Ik had het koud, midden in de nacht, niet zo gek, want het was 5 graden, en ben op zoek gegaan naar de afstandbediening van de airco, die ook verwarming is, maar ik kon in het donker de display niet zien. Ik wilde geen licht maken, om Inge niet te storen en ben toen op de tast gaan zoeken naar een extra deken, maar die was er niet. Wel had mijn gestommel tot gevolg dat Inge alsnog wakker werd. Na een kop warme thee en een ochtendjas over mijn voeteneind gespreid, ben ik toch nog in slaap gevallen.
In de ochtend ontbijt gemaakt, met ingrediënten die de reisorganisatie bij aankomst op de kamer had gezet. Ik vroeg aan Inge of het kortebroekenweer was, maar ik schatte in dat het nog fris was, mede gezien de nachtelijke dekenzoektocht. Dus lange broek en vest aan, en naar buiten, om te kijken wat er allemaal was veranderd sinds vorig jaar, Toen we drie minuten onderweg waren, en het zweet uit alle voegen barstte, kregen we een appje van Coby, die met Jan koffie was gaan drinken bij Sol e Praia.
We appten terug dat we eraan kwamen, en onder de koffie bespraken we dat we naar Vila Real moesten om de broodnodige boodschappen in te slaan. Dus eerst twee fietsen gaan huren, want lopen leek ons te ver. Even omgekleed (korte broek) en op de fiets in oostelijke richting.
Jan en Coby reden met ons mee, weliswaar op hun eigen fiets, en we besloten eerst even door de verkeersvrije hoofdstraat te lopen om een petje voor mij te kopen, want ik kan niet zo goed tegen de zon op mijn bolletje. Mijn haar wordt steeds dunner, en bovendien heb ik pillen die mij snel doen verbranden. Maar eerst koffie met gebak op een zonnig terrasje. Daarna de hoofdstraat in. Maar nergens een luchtig petje. Wel berenmutsen en jagerspetten met oorkleppen. Later op de dag heb ik toen maar een zomerhoed aangeschaft, en iedereen vond dat die mij goed stond. Althans, dat zeiden ze, maar ze waren natuurlijk bang voor represailles mijnerzijds. Terug in Monte Gordo eerst nog even langs de Avenida Bar, een wijntje gedronken met de halve Hollandse enclave, waaronder Ton en Mary.
We spraken af met Jan en Coby om s'-avonds bij de Japanner sushi te gaan eten, en terwijl we nog even op de kamer ons opfristen, kregen we het bericht van Inge's zus Lenie dat het slecht ging met onze zwager Nico in het ziekenhuis, dat de behandeling was gestopt en hij alleen nog morfine kreeg. Het was nog slechts een kwestie van enkele dagen of weken. Dat zette natuurlijk een domper op de dag, en ik heb meteen de reisverzekering gebeld en gevraagd naar de mogelijkheden. Als het noodzakelijk is dat Inge en ik onze vakantie moeten onderbreken, wordt alles door de Aegon geregeld, tot en met vervoer en regelen van de tickets heen en terug. Ik hoef maar een belletje te plegen, en alles wordt met grote spoed in gang gezet. Dat was wel een geruststelling, maar liever hebben we dat het allemaal niet nodig zal zijn. Inge is het meteen aan Aad en Lenie, medebewoners van schoonzus Lenie's flat, die ook bij ons in het hotel verblijven, het slechte nieuws gaan brengen.
We zijn toch maar sushi gaan eten, en daarna bedrukt naar onze kamer gegaan.

Geschreven door John.en.inge.op.reis