Ontwaken in Straatsburg. Voor de tweede maal. Naar buiten gekeken en geconstateerd dat het weer weer niet mee zou werken als wij zouden proberen een zonnesteek op te lopen. We wisten onze weg naar de eetzaal inmiddels blindelings te vinden, en voor de tweede maal vonden we de prijs-kwaliteitverhouding niet helemaal in balans. Maar goed, dat wisten we al, dus we keken er niet meer van op. Maar, zoals gezegd, de koffie was prima.
Ik had de reis van die dag -we wilden via de Elzasser wijnroute naar Colmar- al in mijn telefoon geladen, alle dorpjes stuk voor stuk ingevoerd, en naar mijn TomTom gezonden. Alle bagage in de auto geladen, en daar ging-ie. De TomTom liet horen dat hij de nieuwe route had ontvangen en voor we het wisten reden we op de tolweg.... Maar wacht eens even, we moesten binnendoor, van dorpje naar dorpje, en niet via de tolweg naar Colmar. Was ik weer eens vergeten in te stellen dat tolwegen gemeden moesten worden. Maar goed, we reden wel in de goede richting. Tot we tot de ontdekking kwamen dat we binnen de twintig kilometer geen afslag zouden tegenkomen. Toen het eindelijk gelukt was om van de tolweg af te raken, merkten we dat we al op of over de helft van de wijnroute zaten. Oké, dan maar een halve wijnroute. Alles opnieuw in de TomTom geladen, en met grote moeilijkheden bereikten we het eerste wijndorp. De naam alweer vergeten, en vanwege het slechte weer, -het was inmiddels gaan regenen-, zag het dorp er niet zo mooi uit als op de foto's. Het zag er zelfs een beetje verlopen uit, De volgende dorpen waren al niet veel beter, al stonden ze vol met de in de meest vreemde kleuren gepleisterde vakwerkhuizen. Maar die hadden we in België en in Straatsburg ook al gezien. We hadden trek gekregen in koffie, maar in de wijndorpen was geen koffie te krijgen, zodat ons goede humeur het liet afweten, als dat al niet gebeurd was.
Eindelijk kwamen we in Colmar aan. Behendig reed ik een parkeervak op de bewaakte parkeerplaats op. We liepen naar de receptie, maar onze kamer was nog niet klaar. Maar we konden wel koffie krijgen. Na de koffie zijn we naar het centrum van Colmar gelopen, en hebben daar weer heel veel vakwerkhuizen en toeristen gezien. Omdat er wat waterstroompjes door een deel van Colmar lopen, hebben ze dat wijkje Little Venice genoemd. Klein Venetië. Laat de Venetianen het maar niet horen. Ik zou het liever het Giethoorn van de Vogezen noemen. Al ligt het niet in de Vogezen. Langs het water stonden ballustrades met daaraan allemaal rode hartvormige slotjes, met daarop namn van geliefden geschreven. Honderden meters hek, vol met slotjes. Ik vermoed dat die slotjes bij de lokale souveniersshop te koop zijn, evenals de watervaste viltstiften.
Ondertussen was het warmer geworden, en er stond zelfs een zonnetje. We kregen het er warm van, en besloten in de antieke markthal wat te gaan eten. Behalve de delicatessen, die er aan de man werden gebracht, zoals geurige kazen, waren er ook veel restaurantjes. Omdat het lunchtijd was, en we wel even wilden zitten, viel ons oog op een Vietnamees. We hebben er heerlijk gegeten, rundvlees met paprika, champions en rijst, een beetje gepeperd, en een curry van kip met zoete aardappel en gebakken rijst, ook een beetje gepeperd. Het smaakte ons voortreffelijk. Daarna moesten we weer in de benen komen, en liepen, of strompelden we naar ons hotel terug. Uiteraard langs vakwerkhuizen en toeristen.
In het hotel aangekomen hebben we eerst een douche genomen, een groot genoegen. We waren het eens, de afgelopen dagen overziend, dat het voor ons ouwetjes eigenlijk geen doen was, autorijden, lopen, eten, lopen en slapen, en uit de koffer leven. Bovendien waren we Frankrijk zat, alles zag er een beetje vervuild uit, onderweg geen terrasjes, ook veel bedelaars, "onopvallende" zakkenrollers, moeilijke spijskaarten met orgaanvlees, en alsmaar vakwerkhuizen. Ondanks de best wel aardige hotels, en dat ik nét weer mijn draai begon te krijgen met de franse taal, besluiten we Frankrijk vaarwel te zeggen, au revoir of adieu, en de Rijn over te steken. Daar heet het Duitsland, en zien we weer verder. Ongetwijfeld nog meer vakwerkhuizen. Dat de reis geen maand zal duren? Muss mal sehen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis