Ja, had ik bijna een héél verslag geschreven, wilde ik een cedille typen. Ik zocht via internet en kreeg een toetsencombinatie op die niet werkte. Had ik nou maar Alt+135 gedaan, maar nee, de hele boel liep in de soep en mijn verslag bleek niet meer te bestaan en te herstellen. Alle tekst weg. Balen. Ik dacht zal ik er maar mee ophouden, maar diverse reacties hebben mij er toe aangezet de draad weer op te pakken. Bedankt voor de steun!
Dan komt nu het moeilijkste: moet ik weer in mijn geheugen gaan graven om alles weer (ongeveer) net zo weer te geven als voordat de boel kwijt raakte. Aan de andere kant, mijn geheugen wordt niet zo snel gewist als een laptopbestand...(hoop ik). Awel, daar gaat-ie:
We begonnen de dag met koffiedrinken met Coby en Jan bij het vreemde terras van gisteren, bij de altijd vrolijke Francisco Chagrinho, met zijn zakjapanner. Het terras was minder vreemd dan gisteren. Er was zelfs sprake van enige herkenning. Om ons niet te veel te hechten aan Francisco, waar nog steeds geen lachje vanaf kon, zijn we verkast naar de strandtent bij de vissersbootjes. Daar brandde de zon pas echt (foto ©Jan). Inge en ik moesten nog boodschappen doen, en gingen op de fiets naar VRSA. Maar het was al lunchtijd geworden, zodat we meteen doorreden naar de jachthaven, restaurant Associação Naval do Guadiana, waar we paëlla wilden gaan eten. Voor ons liepen 3 Portugezen (3P's), zij gingen links van de deur zitten, en wij rechts, met uitzicht op de zeiljachtmasten. De ober, een jonge broek, kwam eraan, hij nam de bestelling op van de 3P's, en liep weer weg. Even later kwam hij terug met drankjes voor de 3P's. Ober weer weg. Kwam weer terug met placemats en bestek voor de 3P's , ging weer weg en kwam terug met brood en olijven voor de 3 P's. Obertje had ons nog geen blik waardig gegund. Ober kwam na enige tijd met eten voor de 3 P's, en bleef nog even 3Pgrapjes maken aan de tafel van de 3 P's. Toen ober weer weg. Ik keek op mijn horloge, en zag dat Jandoedel de ober het negeren van ons had weten op te rekken tot 20 minuten. Ik zei tegen Inge: Gaan we weg of maak ik een scène? Inge zei: "We gaan weg", en maakte aanstalten om naar buiten te lopen. Ik liep echter naar de counter, waar ik tegen, dacht ik, het leidinggevende dienstertje zei: "Ik dank jullie voor de gastvrijheid en de warme ontvangst. De ober (en ik wees op jandoedel die met half geopende mond was komen toehoren) heeft kans gezien om ons 20 minuten te negeren, misschien is zijn breincapaciteit niet groot genoeg om twee klanten tegelijk te bedienen, maar ik ga ergens anders eten. Mij zie je hier niet meer." en ik beende naar buiten, waar Inge al stond te wachten. Het personeel had geen woord uitgebracht, nog geen sorry gezegd, en ze waren wellicht blij dat daar ik nooit meer zal terugkeren.
Maar we hadden nog steeds niet geluncht. Op dus naar de volgende tent, halverwege de hoofdstraat. "O Curaçao" is een zaak met een snackbar-gedeelte en een restaurantgedeelte. Laatstgenoemde bevindt zich achterin de zaak, en het verschil met de snackbar is dat het licht daar wat gedempt is, en de tafels zijn voorzien van papieren kleedjes. Die sloebers die in de snackbar eten, moeten dat van kale tafeltjes doen. Inge had niet zo'n honger, en had op de borden voor de deur al een keuze gemaakt (niet wetende dat die borden eigenlijk voor de snackbar waren): een hamburger. We namen plaats in het restaurantgedeelte, en de attente ober -wat een verschil met de vorige tent- kwam direct naar ons toe, informeerde naar onze nationaliteit, liep weg en kwam terug met de menukaart in het Nederlands. Ik bestelde Bacalão à Braz, (een schotel van "pulled" stokvis, aardappel, ei, peterselie en olijven. Een voortreffelijke combinatie) en Inge zei dat ze een hamburger wilde. De ober keek bedenkelijk en zei dat dat een slechte keuze was, want het was niet goed, met normaal brood en het was geen specialiteit van het huis. Maar toen Inge volhardde in haar keuze, heeft ze toch haar burgertje gekregen. Het was de ober niet gelukt haar een duurdere schotel aan te smeren. Maar een ober die zijn eigen producten afkraakt, klopt voor geen meter. Ondanks dat de Bacalão à Braz, een Portugese specialiteit, prima smaakte, kom ik hier ook niet meer. Maar gelukkig blijven er nog genoeg leuke restaurants over waaruit gekozen kan worden.
Boodschappen gedaan bij Lidl, en naar het hotel teruggefietst. Fatima deed de receptie en we stonden nog wat met haar te praten, toen Ton en Mary binnenkwamen. Ton zag ons niet, want hij is blind, en ze wilden naar de lift lopen, maar toen hij mij hoorde, kwamen ze bij ons staan. Even later kwamen Jan en Coby aangelopen, en voegden zich bij ons. Toen werd het nog even druk op de receptie. Wie er op het idee kwam, weet ik niet, maar er was plotseling consensus over het feit dat we naar Maria zouden gaan. Maria heeft een cafeetje, dat alleen door Portugezen wordt bezocht, en dat vanaf ons balkon aan de overkant van de straat is te zien. We zijn daar naartoe gelopen, alleen even de hoek om, en hebben daar een wijntje of wat genomen. Het werd koud buiten, de rode wijn kwam ook uit de koel, maar we werden warm van binnen. De aanwezige Portugezen zaten ons wat onwennig aan te kijken, waarschijnlijk omdat er nooit toeristen kwamen. En ze begrepen waarschijnlijk niet waarom we zo'n plezier hadden. Toen we later op de avond weer naar huis gingen, zullen ze er nog wel over nagepraat hebben.

Geschreven door John.en.inge.op.reis