Zaterdag, of op z’n Portugees : Sábado. Het zonnetje piepte zachtjes door de half gesloten gordijnen. Dat viel alles mee, want de weersverwachting had ons gisteren iets anders verteld, namelijk grote kans op regen, dus opgewekt begonnen we deze Sábado.
Maar eerst nog even dit. Telkens wanneer wij het via Primavera geboekte hotel Alba voor het eerst betreden, staat er op de kamer een tas klaar met eerste levensbehoeften: broodjes, melk, koffie, thee, suiker, mineraalwater en sinaasappelen (de lekkerste appelsienen van de wereld). Toen we gisteravond ons tweekamerappartement betraden zagen we zo’n Primavera tas niet staan. Omdat we toch nog even op de receptie moesten zijn, heb ik dat nog even aan Miguel gemeld, waarna hij ons van een nieuwe goedgevulde tas voorzag. Later op de avond echter, na het vullen van de kasten
met onze garderobe, etc., zagen we plotseling wél een Primavera tas staan! Dat zouden we de volgende dag wel weer even rechtzetten.
Wij hebben dus uit onze tas ontbeten, weliswaar met onze uit Nederland meegenomen koffie, gezet in onze uit Nederland meegenomen expressokoffiemachine. Na het ontbijt hebben we de andere tas terugbezorgd bij Miguel, en heb ik Ko gebeld en gevraagd naar hoe het Mieneke en hemzelf verging. Mieneke moet, omdat ze bloedverdunners gebruikt, hiermee stoppen en nog enkele dagen wachten alvorens zij kan worden geopereerd in het nieuwe ziekenhuis. Ko vertelde dat er nog onduidelijkheden waren omtrent de juiste bezoektijden, en dat hij waarschijnlijk, om het ziekenhuis in te mogen, eerst een Coronatest moest ondergaan. We komen er nooit vanaf, Corona achtervolgt je over de hele wereld. Het zonnetje had plaatsgemaakt voor een wolkenpartij.
Daarna hebben we Barry en Gerda gebeld om af te spreken bij Avenida voor een kopje koffie, waarna we gevieren naar de Mercadona supermarkt in Ayamonte, Spanje, zouden gaan om boodschappen in te slaan. Wij hadden nog niets in huis, dus het zou voor ons best nog een hoop boodschappen betekenen. Maar wij hebben een stationcar gehuurd, een Fiat Tipo, en die heeft genoeg ruimte achterin. Ik reed in één keer via de gerenoveerde brug over de Guadiana naar de Mercadona zonder grenscontrole, en bij de Mercadona aangekomen konden we op het enige overgebleven lege parkeerplekje onze auto neerzetten. Het was erg druk; ook in Spanje was het Sábado.
We hebben veel ingeslagen, waaronder vlees, brood, beleg, nootmuskaat en ZOUT. Onontbeerlijk en belangrijk dat zout. Zó waardevol, dat de oude Romeinen hun soldaten met zout betaalden. Vandaar nog ons woord “salaris”, wat daarvan is afgeleid. Maar over dat zout later meer.
We hadden onze kar vol, we zeiden tegen de kassier “gracias” in plaats van het in Portugal gebruikelijke “obrigado” waar we inmiddels weer aan gewend waren geraakt. Toen we terug naar Portugal reden nam ik twee keer een verkeerde afslag,( het was weer even wennen), en de volgende keer zal dat niet meer voorkomen.
Ondanks het feit dat we zoveel leeftocht hadden ingeslagen, zijn we tóch maar uit eten gegaan, en zijn we naar Migalhas gelopen, waar ik een “secrétos de cerdo iberico” , het geheim van het zwarte varken, heb besteld. Inge bestelde een “bistec Portugesa”, een biefstuk in Portugese stijl, dus zwemmend in de jus, en afgedekt met een gebakken ei en een hele lading potatochips. Ik liet mij de secretos goed smaken, maar toen Inge de biefstuk had opgegraven, bleek hij van een koe afkomstig die de Spaanse succesieoorlogen nog had meegemaakt, dus tamelijk taai. Inge had niet haar bordje leeggegeten, en toen de ober de vuile vaat kwam ophalen, vroeg hij of de bistec niet goed was. Inge zei van niet. Maar toen ik de rekening kreeg, bleek dat ze de biefstuk niet hadden gerekend. Dat is wel weer netjes van Migalhas.
Thuisgekomen ( ik noem het al thuis ) zijn we vroeg naar bed gegaan.
Dit blog komt een beetje laat, maar daar had ik voor gewaarschuwd. Misschien morgen weer een blog, met meer over het zout......

Geschreven door John.en.inge.op.reis