Het is ons nog steeds niet gelukt om aan de Algarve brood te kopen, wit of bruin, dat de dag na aanschaf nog te pruimen is. Dat is misschien ook de reden dat het bakkertje, dat met zijn bestelautootje luid pepperend met zijn peppertje zijn komst in de onder het hotel gelegen wijk aankondigt, iedere dag, ook op zondag, met vers brood komt aanpepperen, wetend dat het brood dat hij gisteren verkocht, vandaag zelfs door de mussen wordt versmaad. Dat komt omdat het brood van gisteren, mocht er iets overgebleven zijn, ook al gisteren aan de mussen is gevoerd. Waarom hebben de Portugese bakkers zo'n moeite met de productie van goed brood? In de meeste gevallen is de consistentie van het brood, ook het verse, te omschrijven als rul. Het valt al uit elkaar als je er naar kijkt. Een gunstige uitzondering is het zachte broodje, wat wij een wit puntje zouden noemen, en hier Papos Secos heet (Ja, droge zak). Maar verder bakken de bakkers er niets van. Misschien meet ik mij een aanmatigende, hautaine houding, vermengd met een vleugje nationalisme, aan, als ik zeg dat de Hollandse bakkers beter zijn. Maar misschien zijn zij beter in het aanpassen aan de smaak van de Hollanders. Want de Hollandse bakkers mengen allerlei "hulp"middelen door het deeg. Sojalecithine, broodverbeteraar (een uit Chinees mensenhaar verkregen aminozuur) en emulgatoren, waardoor het brood meer dan een week mals en veerkrachtig blijft. Blijkbaar gaat het dus om smaak, en, zoals een cabaretier eens zei: Over wansmaak valt niet te twisten. Op aanraden van Narda zijn we naar de Mercado Municipal (Gemeentelijke Markthal) gegaan, alwaar een bakker is gevestigd die volgens zeggen een heel bruin zadenbrood verkoopt (met sesam- , en lijnzaad) dat aan mijn eisen zou voldoen. Dat hadden wij van de winter ook van Wil&Hennie gehoord. Hennie is toen op de fiets gesprongen, maar kwam onverrichter zake terug; bakkertje dicht. Maar nu dus op zoek naar het bewuste bakkertje. Na een beetje te zijn misgelopen in de nauwe straatjes van het altijd pittoreske Monte Gordo, vonden we de markthal, en zagen het zadenbrood liggen. Ik bestelde het bij de bakkersvrouw, en ze liet op de display van een groot uitgevallen zakjapanner (rugzakjapanner) de prijs zien: anderhalve euro. Ik greep naar mijn knip en bemerkte dat ik maar 40 cent los had, en als kleinste biljet eentje van 20 euro. Daar had ze niet van terug, die bakkersvrouw. Toen gaf ze me het brood in handen en zei met een zwaar Portugees accent: Tomorrow. Inge vroeg of ze onze naam nog moest noteren, maar dat hoefde niet. Ik wees op mijn gezicht, zodat ze dat goed kon onthouden en ze glimlachte en zei face, op zijn Portugees, dat klinkt als fas. En met het brood onder de arm verlieten we met uitgestelde betaling de Mercado Municipal. Thuisgekomen bekeek ik het brood eens goed, het had een casinovorm, bestrooid met voornoemde zaden, en was 40 cm lang. Maar goed dat we hier geen broodtrommel hebben, want de vraag blijft of het brood er wel in zou hebben gepast. We hebben het brood meteen geproefd met roerei voor mij en snotspiegelei voor Inge. En ik moet zeggen: Het komt dicht in de buurt, de smaak was goed. Het viel niet zo maar uit elkaar. Morgen zien we verder. De helft heb ik in de vriezer gedaan, want een 40 cm lang brood eet je niet zo maar op, ook al maakt de zeelucht hongerig.
Ondertussen was ik nog vergeten te vertellen dat het weer weer eens takkenweer was. Buitjes met motregen dreven af en aan. De door de geknotte bomen toch al mistroostig uitziende straat langs het hotel zag er nog treuriger uit in die nattigheid. Maar het was drukkend benauwd. Na de lunch heb ik de 5 gieg aan MP3tjes op mijn laptop maar aangesproken en heb mijn boek van Bob den Uyl maar uitgelezen. We zijn daarna tussen de druppels door naar Avenida geslopen.
Daar ben ik begonnen met 1 cola, vervolgd met een Portje en besloten met koffie kaal. Ik was een beetje moe in de benen, én lusteloos, waarschijnlijk door het drukkende weer. Noch de Port, noch de koffie hebben daar verandering in kunnen brengen.
Het was mijn beurt om te koken - de spaghetti die gisteren niet door ging - dus we verlieten om half zes het terras. Onderweg heb ik toch nog een hoorntje met twee bolas heerlijk ijs genomen, en toen op weg naar het hotel gegaan. Fatima zat inmiddels achter de balie/counter van de receptie, en ze zei dat ze weer 95% was. Dat is een meid met plichtsbetrachting, al lijkt mij dat je met een griepje beter onder de wol of synthetish dekbed kan liggen.
De spaghetti was snel klaar, maar zoals gewoonlijk heb ik mij bij het bepalen van de porties weer eens verkeken. Veel te veel, natuurlijk.
Niet te laat naar bed, morgenvroeg een huurauto bestellen bij de hostess en mijn brood nog gaan betalen voordat de markthal sluit. Ik zou natuurlijk het vertrouwen van de bakkersvrouw nooit willen beschamen.

Geschreven door John.en.inge.op.reis