Vanmorgen was het vroeg opstaan geblazen. Dochter Monique zou ons naar Zestienhoven brengen, en was bij ons blijven slapen, samen met kleindochter Charlotte, die ons wilde uitzwaaien. De wekker was gezet om 05:15 en iedereen was op tijd wakker, en, ongehinderd door verkeer op deze zaterdagmorgen, kwamen we op de luchthaven aan. Op de kiss + ride namen we afscheid en liepen we naar de incheck balie. We hoefden niet eens in de rij te staan, en konden meteen inchecken en gingen snel door de beveiliging. We moesten nog wel de riem afdoen, we waren iets te vroeg, want vanaf 1 januari mogen de riemen om blijven. We passeerden snel en zonder strubbelingen de beveiliging, want we hadden gelukkig geen bom bij ons, en konden snel boarden, zodat we zonder vertraging het luchtruim kozen. De altijd langdradige vlucht, met oploskoffie en van thuis meegebrachte broodjes hamkaas verliep toch nog spoedig, zodat we iets te vroeg op Faro aankwamen, waar we, na in zeer korte tijd de bagage opgehaald te hebben, door een wachtende employee van het autoverhuurbedrijf werden doorverwezen naar een shuttlebus die ons naar de autoverhuur iets buiten de airport zou brengen. Tot dan toe verliep alles op rolletjes, zodat we vreesden iets te vroeg bij ons appartement in Monte Gordo aan te komen. Die vrees bleek gelukkig ongegrond, want een onvoorzien oponthoud kwam op onze weg, en zou zand in de raderen strooien.
Bij het autoverhuurbedrijf moesten we een garantie stellen met onze Visa creditcard, maar ondanks diverse pogingen om onze creditcard te belasten, kregen we steeds de deksel op de neus. Steevast kregen we te zien op het display van de pinmachien, dat mijn Visa card niet geldig was. Diverse malen met ICS Cards gebeld, maar die konden alleen maar melden dat mijn card wél geldig was, en dat er in het systeem niets was dat de transactie zou moeten kunnen verhinderen. Enfin, 6 maal met ICS gebeld, konden niets voor mij betekenen, en wel 20 keer geprobeerd met mijn card te betalen, zowel via chip als handmatig, maar steeds: Card niet geldig. Daar stonden we dan, in een dooie wijk, zonder geld, zonder auto, terwijl ons humeur ver onder het nulpunt daalde. Ik ben toen met de shuttlebus naar een tankstation gereden, en heb daar, en dat lukte wel, met mijn Visa card een zakje snoepjes gekocht, zonder enig probleem. Het lag dus niet aan mijn card, niet aan de chip, niet aan het systeem bij ICS, maar het moest liggen aan de apparatuur van de autoverhuurder, ondanks dat we het op diverse apparaten hadden geprobeerd. Ik begon nu echt wanhopig te worden, maar......na de 101ste poging lukte het plotseling, en met een zucht van verlichting brachten we het papierwerk in orde, en konden we eindelijk met de Renault Captur naar Monte Gordo afreizen. Wel nog even de appartementenverhuurdertussenpersoon Tony gebeld dat we de aanvankelijk afgesproken 12:00 uur niet zouden redden, en spraken we af om 12:30 uur bij het appartement. Het was de eerste maal dat we niet in ons vertrouwde Alba zouden vertoeven, want dat was wegens verbouwing gesloten, maar zouden we de komende zes weken verblijven in een appartementencomplex genaamd Parque dos Reis, dat we wel van buiten kenden,maar waarvan we niet wisten wat te verwachten. We troffen Tony bij de ingang, en hij liet ons het appartement zien, en we wisten het meteen: Voortaan een privé-appartement en geen Alba meer, al betekende dat, dat we zelf ons bed moesten opmaken. Het appartement had een woonkamer met kitchenette, badkamer, zwembad, twee slaapkamers, voorzien van alles, zelfs een personenweegschaal en uitzicht op de Avenida de Indias, vanaf de eerste verdieping. Toen moesten we de koffers gaan uitpakken, maar we waren nog niet begonnen, toen Ton & Mary, u weet wel, de Hellevoeters, voor de deur stonden. Het weerzien was emotioneel, en na even bijgepraat te hebben besloten we eerst even koffie met gebak te nemen in een door Ton en Mary aanbevolen nieuw etablissement. Zo gezegd, zo gedaan, en het appartement met de half uitgepakte koffers in grote wanorde achterlatend, zaten we even later aan de versterkende koffie, en voelde ik de stress van de ochtend van mij afglijden. Na de koffie was het tijd voor een wijntje, en liepen we gevieren naar Avenida, waar we door Christina hartelijk met een omhelzing werden verwelkomd. Bij de wijn voelde ik de stress van het koffiedrinken van mij afglijden, en omdat dit verslag ál te lang zou worden, als ik het allemaal zou omschrijven, volsta ik te vermelden dat we afspraken dat we bij de Euro Bar (vreemde naam voor een restaurant) bij Jozèf zouden gaan eten. Het eten was prima. Inge een flinke bitoque (steak), Mary een flinke linguado (tong), en Ton en ik elk een flinke pan Feijados Gamba ( witte bonen met garnalen en schelpdieren in overheerlijke saus. smullen!!! Voor herhaling vatbaar, dat mag ook wel eens gezegd worden. Toen terug naar het appartement, en naar bed. We zetten een punt achter deze lange, bewogen dag. Het verslag is morgen aan de beurt (vandaag dus). In alle consternatie ook nog eens weinig foto's gemaakt, maar dat gaan we inhalen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis