worden, maar dat was een waanidee. Hoe verder we gingen, hoe erger het werd, zodat op een gegeven moment onze fietsbanden 10 cm dik waren van de aangekoekte modder en we met de grootste moeite Castro Marim wisten te bereiken.
Vandaar dat we vandaag bij de derde modderpoel besloten terug te keren naar de grote weg, waarna we zonder problemen met schone fietsen in CM aankwamen.
Nounou, even tijd voor een koffie met een Pasteis de Nata, een bladerdeegbakje gevuld met een soort zoete custard, en ongetwijfeld vol kilojoules, maar we konden dat wel hebben na deze fietstocht. Castro Marim is een leuk plaatsje,met een mooie kerk, een middeleeuws kasteel en een fort van iets latere datum. Dat gaan we allemaal nog wel eens bekijken, want we hadden besloten om "tussen de middag warm te eten", en dat ging gebeuren in VRSO, dus snel daarnaartoe gefietst, weer op zo'n autoweg zonder fietspad, maar slechts 3 km lang.
We lieten ons de vis goed smaken, terwijl door de luidsprekers toch weer de muziek klonk die ons in voorgaande jaren zo had gehinderd: I'm dreaming of a white Christmas op de panfluit. Ik vraag me af of men aan de Algarve ooit een White Christmas heeft gekend.
"Thuis"gekomen keek ik in de spiegel, en naast het gebruikelijk schrikken zag ik dat de zon zijn bruinend werk toch al was begonnen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis