Vandaag vroeg op, want vandaag komen Cock en Theo, die we gisteren nog in Portimão een bezoek brachten, naar Monte Gordo om óns een bezoek te brengen. Eindelijk zien we elkaar weer eens. Vroeger, voordat we met vakantie gingen, was dat gewoon, want ze wonen tegenover ons in Vlaardingen, en zagen we elkaar vaak. Na het ontbijt, besloot ik om alvast buiten voor het hotel op onze gasten te wachten. Het zonnetje scheen volop, en volgens het weerbericht zou het 19 graden worden, 2 graden meer dan gisteren, dus de dag kon niet meer stuk (dacht ik). Ik had een korte broek aangetrokken om de melkflessen weer wat kleur te geven. U merkt wel dat ik van de oude stempel ben, want de melk zit tegenwoordig in pakken en cans. Dus in korte broek in het mooie ochtendzonnetje stond ik voor de entree van het hotel te wachten, toen ik de witte Nissan vanaf de Avenida da Catalunha langzaam de Alameda da India in zag draaien, waar Hotel Alba is gevestigd. Theo draaide behendig de parkeerplek op, en stapte uit, terwijl Cock véél gracieuzer dan Theo het voertuig verliet. De begroeting was hartelijk, en we liepen het hotel in, namen de lift en liepen ons appartement binnen, waar Inge zat te wachten. Ik moet nog even vertellen dat ik mijn eigen espressoapparaat had meegenomen, dat slechts 2 kopjes tegelijk kon zetten, zodat we besloten om koffie bij Avenida te gaan drinken. Zo gezegd, zo gedaan, en we liepen naar Avenida, bestelden koffie met een appelpunt en hadden heel wat te bespreken.
We besloten over de boulevard, via de vissers over het plankier of boardwalk te wandelen, en genietend van zeezicht en zonlicht naar het einde van het plankier te lopen.
We hadden wel gezien dat er wat wolkjes kwamen opzetten. Eerst stond er een zacht windje uit het oosten, maar dat draaide naar een harder windje uit het zuiden, terwijl de wolken, steeds dikker en grijzer wordend, vanaf het land, uit het noorden dus, kwamen opzetten, en de zon blokkeerden. Toen werd het koud.
Wie overmoedig in korte broek gaat wandelen met het hemeltje blauw
Loopt kans dat ie plotseling sterft van de kou.
We liepen verder over het plankier, liepen langs de zaak waar Minke was gestopt met uitbaten, en keken naar binnen. Achter in de zaak stond een kleine man, zo te zien een Portugees, die opkeek, en naar ons zwaaide. Het was Evelinho, de voormalige (vóór Minke) uitbater van de tent. Later zouden we horen dat hij komende week de zaak weer zal heropenen. Of hij dan ook nog de gele stoeltjes terugzet? Wie weet....
Door de kou hebben we niet de hele boardwalk afgelopen, maar zijn vóór Hotel Vasco da Gama langs naar Alba teruggelopen, en in de auto gestapt en naar Villa Real de Santo Antonio gereden. Tussen de huizen stond minder wind, zodat het beter was uit te houden.
De stad was vol bedrijvigheid om de straten en pleinen in Kerstsfeer te brengen, en door de speakers die door het hele centrum hingen, klonk Kerstmuziek. Ik vertelde Theo dat in voorgaande jaren de stad vervuld was van panfluitmuziek, die grondig de keel begon uit te hangen. Maar ieder jaar weer die takkenpanfluit. All I want fot Christmas is You spande de kroon. En even later... Ja hoor, daar was dat nummer weer.
We zijn neergestreken voor de lunch op het terrasje van Latté waar we hebben genoten van British and Dutch snacks, zoals Omelette Casa, Fish and Chips, Tuna Salad Wraps. Grote porties, die we niet op konden. We hebben nog even de jachthaven bezichtigd, waar meeuwen in een vijvertje zaten te badderen.
Daarna teruggereden naar Monte Gordo, de zon was niet meer teruggekeerd, maar het was nog droog gelukkig.
Theo en Cock vingen de terugreis naar Portimão aan, en reden weg, door ons nagezwaaid.
Snel ben ik naar binnen gelopen, en heb een lange broek aangetrokken, wat heel wat comfortabeler was aan mijn kwetsbare beentjes. Het was al over vieren, zodat we maar naar Avenida zijn getogen.
Daar aangekomen zagen we dat er al enkele bekenden waren neergestreken. Johanneke en Willem, Ko en.... Mieneke! Weliswaar in een rolstoel, maar om haar al in Avenida te zien gaf hoop voor de toekomst. We begroetten haar met een niet Covid-19 veilige omhelzing, en hoorden he het haar was vergaan. Hierbij werd het wel duidelijk dat het niet ideaal is om met pijn in een Portugees hospitaal te liggen, je nauwelijks te kunnen bewegen en de taal niet te spreken. Maar ze heeft zich er doorheen geslagen, met zo te zien een goed resultaat. Ik had haar gisteren voor een training voor hedenochtend 6:00 uur uitgenodigd op het strand. Maar ze zei: 'waar was je nou, ik was op het strand, maar jij niet '. Ik verontschuldigde me; ik had me verslapen.
We hebben nog lang zitten praten, en omdat Inge en ik geen zin meer hadden om te koken hebben we bij Avenida een snack genomen. We zijn in het donker naar huis gelopen. Morgenochtend wil Inge een gekookt eitje.

Geschreven door John.en.inge.op.reis