Al dagen zagen we met lede ogen aan dat er diverse regenfronten boven de Atlantische Oceaan waren, die allemaal gestaag richting Europa kwamen. In de week voorafgaande aan vandaag werden vooral Frankrijk en België getroffen door flinke hoosbuien, en daaruit voortvloeiende overstromingen. Op de TV zagen we de auto's en koeien door de straten drijven en bewoners van, onder andere, Couvin (België) vertellen dat het water/de modder metershoog in de huizen was komen te staan. Geen aangenaam reisweer, dus. Maar in de loop van zaterdag werd het duidelijk dat het weer weer in de lift zat, dus zijn we op een regenloze zondagochtend vertrokken, uitgezwaaid door onze buren Theo en Cock. De reis verliep voorspoedig, geen spatje regen, en af en toe brak zelfs de zon door, om zich weer even snel terug te trekken. Toevallig hadden we in de voorbereiding een B&B uitgezocht, mét hoge klantenwaardering, in het door overstromingen geteisterde dorp, gemeente Couvin. Dat hadden we uitgezocht, ja, maar nog niet besproken. We zouden dat tijdens de reis wel doen. Inge en ik hoopten dat de overstromingen onze B&B niet hadden bereikt, want een nat bed, dat is maar nix. Bij Tervuuren werden we nog even de goening ingestuurd, vanweg een afgesloten tunnel, maar verder voerde de rit door steeds mooier wordende Ardennen, en kwamen ook de bomen met de door een virus veroorzaakte heksenbezems in zicht. Het weer werd weer wat herfstachtiger, en er waren wat windvlagen, maar de Witte Huppel was zo zwaar beladen, dat een orkaan nog moeite zou hebben gehad om hem van de weg te krijgen. Omdat we trek kregen in koffie, zijn we bij een wegrestaurant gestopt, en pleegde Inge een toiletbezoek. Ook hier had de inflatie toegeslagen; om van je overtollige water af te komen moest je negentig eurocent aftikken. Maar dat werd op de koffie weer verrekend, dát dan weer wel. Omdat we toch stilstonden, maakten we van de gelegenheid gebruik om de B&B even te bespreken. Na enkele verwoede pogingen kwamen we er achter dat "onze" B&B volgeboekt was, en ons vandaag geen onderdak meer kon verschaffen. Jammer maar helaas. Daarna waren we genoodzaakt om iets ander uit te zoeken, maar na veel vijven en zessen hebben we via Booking.com een hotel in het aan de Maas gelegen Sedan, Frankrijk, geboekt. Op dat moment moesten we nog 140 kilometer rijden naar Sedan, over afwisselend zeer mooie, maar ook zeer slechte wegen. Ondanks een klein foutje in de TomTom wisten we het hotel te vinden, even buiten Sedan. Maar hiet wreekte zich de overhaaste boeking. Het hotel lag in een zouteloze buurt, vlak bij de snelweg. Maar wel met een af te sluiten parkeerterrein. Dat was een voordeel want de auto was afgeladen met kleding. Geen Versace of Dior, maar toch...
Het was inmiddels half vier geworden, en goed gemutst, maar blootshoofds, stapte ik op de receptie af. Maar de gesloten deur bleef gesloten; niemand aanwezig, ondanks het bord aan de gevel waarop stond dat de receptie de hele dag geopend was. Ik had van Booking een telefoonnummer van het hotel gekregen, dus belde ik dat. Ik kreeg een met slechte muziek gemengd, in onverstaanbaar frans gesproken bandje te horen, maar ik kon van de tekst absoluut geen erwtensoep of bisque d'homard maken. Na enige tijd was ik het zat, en heb ik het op de buitendeur vermelde alarmnummer gebeld. Kijk, dat hielp. Ik kreeg een snoeshaan aan de bel, aan wie ik de situaie uitlegde. Ik kom eraan hoorde ik, en, ja hoor binnen drie minuten kwam er een indisch uitziende jongen tevoorschijn, waarna we ons incheckten. Kyriad Hotel Sedan. Het leek verdacht veel op een overgenomen Campanile Hotel, maar de kamer was Oké, en alles deed het. Vooral het password voor wifi vond ik goed getroffen, namelijk: wifi. !! We waren blijkbaar de enige gasten op dat moment; later kwamen er meer binnendruppelen.Het hotel bleek op 8 minuten per auto van het stadcentrum te liggen, wat neerkwam op 55 minuten lopen, waarschijnlijk 60 voor lieden die al in de 70 waren. Maar we hadden de hele dag al in de auto gezeten, dus hebben we in de omgeving nog wat heen en weer gelopen, maar daarover zal ik niet naar huis (en ú) schrijven. Ook goede foto's zijn niet gemaakt. Morgen beter.
We hebben daarna in het verwarmde restaurant, dat eigenlijk gesloten was, maar voor ons tweeën in het licht werd gezet, een Chardonneetje genomen, op geheel niet-Franse wijze, eerder Portugees, in geheel tot de rand volgeschonken glazen, en goed gekoeld. Prima wijntje. Toen we opstonden bleek de Chardonnee in onze kuiten gezakt, zodat we onze, gelukkig op de begane grond gelegen kamer maar hebben opgezocht. Morgen naar Troyes. Wel op tijd boeken. Alle begin is moeilijk

Geschreven door John.en.inge.op.reis