Vanmorgen ontbeten met het Spaanse brood, dat nog prima smaakte, maar wel helemaal opgegeten was toen we van de ontbijttafel opstonden. Er moest nieuw brood worden gehaald. Maar om alleen voor brood naar Spanje te rijden vond ik letterlijk té ver gaan. We besloten naar Vila Real de Santo Antonio te gaan, 5 km verderop, waar ze bij Lidl ook prima brood hadden. Maar eerst een bakkie koffie bij Avenida. We namen de auto, zodat we daarvandaan meteen naar VRSA konden rijden. Bij Avenida zaten Barry en Gerda al en we gingen bij ze zitten, en bestelden koffie, Inge een cappuccino (ik wist ook niet dat je het zó schreef, met 2p's en 2 c's), en ik een bica, simpel en puur, zonder fratsen. Montata, macchiata, latte, restretto, ze zijn aan mij niet besteed. ik vind bica al interessant genoeg klinken. We hadden het ook nog over Ko, die we nog niet gezien hadden sinds we in Monte Gordo waren aangekomen, wel gebeld en geappt, maar niet gezien, en Mieneke, die ik gisteren nog geappt had, en die in afwachting was van haar operatie, a.s. woensdag.
We zijn later in de auto gestapt en naar VRSA gereden. De auto geparkeerd bij een bord waarop parkeerverbod stond, alleen in-, en uitladen toegestaan, en aan de locals gevraagd of we daar mochten parkeren. Nee, was het antwoord. Toen zijn we maar naar de betaalde parkeerplaats gereden. Ja,ja je maakt wat mee...
We hebben eerst door de hoofdstraat gelopen , naar de haven en weer terug gewandeld naar de parkeerplaats, de gemeente was druk bezig het plein in te richten voor de Kerst, en we zagen dat de levensgrote engelen per vrachtwagen aangevoerd werden. Vliegen konden ze nog niet, met hun plastic vleugels. Daarna hup, naar de Lidl.
Toch nog iets meer meegenomen dan alleen brood, en toen naar huis. Geluncht, en even kalm aan, geluierd en misschien nog wel even de ogen gesloten, tot het drie uur was. Toen was het tijd om een glaasje wijn bij Avenida te halen. Barry, Gerda, maar ook Lydia en Wim (Hoorn) zaten er al, en nog een zooitje grijs, zo te horen uit de rest van Nederland.
Na een tijdje kwam plotseling Ko aangewandeld, die ons hartelijk begroette zich bij ons aan tafel zette. Natuurlijk hadden we heel wat te bepraten, vooral op medisch gebied, en het gevoel van onmacht dat door het gebeuren met Mieneke over ons was gekomen.
Wij hadden besloten om bij Vale do Douro te gaan eten, want de Blue Parrot was op maandag gesloten. En ook op dinsdag, geloof ik, maar daar hebben we morgen pas mee te maken. Maar het was nog te vroeg om naar het restaurant te gaan, dus liepen we eerst naar het hotel. Het was inmiddels wel erg koud geworden, waterkoud, en de lucht was inmiddels wolkeloos, waardoor de warmte meteen was uitgestraald, maar op de kamer was het lekker warm. Toen besloten we maar om een andere keer naar Vale do Douro te gaan, en de van Lidl meegebrachte verse pastamedaillons met paddenstoel/truffelvulling met tomatensaus met basilicum als avondeten tot ons te nemen. Ik weet wel, truffels zijn ook paddenstoelen, maar zo stond het op de verpakking. En we hebben de kou de kou gelaten. Zoals ik zei, ja, ja, je maakt wat mee...

Geschreven door John.en.inge.op.reis