Eerst dus even iets over de Semana Santa, de Heilige Week op z'n Nederlands. In het overwegend Katholieke Spanje en Portugal wordt er stilgestaan bij de aanloop tot het sterven van Jezus, wat eindigt met Pasen. Dat wordt uitbundig herdacht door middel van processies en samenkomsten (bij ons in Nederland door The Passion). Ik heb me laten vertellen dat ook de ontkerkelijking in Spanje en Portugal hand over hand toeneemt, wat echter niet betekent dat niemand meer het geloof aanhangt. Maar bovenal hebben de scholen vrij, en dat hebben we gemerkt. Vanaf Palmzondag (Mary's verjaardag), zijn ze met busladingen aangevoerd om de hotels hier tot de hoogste bezettingsgraad te bevolken; de voetbal-, en andere sportteams, scouting-groepen, en ander geregeld ongeregeld. Dit alles wordt ons argeloze toeristen duidelijk gemaakt door de met touringcars verstopte smalle straten van Monte Gordo, en de luid "zingende" en gillende groepen, die onderlangs ons balkon naar het naastgelegen hotel Calema lopen. Ook de terrassen zijn drukker dan anders, en in Monte Gordo is de voertaal daar niet meer Nederlands. Hier blijkt weer eens dat Monte Gordo niet meer van de Nederlanders is, maar van ons allemaal is. Het grijze tijdperk eindigt dus, zodra de Semana Santa begint. Tot zover de nog steeds voortdurende Semana Santa, die hier door ons niet helemaal zal worden meegemaakt, omdat wij (goede) vrijdag naar huis zullen terugvliegen. Tenminste, als de brandstofdistributiecentra niet meer staken, want er is al een vliegtuig gestrand . Maar dan moeten we misschien toch nog hier de Paasdagen doorbrengen, al is er geen hotel meer vrij. Nou, ja, ik maak me er niet druk om.
Dan nu de dinsdag (ik schrijf dit op woensdagochtend in verband met tijdgebrek en slaap gisteren)
Vandaag was de dag dat we onze Vlaardingse overburen, Cock en Theo, zoals afgesproken, hebben opgehaald bij hun appartement in Manta Rota, enkele kilometers van ons hotel verwijderd. Ze waren een dag eerder uit het koude Holland gekomen, en vielen dus wat het weer betreft met hun neuzen in de boter, of margarine. Het weerzien was indrukwekkend, we hadden elkaar immers een week of drie niet gezien. We bezichtigden hun appartement en -complex Praia de Lota, ook niet verkeerd, waar Theo en Cock het een viertal weken met de Portugese zon moeten doen, en waarbij bovendien ook nog eens fietsen worden verstrekt.
Wij zijn echter met de auto naar Praia Verde gereden, naar het hooggelegen Guarita Terras, voor koffie met een pasteis de nata, maar helaas, geen pastry in deze tent, maar wel de rekening deftig op een schaaltje, in een couvert. Was het toch nog deftig de prijs van koffie mét pasteis. Maar het uitzicht is en blijft prachtig, een mooie plek. We moesten nog even gaan tanken in Spanje, Ayamonte, waar de brandstof stukken goedkoper is dan in Portugal. (Ze kennen hier ook niet het kwartje van Kok, hier het quarto de Cozinhar geheten. Het was tijd om te gaan zoeken naar een locatie om de lunch te gebruiken. Inge zei dat we maar naar Isla Canela moesten rijden. Zo gezegd zo gedaan, en we reden naar het enkele kilometers zuidelijk van Ayamonte gelegen badplaatsje. Maar daar zagen we alleen maar resorts, en geen restaurants, dus besloten we terug te rijden naar Ayamonte, maar het bleef een mooi ritje. In Ayamonte, ook al hevig aangetast door de Semana Santa, zochten we naar een parkeerplekje, en na een tijdje onverrichter zake te hebben rondgereden, werden we door een man naar een parkeerplek gewezen. Een dienst waarvoor hij een kleinigheid verwachtte, aangezien het hier zijn broodwinning betrof. Met een "grácias, señor" aanvaardde hij mijn tip.
We liepen een klein stukje (ik had bijna in het centrum geparkeerd) naar het in het overgrote deel van Nederland wereldberoemde centrale pleintje van Ayamonte, alwaar we op een terras neerstreken om een overheerlijke, oergezonde tonijnsalade te gebruiken. Ik met cola (Bob!). Wat een móói pleintje is 't toch, ook als het heel druk is. Het was al siësta-tijd in Spanje, en fanatiek aan deze gewoonte vasthoudend, waren de meeste winkeltjes gesloten. We zijn toen maar de Guadiana-rivier via de brug overgestoken en naar Monte Gordo gereden. Even wat spullen gedropt in het hotel, en daarna naar Sol e Praia gelopen. (Avenida op dinsdag gesloten)
Daar zaten Cor&Narda en Ko&Mieneke al aan het mineraalwater. Wij namen plaats aan de snel bij elkaar geschoven tafeltjes, en werd er wederzijds aan elkaar voorgesteld. Even later kwamen Ton&Mary ook nog aanlopen, schoven aan, en werd het onder de noodzakelijke parasols nog heel gezellig. Ton scheen nog familie van Cock te kennen, en als we nog langer zouden hebben blijven zitten, zouden ze misschien wel familie van elkaar hebben gebleken.
Maar zover was het niet gekomen, want het was tijd om aan het diner op ons appartement te gaan werken. We namen afscheid van de Hollandse enclave, en liepen gevieren naar ons hotel.
Een door de cozinhar met bladerdeeg bereid voorgerecht in een hoteloventje met alleen grill vormde een aparte uitdaging. Maar toch nog gelukt, met zalm, asperges en pesto. Het was goed binnen te houden. Inge's Varkenshaas à la Stroganoff was bijzonder goed uitgevallen, en viel geloof ik wel in de smaak bij onze Vlaardingse Vrienden. Alles besproeid met een Alentejo-wijn uit Borba. Ijs en koffie na, alles op een klein tafeltje, het leek wel échte horeca.
Ook hier kwam het uur van afscheid, en we gingen naar beneden, waar Fatima aan de receptie stond. Ze was door ons al op de hoogte gesteld van ons bezoek en begroette Theo en Cock als waren het haar eigen gasten. Ze bestelde een taxi, die even later kwam voorrijden. Na het onvermijdelijke afscheid, waarbij we Cock en Theo nog een aangenaam verblijf in ons geliefde Portugal toewensten, verdween de taxi geruisloos in de Algarve-nacht. (Zo, als dat geen litteratuur is!)
We bleven nog even met Fatima praten, die ons onderwijl een recept aan de hand deed om met de weerbarstige Portugese paprijst te dealen. Ook van Fatima namen we afscheid, want de eerstvolgende dienst van haar is vrijdagavond, en dan zitten wij weer 1900 kilometer noordelijker aan de erwtensoep.
Het was te laat geworden om nog een verslag te schrijven, vandaar deze late editie. Het heeft niets met stakingen te maken.

Geschreven door John.en.inge.op.reis