Gisteren, met het einde van het oude jaar begon de laatste week van deze vakantie. Vrijdag loopt onze vakantie ten einde en vertrekken we, als Transavia nog bestaat, naar het koude Holland. Het zal een groot contrast geven, want de komende week hier wordt het warm en zonnig, tussen 17 en 22 graden, en Vlaardingen geeft vooruitzichten tussen 6 en 8 graden, regen en windkracht 4, en dat geeft witte schuimkopjes op de golven. Dus moeten we deze week proberen om zoveel als mogelijk is te genieten van de Algarve.
Toen we vanmorgen onder kortebroekencondities naar Avenida liepen (het was later dan anders; we waren om half 10 opgestaan) waren er nog maar weinig mensen, een stuk of 5. Waarschijnlijk hadden velen het erg laat gemaakt en waren nog in droomland. Wijzelf waren ook niet met de kippen op stok gegaan, maar waren toch redelijk fris uit de veren. We begroetten de aanwezigen, en wensten Cristina, Sujan en Vitor een voorspoedig 2022, en namen plaats op de grens van zon en schaduw, want ik heb een tere huid, begrijpt u. De koffie met de eerste appelpunt van het jaar smaakte goed, en na een tijdje kwam een visser het terras op. Ik herkende hem als "El Bandito" zoals hij zichzelf eens genoemd had. Hij had eergisteren een lekkende tas met ca. 30 vissen, waaronder Rode Poon en Dorade's aan Ko en Mieneke verkocht voor 5 Euro. Ko had de vissen schoongemaakt, en voor hun beiden elk 3 stukken gebakken, die smaakten. Nog wat gebakken, en het restant in plastic in de koelkast. Mieneke werd 'snachts wakker van een sterke vislucht, waardoor Ko zich genoodzaakt zag de vis in een vuilcontainer te dumpen en het appartement eens goed te luchten. El bandito kwam dus het terras oplopen, en ik zei 'Boa Tarde, Bandito. Hij kwam op me toelopen en zei 'happy new year' en gaf een boks. Hij vroeg waar ik logeerde, in een appartement of hotel. Ik zei hem 'in Alba'. Hij vroeg of ik zelf kookte, en, de vislucht in Mieneke's neus in gedachte, zei ik dat ik in restaurants at. Ik zag de teleurstelling in Bandito's ogen en hij zei, in onvervalst Nederlands: 'I see you, tot ziens' en hij verdween om de hoek. Maar de dag was nog jong, en hij zal zijn vis vast nog wel ergens anders kunnen slijten. Ko en Mieneke kwamen aanlopen en -rollen, en namen een cappuccino (om nog even de juiste spelwijze in te prenten) en na een tijdje vervolgden zij hun ochtendwandeling. Wij besloten nog een rondje vissersdorp te maken, en kwamen in gedeelten waar we in al die jaren nog niet geweest waren, of we herinnerden ons dat niet meer. Dat kan ook, natuurlijk.
In de middag, we wilden nét het hotel uitlopen, belde Mary en Ton vanuit het regenachtige Nederland, om ons een gelukkig nieuwjaar te wensen. En vice versa, vanzelfsprekend. Ik moest Fatima van Ton een kus geven, maar dat gaat niet vanwege de in het hotel verplicht te dragen mond- en neuskapjes. Maar een virtuele kus kon wel, en Fatima retourneerde die, ik neem aan lachend, maar ik kon alleen haar ogen zien. (mondkapje, ja?)
In Avenida was het druk geworden, er warenveel Portugezen gekomen, die later zelfs in de meerderheid waren. Wij voegden ons bij de rest van de Nederlandse en Duitse gemeenschap en hoorden dat het eindejaarsdiner van Nino gisteravond wél door was gegaan. En wij moesten om 19:00 wél pleite bij Avenida. En zo ook vanavond. Om 19:00 uur werden wij geacht te vertrekken. Wij hebben daar nog wel een hapje gegeten, en op tijd zijn wij naar het hotel gegaan, hebben nog even Peter Pannekoek gekeken, die we hadden opgenomen, en ik ben aan dit verslag begonnen. Van Johanneke kreeg ik nog het bericht dat zij, zonder test, bij restaurant Basun hadden gegeten. Ik dacht dat dat restaurant wordt gerund door Nepalezen. Die nemen het niet zo nauw als de Portugezen, blijkbaar....

Geschreven door John.en.inge.op.reis