Het schiet op. Vandaag hebben we, voor deze reis uiteraard, voorlopig de laatste Spaanse kilometers gevroten. Over drie maanden volgen er meer, alhoewel een tussentijds bezoek aan Sevilla vanuit Monte Gordo er misschien ook nog wel in zit. Gisteren hadden we de eerste week erop zitten. Van schaarste in brandstof in zowel Frankrijk als Spanje is ons niets gebleken. Gelukkig maar. In Spanje zijn sommige pompen nog bemand, en wordt je vriendelijk gevraagd of ie vol moet. Je autootje wordt dan vakkundig afgetankt, en je hoeft alleen maar binnen te gaan betalen. Toen ik gisteren had betaald, en vrolijk naar buiten huppelde, zag ik dat de bediende de voorruit stond te wassen met een wisser, en vervolgens streeploos droogmaakte met een trekker. Ook al vakkundig, want van insecten geen spoor meer. Ik dacht, laat ik hem een fooitje geven, maar met een afwerend gebaar maakte hij me duidelijk dat het schoonmaken bij de service hoorde. Kijk, dat was vroeger in Nederland misschien ook zo, maar dat is inmiddels verdampt, in rook opgegaan en vergeten. Ik heb de man helaas niet kunnen beloven ieder weekend terug te komen om te tanken....
Vanochtend was het grijs in Talavera la Reina toen we ontwaakten. Gelukkig wel droog. We gingen naar de ontbijtzaal op de derde verdieping, en zagen dat het hotel nog steeds groot was. Een prima ontbijt, het ontbrak ons aan niets, we lieten het ons goed smaken, ik heb de toast niet laten aanbranden, en de kannen met sinasappelsap leken echte jus d'orange te bevatten. Na 't eten de koffers opgehaald, en gingen we met de lift naar min drie, waar onze tuut stond geparkeerd. Gisteren waren we niet ingelicht over de aanwezigheid van een lift, en hebben we onze koffertjes 3 trappen opgezeuld. Goed voor de conditie, zullen we maar denken.
Toen we tien minuten onderweg waren begon het zachtjes te druppelen. Weldra ging dat over in echte regen, en daarna in stortregenen. Natuurlijk gevolgd door een hoosbui van heb-ik-jou-daar. We wilden vandaag niet zo veel rijden, naar het Portugese Elvas bij voorbeeld, nét over de grens bij Badajoz, maar door de regen werden we gedwongen te proberen Elvas nog te halen voor het donker werd. Echter, na een tijdje door de hel en verdoemenis gereden te hebben, klaarde de boel gelukkig op, en konden we weer full speed. In Elvas aangekomen hebben we langs de kant van de weg even een hotel uitgekozen, en het adres in de TomTom gezet, maar het apparaat kende het adres niet. Maar de naam van het hotel herkende hij meteen. Het was een pousada, een tot hotel omgebouwd hospitaal (dus er hoefde niet zoveel aan veranderd) Een leuk, romantisch hotel, een goede keuze, met alleraardigst personeel. We waren om half een al aangekomen, maar konden pas om twee uur inchecken.
Dus eerst maar in het restaurant een hapje gegeten (Portugees!), en daarna ingecheckt. De kamer was een verrassing, en toen we waren geïnstalleerd zijn we Elvas gaan bekijken. Onze voormalige Vlaardingse huisarts, dokter Staring is na zijn pensionering naar dit Portugese gehucht vertrokken om zich bezig te gaan houden met het kweken van paarden en het fokken van olijven, of andersom. Waar hij woont, en of hij de pijp nog niet aan Maarten heeft geschonken weten we niet.
Elvas is een vestingstadje, groter dan Willemstad of Hellevoetsluis, maar helaas op een heuvel gebouwd, dus het werken aan onze conditie ging voort.
Leuk oud plaatsje, met de onvermijdelijke terrassen, en overal de geel geverfde muren van de traveeën en ravelijnenvan het fort binnen handbereik. Af en toe een blaffende hond op een dakterras, en gebeeldhouwde stenen straatnaambordjes. Uitgeput kwamen we op de kamer terug, en ben ik aan dit verslag begonnen. Er is ongetwijfeld nog veel meer te zien in Elvas, maar ik vraag de dokter wel of hij me wat foto's stuurt. Als ik zijn adres kan achterhalen, natuurlijk.

Geschreven door John.en.inge.op.reis