Om half negen stonden wij op en hadden nèt ontbeten, toen Lenie ons what'sappte of wij al klaar waren. Inge antwoordde dat we wel wakker waren, en hadden ontbeten, maar nog niet aangekleed. Later bleek dat Lenie zich een uur had vergist; haar telefoon stond nog op Nederlandse tijd. En in Portugal is het nu eenmaal een uur vroeger.Dus snel een douche gepikt en aangekleed (in die volgorde) en voor de koffie en thee met de auto naar Avenida gegaan. We hadden besproken dat we naar Moncarapacho zouden gaan. dus toen we de versnaperingen ophadden, maakten we aanstalten om naar de auto te lopen. Daar kwamen in de druilerige regen zwei Duitsers aangelopen. Peter und Christa hadden vertwijfeld hun hotel Vasco da Gama verlaten, omdat de koffie daar nicht zu geniessen war. Het bevreemdde mij zeer, want ik heb in Portugal zeer zeer zelden een slechte kop koffie gekregen. Maar erop vertrouwend dat zij wel verstand móesten hebben van Bohnenkaffee zullen zij best de waarheid hebben gesproken. Nu ik erover nadenk, was er in sommige door ons bezochte hotels wel verschil tussen bij het ontbijt inbegrepen druk-maar-op-een-knopje-koffie en een koffie van de barista van datzelfde motel. Maar, alle koffiebonen ten spijt, wij moesten afscheid nemen en vertrokken we naar Moncarapacho. Waarom Moncarapacho zult u vragen. Of misschien vraagt u dat niet, maar wel hierom: Ten eerste zijn wij daar nog nooit geweest, en ten tweede, de naam staat mij wel aan. Volgens Google Translate betekent het Rugschild, en dat zal wel slaan op de naamgevende berg, dé Moncarapacho, die met enige fantasie, nou ja, véél fantasie, op een rugschild van een schildpad zou kunnen lijken. Wij dus over de 125 naar het dorp met de prachtige naam. Onderweg werd het weer steeds droger, maar nog niet helemaal, en toen wij een dorpje inreden, dat nietszeggend en oninteressant in de droevige regen lag nat te worden, bleek het -ik heb het op mijn telefoon geverifieerd- Moncarapacho te zijn! Omdat het niet aanlokkelijk was om met dit weer de nauwe straatjes te voet te verkennen, zijn we er maar doorheen geMaxVerstappend en besloten onderwijl ons stuurwiel naar Olhão te wenden.
Olhão was droger, stukken blauwe lucht durfden zich te vertonen en het zag er onmiddellijk een stuk vriendelijker uit. Maar het was er wel druk. De lange weg langs de Ria Formosa (dat water, niet die zangeres) is afgezoomd met parkeerplaatsen, maar ze waren allemaal bezet. Uiteindelijk vonden we er een, maar het was niet duidelijk of we ervoor moesten betalen. Een sjofele, zelfbenoemde parkeerplaatsaanwijzer duidde ons dat er niet betaald moest worden aan de automaat, maar dat het een prima geste zou zijn om hem met drie euro van zijn middageten te voorzien., Lenie gaf hem een habbekrats, en we liepen Olhão binnen. Voor de zekerheid vroegen wij aan een beter geklede dame die zei geen Engels, maar wel Frans te verstaan, of er niet betaald moest worden. Na een lang verhaal bleek zij het ook niet te weten, maar een paar mensen die ons Frans hoorden spreken, riepen in het voorbijgaan dat het alleen gratis was bij het ziekenhuis, en er verder overal betaald moest worden. Betalen, jochie!! Omdat het parkeren in Portugal nog geen gemiddelde Europese vormen heeft aangenomen, voor een Euro sta je er 4 uur, en dachten we maar, voor de zekerheid, om een veel hogere boete te vermijden, een eurootje in de meter te gooien en een bonnetje achter de voorruit te leggen. Maar daar popte opeens een zeer goed Engels sprekende man, die zijn hondje op het toeristenpad liet kakken, uit het niets, om ons te vertellen dat betalen niet in de winter noodzakelijk was. Terloops vroeg hij ook, en dat had hij goed geraden, of wij ook Hollanders waren. Wat dat met parkeren heeft te maken, ontgaat mij, maar het bleek dat hij om een praatje verlegen zat, om zijn Engels te oefenen of zo. En zijn hond sprak alleen Woefs. Het was dan ook geen rashond. Zo te zien een kruising tussen een Portugese puienpisser en een Sotovento stoepschijter. Maar ik kan het mis hebben.
We hebben nog een stukje door de stad gelopen, door de twee markthallen. Eerst de groentehal, waar vis verkocht werd, en daarna de vishal, waar groenten werden verhandeld. Vooral de laatse vertoonde een meer kleurige aanblik, en rook stukken aangenamer.
We hebben ook nog in een restaurant gegeten, Olho de Rio, waar we voor een tafel voor drie vroegen, maar die de goede man die ons het etablissement rondleidde, voor grote problemen stelde. Hij had alleen tafels voor vier of twee personen. Maar gelukkig, aan de overkant van de straat was nóg een restaurant, van dezelfde patron, zei hij, waar we een tafel voor drie troffen. Met een gelukzalig gevoel namen wij plaats, bestelden ieder een andere omelet, en bewonderden de ambiance. Ik werd wel een beetje ongeduldig toen we na 25 minuten nog geen eitje hadden gezien. Het was wel druk geworden, de zaak liep vol, maar eindelijk kwamen onze omeletten eraan. Die bleken het wachten waard, en waren werkelijk om óp te vreten. Toen we alles hadden verorberd, liepen we door het gezellige, met enkele buitjes versierde vissersstadje naar de auto. Géén wielklem en géén prent. De hondenman sprak de waarheid. Óf de politie was te belazerd om met etenstijd te controleren. Enfiin, met gezwinde spoed, via de tolweg, reden we naar Altura, naar de nieuwe Aldi, om nog wat inkopen te doen. Toen reden we linea recta naar Avenida, waar het hele gezelschap, onze oosterburen incluis, het hoogste woord voerde, verscholen achter de bridgers met de lege glazen. De bridgers zitten de hele middag te bridgen, af en toe nippend aan één glas wijn, onder het motto: Wij bridgen fijn, met één glas wijn. Wát een mazzel dat er bij Avenida van die volle glazen zijn.
Wij zijn opgestaan, Naar het hotel gegaan, nasigoreng gemaakt, die heeft gesmaakt.
Daarna verslag geschreven, ook van gisteren nog even.
Foto's toegevoegen, tot mijn genoegen
Tijd om nu in bed te duiken. Stilletjes sluiten we de luiken.

Geschreven door John.en.inge.op.reis