Eerst naar het strand, zee-egels zoeken. Aanvankelijk hadden we geen succes, maar plots zag ik er een op zijn zijkant voor de helft uit het zand steken. Voorzichtig wilde ik hem uitgraven, maar toen bleek dat het een halve zee-egel was, die gewoon óp het zand lag. Verder zoeken dan maar. We vonden er vier, allemaal aan de kleine kant. We deden ze in een plastic draagtas. We wilden ook nog schelpen zoeken om er een kerstgroet mee op het zand te leggen, maar daarvoor had ik meer schelpen nodig dan er hier voorhanden waren. Ik schreef dus met een stuk bamboe maar een kerstgroet, en heb die een paar keer gefotografeerd, in de hoop dat er een goede tussen zat. Toen liepen we naar Sol e Praia voor koffie (Op maandag is Avenida gesloten). Toen we de koffie op hadden, wilde ik binnen afrekenen, met een briefje van vijftig, maar men had geen wisselgeld in kas. Ik stelde voor om mijn vijftigje ergens te gaan wisselen, en hem dan daarna voor de koffie te betalen. Argwanend kijkend gaf hij schoorvoetend toe. Hij keek of hij elk moment bankroet kon gaan. Hij scheen geen vertrouwen te hebben in de mensheid in het algemeen, en niet in mij in het bijzonder. We liepen naar het hotel en pakten de lift naar de vijfde etage. Gelukkig maar, want daar is onze kamer. De zak zee-egels begon al aardig te rieken, dus heb ik de zeedieren meteen in een teiltje met sop en bleek gelegd. Na twee dagen is de lucht er dan wel vanaf.
Ik wilde altijd nog wel eens naar het stuwmeer ten noorden van Castro Marim, dus stapten we in de auto op weg ernaartoe. Op een gegeven moment moest ik van de grote weg af, maar het weggetje dat ik was ingereden werd zo smal, en met scherpe onoverzichtelijke bochten en met stijgers en dalers, dat Inge er geen plezier meer in had. De omgeving was wel mooi, maar ik moest op de weg letten. Dus, na een paar keer steken had ik de wagen gekeerd, en zijn wij op onze bandensporen teruggekeerd naar de bewoonde wereld. We zijn toen maar over de brug naar Spanje gereden, om in Ayamonte een Big Mac Extreme met Bacon te halen, die best smaakte, maar ik zat tot aan mijn ellebogen met saus. Ook mijn oren deelden mee. De volgende keer vraag ik om een mes en vork. Ik heb niet voor niets van mijn moeder daarmee leren eten. Of ik houd het op Zwart Varken, of, als dat discriminerend overkomt, roetveegvarken.
We zijn meteen maar in het goedkope Spanje gaan tanken, en teruggereden naar Monte Gordo. Naar Sol e Praia natuurlijk, om mijn koffie van vanmorgen te betalen. De goede man was de koning te rijk dat ik hem zo snel, zelfs vandaag, nog had betaald, en zingend en heupwiegend vervolgde hij zijn werkzaamheden, zijn zwarte of roetveeggedachten van zich afschuddend. We zijn nog even op het terras gaan zitten, Ko en Mieneke zaten er al, we pikten nog een wijntje en een gesluierd zonnetje mee, en weer begon het fris te worden, en ik had geen jas bij me, dus wegwezen. Nog even langs de Spar voor wat broodjes voor morgen, want dan is alles gesloten.
In het hotel zat Fatima, koningin der receptionisten, achter de balie, en begroette ons vriendelijk. We zijn niet anders gewend, trouwens. Wat een lieve meid. Na nog wat heen en weer geklets zijn we naar onze kamer gegaan, om daar wat te eten, en de voorbereidingen te treffen voor onze kerstmaaltijd morgen. Ko en Mieneke komen ons dan helpen de pannen leeg te maken.
Rest mij nog om de lezers van dit blog een zalige, fijne, prettige en mooie Kerst te wensen.
I'm dreamin' of a white Christmas. Alleen maar dromen, want een witte (of kalkveeg-) Kerst wordt het hier niet.

Geschreven door John.en.inge.op.reis