Dit verhaal begint met gisteravond. Wij zagen dat het hotel een restaurant bezat, dat vanaf 21:00 open zou zijn. Dat is erg laat voor Hollandse aardappeleters, maar die Spanjaarden, die kunnen er wat van. Maar goed wij hebben, met knorrende magen, de Grote Opening zitten afwachten. Om 21:00 uur stapten we binnen, zeiden niet gereserveerd te hebben, dat was niet erg volgens de oberes. Ze wees ons een plaats, een tafel voor twee, vroeg wat we wilden drinken, twee rode wijn en een fles mineraalwater, ging weg en kwam direct terug met het gevraagde en de menukaart. Tot zover niets dan lof. De oberin bleef de andere klanten bedienen en rende van hot naar her, zonder ons, haar belangrijkste klanten, een blik waardig te gunnen. Na 40 mnuten wisten we haar aandacht te trekken, en vol verbazing moest zij constateren dat wij nog niet besteld hadden. 1000 maal sorry, natuurlijk, en toen besloten wij - wij hadden de kaart inmiddels uit het hoofd geleerd - samen het Geheim van het Varken te nemen. Lezers van dit blog hebben daar al eerder van gehoord, toen ik het diverse malen in Portugal heb gegeten, daar heet het Secretos de Porco, en is afkomstig van het zwarte Iberische varken. Ons varkensgeheimpje werd geserveerd 5 kwartier na binnenkomst in het restaurant. Het varken was weg op 6 kwartier na binnenkomst. Rekenmeesters onder u hebben gezien dat het bij wijze van spreken voor deze ouwetjes allang bedtijd was. Dát was het culinair genot van gisteren.
Vanmorgen ontbijt in de ontbijtzaal. Wij waren zó gecharmeerd van het mooie en moderne hotel, dat we zeer hoge verwachtingen hadden met betrekking tot het ontbijt. Maar dat draaide uit op een deceptie, want, die Spanjaarden kunnen er wat van: Het brood was oud, en bleef ook na roosteren oud. Zo ook de croissants. Van de twee koffieautomaten werkte er maar een, en die was een langzaam-aan actie gestart, terwijl het erg druk was. De kopjes die klaar waren gezet waren nog nat van de vaat. Van de borden waren er nog exemplaren met aangekoekte etensresten van de vorige dag (of eerder) De counters waren vies, voor de befaamde Spaanse tomatenpulp, die met olijfolie op toast moet worden gegeten, waren geen kommetjes voorradig, zodat alles op de counter op het bord moest worden geassembleerd. Een enorme knoeiboel tot gevolg. De tafeltjes stonden te dicht op elkaar om aan de Spaanse Corona-eisen te voldoen. Tot overmaat van ramp werden alle tafeltjes met hetzelfde halfnatte doekje schoongemaakt, zonder het doekje één keer schoon te maken. Ik ben de helft nog vergeten te vermelden, maar de lezer dezes merkt het al: Het wordt een lang verhaal. Dus dit was het culinair genot van vanmórgen. Vier sterren ontbijt! An Me Hoela....
INTERMEZZO:
Na ons stevige ontbijt, zo stevig dat het hier en daar nog aan de counter vastgekoekt zat, hebben we ons laten uitchecken, waarbij de receptionist na het aanhoren van ons verhaal wel 100 keer excuses maakte in het Spaans, want hij was het kennelijk niet gewend om zijn excuses in een andere taal te maken. Hij verschafte ons de factuur van ons verblijf, waarop hij het restaurant van gisteren vergeten was te vermelden, en toen dat verholpen was, en hij ons wel 99 keer bedankte voor onze discretie en eerlijkheid, zijn we in de auto gestapt met bestemming Sanlúcar La Mayor, in de buurt van Sevilla. Maar, dat hadden we natuurlijk al gezien uit ons raam, het regende verdomme! De reis verliep voorzichtig, en soms konden de ruitenwissers het nog nét aan; de ene na de andere WOLKBREUK mét hoofdletters, kwam op ons pad. Hier is een stuk uit het relaas geknipt, omdat het alleen maar over zware regenval ging. Tot zover het intermezzo.
Wij kwamen aan in het hotel waar wij 19 jaar geleden ook al eens verbleven, en het was geen spat veranderd. Toen was het 4 sterren, maar er was er een verloren gegaan bij de overgang naar een andere hotelketen. De naam was nog wel behouden. Snel ingecheckt, maar omdat we niet veel gegeten hadden, en het hotel geen restaurant had, zijn we op aanraden van de receptioniste naar het enige restaurant in Sanlúcar gegaan. We gingen zitten, moesten de kaart downloaden via een gescande QR code, die op tafel stond geprint, we schonken twee cola in, en bestudeerden de kaart. Spaans culinair genot, vertaald in het Nederlands: Kippentranen, Vissentranen, Iberische Hagedis, en meer van dat sort ongein. Nu weet u dat ik, in tegenstelling tot vele Hollanders, best genegen ben om eens iets vreemds te proberen, maar het kan een mens ook teveel worden, dus zijn we zonder iets van onze goesting te eten te vinden, de cola gaan betalen. Dat was bijna het culinaire genot van vanmiddag. Maar op onze wandeltocht naar het hotel, kwamen we langs de Aldi. Misschien viel daar iets te snaaien! Wij naar binnen, we dachten wat brood of zo, maar de rekken waren leeg. Voor Inge één pretzel, en voor mij twee choco-donuts. Op de kamer hebben we die gegeten, dat wil zeggen, de pretzel ging nog, maar de twee donuts bleken volgespoten te zijn met chocopasta. Ik dacht geef mijn portie maar aan Julio, Pablo of Miguel-Sancho, en besloot vandaag geen Spaans culinair genot meer te ondergaan. Het weer was gelukkig opgeknapt. Onze hoop blijft gevestigd op het ontbijt morgen, waarna wij grensoverschrijdend gedrag zullen vertonen, en in één ruk naar het Portugese Monte Gordo rijden. Nou, veel tekst en weinig plaatjes. Men zal het ermee moeten doen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis