Donderdagmorgen, ik stond in mijn pendek, klaar om te gaan douchen, toen Inge gebeld werd. Ze nam de telefoon op, en kreeg Monique, onze dohter aan de lijn. Na wat over koetjes en kalfjes te hebben gesproken, hoorde ik Monique zeggen: 'Kijk eens uit het raam' Inge liep naar het balkon, ik in mijn pendek erachteraan, we keken naar beneden, en - Verrassing !- zagen Monique en Art beneden voor de deur staan. Zonder ons iets te vertellen waren ze sneaky naar Monte Gordo afgereisd! Toen ze boven waren spraken wij onze verbazing uit, en ook het feit dat ze dit voor ons verborgen hadden gehouden. Ze hadden een huurauto op het vliegveld genomen. Ik had maar even een ochtendjas aangeschoten, en we zaten gevieren wat te praten, maarik had niet gemerkt dat Monique de buitendeur op een kier had laten staan. Plotseling kwamen - Verrassing !- Charlotte en Sophia, onze kleinkinderen, met aanhang Jan-Joost en Rick de kamer binnenlopen. Daar hadden we opeens zes man op visite, en nét genoeg stoelen. Inge had bij onze aankomst in MG wel het voorgevoel gehad, dat de familie ook langs zou komen, maar dat idee was getorpedeerd toen ze met de aanhang aan de telefoon had gezeten en over de komende Kerst had gesproken. Monique zei dat het grote moeite had gekost om de boel niet te verraden. We zijn gezamenlijk naar de Promenade gelopen voor een snack, want men had trek gekregen van de lange reis. Toen we bij Cuica zaten, begon het hevig te regenen. Zo hevig dat het dak begon door te lekken. Gelukkig stopte de regen weer, en konden we droog naar Avenida komen, waar we de bups hebben voorgesteld aan Ko en Mieneke, Willem en Johanneke, Wim en Lydia, en de staf van Avenida, waaronder Amandio, die zoals wij wisten, contact had met Sophia via social media.
Donderdagmiddag hebben we afscheid genomen van Wim en Lydia. Ze zijn vrijdagmorgen in alle vroegte opgehaald om naar het vliegveld gebracht te worden. Hun maandenlange verblijf in MG is ten einde gekomen, en ze zullen de komende Kerstdagen in een qua temperatuur aangepaste setting doorbrengen.
Vrijdag zijn we met de huurauto, een Peugeot-busje, door buschauffeur Arthur met zijn achten naar het mooiste uitzicht van de Oost-Algarve gereden: Cacela Velha.
Het zag er in het halfbewolkte weer weer geheel anders uit, wat geen verrassing was. We zijn de lange trap naar beneden afgelopen, gewaarschuwd voor de aanwezigheid van kameleons en slangen, tot aan de Ria Formosa, hebben onze ogen uitgekeken en moesten toen de lange trap weer omhoog, vechtend tegen de aldaar heersende zwaartekracht . Je moet er wat moeite voor doen, maar dan héb je ook wat.
Daarna besloten we om nog een stukje verder te gaan, en een bezoek te brengen aan het mooie Tavira, de parel van de Oost-Algarve. Zegt men. Prima hoor. Na wat langs de rivier Gilão te hebben gelopen, en wat te hebben gedronken op een terras, zijn we nog de heuvel naar de kasteelruïne opgeklommen, en hebben de botanische tuin - altijd interessant en mooi - bezocht. Via een andere weg terug naar de auto gelopen, en via de tolweg MG bereikt.
Arthur, Jan-Joost en ik hebben bij Dona Bela nog de overheerlijke, met een bladerdeegdeksel afgedekte kom vissoep gegeten, en chocoladetaart, en zijn door de humorvolle obers na afloop uitgezwaaid. We zijn naar Avenida gegaan, waar de anderen, die geen trek hadden in vissoep (het klinkt ook niet lekker) een hapje hadden genomen. We hebben afgesproken morgen naar Sevilla te gaan. Daar spreken ze Spaans, en is het een uur later, maar dat is hun schuld niet.

Geschreven door John.en.inge.op.reis