Natuurlijk, de zondag begonnen met een eitje bij 't ontbijt. Daarna alvast voorbereidingen getroffen voor de (BBmetR) bruine bonen met rijst voor vanavond. U weet wel, van die hit uit de vijftiger jaren van de vorige eeuw, "BB met R daddis bruine bonen met rijs" van Max Woiski Senior. Als u het hiet kent, en u bent nieuwsgierig, is het vast wel te googlelen (?) of te vinden op YouTube. De varkensfricandeau in blokjes gesneden, en de paprika, de prei en de knoflook fijn gesneden. Het vlees eerst gebakken, en toen apart het groentemengsel gestoofd. De geuren verspreidden zich in ons appartement, en gelukkig niet op onze nuchtere maag, want we hadden immers ontbeten. Het vlees bij de gestoofde groente gedaan, piri-piri en ketjap toegevoegd en de pan terzijde gezet tot de avond. Dan hadden wij alleen de (BB) bruine bonen toe te voegen, en het geheel op te warmen, en daarbij de (R) rijst nog te koken, waarna we zouden kunnen aanvallen.
Daarna de afwas gedaan, en gedouched, alles onder het afspelen van de opera La Traviata, die ik op mijn laptop heb staan. Mooie muziek, al zeg ik wel eens gekscherend "jammer dat er bij gezongen wordt" Maar als ik het toch moet waarderen, vind ik La Traviata misschien wel de mooiste. Nou ja, op Carmen van Bizet na.
Ik had nog niet vermeld dat ik vandaag de stoute schoenen aan heb gedaan. En een korte broek! Slechts gekleed in korte broek, polo, sokvoetjes en schoenen tartte ik eindelijk het noodlot. Ik had zelfs geen vest meegenomen. Inge en ik liepen naar Avenida, voor de koffie, Barry en Gerda zaten er al, bakkend in het zonnetje. Het was een van de mooiste zondagochtenden, blauwe lucht, 20 graden in de schaduw, en nauwelijks wind. Het duurde dan ook niet lang of ik kreeg het warm. Erg warm. Inge stelde voor dat ik een strandwandeling ging maken, maar dan zonder Inge, want die zat nét lekker, blij als ze was met de zon. Zo gezegd, zo gedaan. Ik verliet het Avenida terras, stak langs het casino naar de boardwalk, en deed daar mijn schoenen uit. Blootsvoets liep ik het strand op, naar de vloedlijn, sorry de eblijn. Het was eb, dus de strook zand bij het water was vochtig en goed te belopen, en ik liet de golfjes met mijn voeten spelen, en mijn tenen met het zand. Ik zag de drieteenstrandlopertjes, die leuke kleine vogeltjes, die met de golfjes heen en weer rennen. Ook lag het strand op sommige plaatsen vol met zeewier, wat op andijvie leek. Ik liep naar het oosten, dus de zon in het zuiden brandde op mijn rechterhelft. Na een paar kilometer bij de eerste strekdam aangekomen, keerde ik op mijn schreden en liep naar het westen, en de oplettende lezer weet dat mijn linkerhelft nu naar de zon was gekeerd. Toen ik weer terug was in de bewoonde wereld, liep ik naar de boardwalk, besteeg de trap en ging op een bankje zitten om mijn voeten zo zandvrij mogelijk te maken en mijn schoenen aan te trekken. Ik keek de boardwalk af, en ik ontwaardde 30 meter verderop Mieneke en Ko, die daar zaten. Ik ben zonder schoenen over de planken naar ze toegelopen en ben bij ze gaan zitten, ondertussen mijn schoeisel in orde makend. Mieneke vertelde dat ze haar medicijnen had uitgespuugd, nadat er een pilletje in haar keel was blijven steken. Toen ik dat hoorde kreeg ik als vanzelf een beetje trek, en ben ik naar Avenida gelopen, waar Inge in haar eentje zat, want Barry en Gerda waren ook gaan wieberen. We bestelden een snack die me goed smaakte. Ik durf het bijna niet te vertellen, maar deze avontuurlijke globetrotter heeft twee frikandellen speciaal verorberd, en Inge twee kroketten met brood. Verder puilde Avenida uit van de toeristen en overwinteraars, die waren gekomen om Max Verstappen op het giga tv-scherm wereldkampioen Formule 1 te zien worden. Toen dat Max ook lukte, nota bene in de laatste ronde, brak er zo'n hels kabaal los dat men dat in Castro Marim moet hebben kunnen horen. Ook Feijenoord hebben we zien gelijk spelen op onze telefoon, maar dat was lang zo emotioneel niet. Mieneke en Ko waren ook aangekomen, en Willem en Johanneke, die die ochtend verhuisd waren van hun voorlopige onderkomen naar hun eigenlijke appartement, dat nog enkele dagen door anderen bezet was geweest . Ze hadden de kabaalexplosie gehoord, en Johanneke had tegen Willem gezegd, dat Max wel gewonnen zal hebben. We hebben nog wat gedronken, toen ik werd overvallen door een slaperig gevoel, waar de wandeling in de zeelucht wel debet aan zal zijn geweest. De zon daalde al aan de kim, en ik kreeg het, schaars gekleed als ik was, een beetje koud. We zijn naar het hotel gegaan en hebben de R gekookt en de BB bij de groenten/vlees gedaan en opgewarmd. Toen hébben we toch lekker gegeten! Wat smaakte dat fantastisch.
Joghurt en koffie na, en de dag was weer compleet.

Geschreven door John.en.inge.op.reis