Het weer ziet er soms verbazend goed uit; lekker zonnetje, temperatuur oké en de vlaggen van Hotel Baia tegenover ons appartement hangen stilletjes in de zachte oceaanbries te wiegen. Maar aan de Algarve spelen ze het klaar om binnen een paar uur de wolken voor de zon te trekken, de koelkast open te zetten of de wind de vrije loop te laten. Al met al niet bevorderlijk voor een spoedig herstel van Inge en mij, want we snotteren soms dat het een lieve lust is. Keelpijn doet ook mee. Maar net als de buitentemperatuur gaat ook ons ziektebeeld op en neer. Waarschijnlijk een griepje of ander virusje, stiekem geïmporteerd door andere vakantiegangers uit Holland? Daar schijnt het te woeden.
Maar goed, mede door het weer en ons ziekteverloop ondernemen we niet veel, zitten in de zon, die zich toch nog vaak laat zien, of zitten op het terras, of "binnen" bij Avenida. Ook een wandeling over de promenade (u weet wel, het plankier of boardwalk) of langs het strand zit er nog wel eens in. En boodschappen doen, natuurlijk. Ofschoon we veel buiten de deur lunchen of dineren, of gewoon een naamloze maaltijd gebruiken. Het personeel van Avenida, en op dinsdag Fantasy, probeert de moed erin te houden, en wij volgen.
We hebben ook kennis gemaakt met Magteld uit Raalte en Hans uit Arnhem, die elkaar tien jaar geleden hebben leren kennen in Turkije, en die graag een praatje maken. Ze komen ook al jaren in MG, maar we durfden ze nu pas aan te spreken. Je weet nooit of ze er van gediend zijn, toch? Maar gelukkig viel het allemaal mee.
Gisteren hebben we in de Blue Parrot gegeten, Inge's saté werd niet geheel vertrouwd, maar ik denk ten onrechte. De saté was niet gemarineerd in Conimex marinade, maar dat is toch geen noodzaak. Ikzelf heb daar maar eens de Coconut Prawn Curry geprobeerd, ter vergelijking met die bij Tropical. Tropical vind ik ietsjes beter, en 2 Euro cheaper. Maar bij de Blue Parrot zit er ook spinazie bij, dus de vergelijking gaat mank. Trouwens, de gigantische blauwe vilten papegaai, de naamgever aan het restaurant, die voor het raam hing, is weggevlogen. Ik ben benieuwd of de tent nu een andere naam krijgt. "I thought I saw a pussycat" bijvoorbeeld.
Maar het vroege, nieuwe jaar sukkelt voort, vandaag moesten we boodschapjes doen, en dat hebben we maar in Spanje gedaan. Eigenlijk niet slim en efficiënt, want Spanje lijkt me iets duurder dan Portugal. Behalve de benzine, dan. Maar de gang naar Spanje resulteerde wel in een Hollandse prak: Sperciebonen met gekookte aardappelen (Inge had er twee gigantische piepers geschild; nog te veel voor ons ouwetjes) en een karbonaadje). Afgesloten met een Griekse yoghurt en voor morgenochtend een Frans croissantje.
Ko en Mieneke gaan de zestiende weer voorzien van een kleurtje met de zilveren vogel naar Nederland. Misschien komen ze nooit (zeg nooit nooit) meer terug in MG en is het de laatste maal geweest.. Maar wij zien ze hier nog een weekje.
Wij moeten daar ook nog eens over nadenken, de omgeving hier hebben we wel gezien, en wellicht zijn er nieuwe uitdagingen in het verschiet.
Ton en Mary komen de twintigste, ongeacht de uitslag van Mary's scan, ook al met een zilveren vogel. We kijken er naar uit, nog een dikke week.
Zoals ik al eens opmerkte, heb ik bijna alles wat los en vast zit hier gefotografeerd, maar gisteren heb ik toch nog een paar kiekjes genomen van de steeds veranderende oceaan en omstreken met drieteenstrandlopers en bonte strandlopers, en menselijke strandlopers, zie onder.

Geschreven door John.en.inge.op.reis