Had ik wel geschreven dat de vakantie van Monique en Arthur er bijna opzat, was ik tóch nog vergeten dat ook Ton en Mary weer verwacht werden huiswaarts te keren. Op donderdagavond hebben we van Ton en Mary afscheid genomen in Avenida, want vrijdagochtend vroeg stond de piloot met zijn kist in Faro te wachten om hen naar Zestienhoven te brengen. Met nog een paar honderd anderen, natuurlijk. Op de app hebben we hun vliegtuig gevolgd, dat zonder problemen in Rotterdam is geland. Even later kregen we van Mary het bericht dat ze veilig thuis waren gekomen.
Ik had u ook verkondigd dat ik met Arthur smakelijk octopus ben wezen eten in Dona Bela. Was ik nóg vergeten te vertellen dat wij daar kommen vissoep, afgedekt met brood, zagen passeren, en dat we dat ook wel eens wilden proberen. Arthur is een vissoepverslaafde, of het nu bouillabaise heet of niet. We hadden besloten om op woensdagmiddag bij Dona Bela te gaan lunchen en de soep te bestellen. Wij dus naar Dona. Hadden ze geen vissoep. Morgenavond, zei de ober. We besloten om dus
het plankier af te lopen om te zien of er een andere tent was waar ze vissoep op het menu hadden. Ja hoor, eindelijk bij O Cruzeiro stond het op het buiten aan het restaurant bevestigde bord. Naar binnen, gaan zitten en gevraagd om vissoep. Hadden ze niet. Na enig overleg besloten we om dan maar sardines te nemen. Hadden ze ook niet. Toen we aanstalten maakten om de tent te verlaten, kwam de ober, die even de keuken ingerend was, snel terug om ons te vertellen dat ze wél sardines hadden. Weer gaan zitten, en sardines besteld. Die kwamen even later 4 exemplaren, die de golfoorlog hadden meegemaakt, op een bord geflankeerd door 4 in schil gekookte aardappelen, bordje gemengde sla erbij. De vissen smaakten wat zout, maar we hebben ze toch binnen kunnen houden. Tijdens het eten zat er een figuur aan de bar van dat noppenfolie te knijpen. Hij had een groot stuk folie, want er was zojuist een koelkast in afgeleverd. Pats, pats ging het. Vijf meter bij mij vandaan. Dat ging me een beetje vervelen, dus toen heb ik het papieren zakje waarin het couvert was gelevered maar opgeblazen en met een harde knal tussen mijn handen laten klappen. Dat leverde gejuich op van een groep eters, maar maakte slechts enige seconden indruk op de noppenknijper, die er weer lustig verder op los patste.
Op donderdag zijn we bij grijze lucht naar Alcoutim gereden, door de bergen, wat wel een mooi zicht op de natuur opleverde, maar toen we in Alcoutim wat wilden drinken, zijn we vanwege de harde koude wind snel weer ingestapt en naar Monte Gordo gereden. In de avond zijn we dus de befaamde vissoep, afgedekt met brooddeeg, gaan eten. Dona Bela had woord gehouden. Erg lekker, hoor. Een aanrader.
Nog even wat berichtgeving over Monte Gordo. Het voormalige Sol e Praia restaurant, wat met de jaarwisseling plotseling in een speelhal was veranderd, bleek te zijn leeggehaald, en zou weer een restaurant worden. Dat had ik u eerder medegedeeld. Vorige week verschenen er stoeltjes en tafeltjes, en gisteren was men druk bezig met de inrichting. Ik vroeg aan de mensen wanneer het geopend werd, en ze zeiden mij dat dat volgende week zou plaatsvinden. De menulijst lag al klaar, dus die heb ik gefotografeerd. Gezien het menu zal dit geen hoogdravend sterrenrestaurant worden, maar kan men er terecht voor de snelle, goekopere hap. Maar het hoeft niet per sé slecht te zijn. De toekomst zal het leren.
Op het plankier is men druk bezig met het bouwen van een nieuwe strandtent, naast Mar Salgado. Op de foto is het houten staketsel al te zien. Alleen zal er vanaf de boulevard weer een stukje oceaan minder te zien zijn.
Van Monique en Arthur hebben we vrijdagmiddag afscheid genomen bij Dunamar. Zij kunnen terugkijken op een warme zonnige periode, die hen wel is bevallen. Ook zij zijn inmiddels geland, op Schiphol ditmaal, en zullen Numansdorp ondertussen ook wel hebben bereikt.
We hoorden ook dat onze Jordanese vrienden Ko en Mieneke dit weekend gaan verhuizen naar Almere. Op de een of andere manier vind ik de Jordaan romantischer klinken dan het moderne Almere. Maar gelijkvloers lijkt me ook wel lekkerder, dan steeds die trap op en af te moeten. Ko en Mieneke, veel succes in jullie nieuwe onderkomen!
Dan bereikte ons het bericht dat Annie Tuhurima, een fervent bezoekster van Monte Gordo, is overleden. Afgelopen winter was ze al niet meer van de partij, en we hoorden dat ze in Rotterdam in een tehuis was opgenomen. Maar nu is het zeker; we zullen Annie niet meer tegenkomen. Ze wordt dinsdag in Vlaardingen begraven.
En zo hebben alle Monte Gordo Bastards, tijdelijk of permanent, Monte Gordo verlaten, zodat we ook maar eens moeten overdenken wanneer en hoe Inge en ik onze rondreis gaan vervolgen, met als einddoel ons werkelijke thuis. Echt heimwee hebben we niet gehad, maar de Hollandse prak hebben we wel gemist. Maar eerst moeten we ons door de Spaanse, Franse en Belgische Kost (Nee Ton, niet Belgische Kots) heenbijten.
U hoort nog van ons.

Geschreven door John.en.inge.op.reis