De laatste dag in Porto. Laatste volle dag, dan. Na 't ontbijt hebben we alle koffers leeggehaald, en opnieuw ingepakt. De kleding voor morgen apart gelegd, en alles nog even nagewogen, om morgen niet voor verrassingen komen te staan op het vliegveld. Toen zijn we op pad gegaan. We liepen van ons hotel naar de Avenida dos Aliados, dat nog steeds niet door de politie was afgezet, We liepen midden over het plein, langs het marmeren art-deco beeld van een zittend naakt, maar dat heb ik niet gekiekt, want haar kop zat vol duivenstront, waardoor ze zo in een zombie-film kon acteren. Verderop stond een bronzen beeld van drie jongelingen, die de grootste moeite deden om een bak met fruit en bloemen omhoog te tillen. In hun blote niksie, hun plassertjes glanzend in de zon. Verderop stond het stadhuis. Ook nog even binnen geweest, maar al snel waren we uitgekeken, en vervolgden we onze wandeling in noordelijke richting naar de wijk Lapa. Dat kenden we wel, maar de wijk Cedofeita, die naar het westen lag, nog niet. We liepen de Rua de Alvares Cabral in, richting Casa de Musica. De straat was gebouwd in de jaren 1920 - 19230 en lag er sterk vervuild en verwaarloosd bij. Maar aan de huizen was wel te zien dat zij in een bepaalde stijl waren gebouwd, in een tijd dat er nog vakkundig gebouwd werd. Granieten raamkozijnen, en zo. Mooie gietijzeren roosvensters, en allerlei mooie stijlelementen van Art Nouveau, Art Deco en diverse neostijlen, zelfs met Moorse inspiraties. Ik heb een paar huizen geschoten. In een ervan hadden ze de grote renovatie ter hand genomen, en stonden ze met drie man sterk het huis van een nieuw verfje te voorzien. Toen ik Inge erop attent maakte - kijk, daar zijn ze hard aan het werk - zei ze dat ze dacht dat de mannen yoghurt aan het eten waren! Stiekem waren we langzaam maar zeker omhoog gelopen, toen we op de Rotunda da Boavista aankwamen. Het is de Place de la Concorde van Porto. Tien wegen lopen als stralen naar alle windrichtingen vanuit het middelpunt. In het midden staat een hoge zuil, een monument voor de helden en slachtoffers van de Guerra Peninsular, de oorlog van de Spanjaarden en Portugezen tegen de Franse bezetters onder Napoleon. De oorlog duurde van 1808 tot 1814, en móet blijkbaar gememoreerd worden. Maar de bronzen beeldengroep is wél mooi gemaakt. Bovenop de zuil Staan de leeuw van het Iberisch schiereiland, die vecht met de Franse adelaar, die op zijn rug ligt en blijkbaar het onderspit delft. We waren ondertussen in de wijk Boa Vista aangeland. Een stukje verderop staat de Casa de Musica, een Theater/Concertzaal/Schouwburg van de hand van onze eigen Rem Koolhaas, Nederlands architect. In Rotterdam zijn ook de Kunsthal en het multifunctionele gebouw De Rotterdam op de Wilhelminapier van zijn hand. We wilden nog even binnen kijken, dat hadden we een aantal jaren geleden ook al eens gedaan, en waren toen blij verrast. We wilden met de lift naar boven, en al naar beneden lopend de zaak bekijken, maar de lift deed het niet. Geen zin in klimmen, dus zijn we maar weer weggegaan. We liepen in zuidelijke richting, naar de rivier. Onderweg kwamen we langs een Vitaminas, waar Inge een aangeklede baguette tonijn en ik een Salade Tonijn, tomaat en bonen (en nog veel meer) hebben gegeten. We liepen door een zeer oud deel van Porto omlaag, over een straat met ongelijke grote keien, tot we bij de Douro kwamen. Zonder gebroken benen kwamen we beneden. Maar we waren wel erg westelijk afgedwaald, we waren bijna bij de Ponte de Arrabida, de dichtst bij de kust gelegen brug over de Douro, aangeland.
Toen begon de grote terugtocht langs de rivier. Af en toe op een bankje zittend, het water aan ons voorbij laten stromen. Op een gegeven moment bedachten we dat we misschien wel per bus naar het hotel konden, op dat moment zagen we een abri met daarop een bordje dat bus 500 daarlangs kwam, met als eindpunt Praca da Liberdade. Dat was achter ons hotel! De bus kwam na drie minuten al langs, een moderne dubbeldekker, maar alle plaatsen bezet. Later kwamen er stoelen vrij, en op het eindpunt, bijna op het punt waar destijds een verdachte zwarte auto stond geparkeerd, liep de bus leeg. Ondanks de busrit hebben we vandaag veel, veel gelopen. We hebben onszelf maar getrakteerd op een McFlurrie met M&M's. Het is nog vroeg, maar ik besluit dit verslag vanuit een altijd levendig Porto, dat ons nog in de benen zit.

Geschreven door John.en.inge.op.reis