Waarschijnlijk zouden we last ondervinden van de Franse stakingen, zoals de hotelmedewerker van het hotel in Arras ons waarschuwde. Dat bleek allemaal wel mee te vallen met die stakingen. Wie niet staakten waren de internationale vrachtwagenchauffeurs. In Frankrijk ging het nog wel, maar heel België was bezaaid net vrachtwagens. Alle fabrikanten en afnemers hadden besloten om juist vandaag hun goederen te transporteren. Er waren vrachtwagens bij die 2 km per uur sneller konden rijden dan hun voorganger, en dus moesten inhalen, om een tijdswinst te boeken van 2 à 3 minuten op het hele internationale traject. Nu moesten we voornamelijk over wegen met drie rijstroken, dus de personenauto's konden min of meer ongehinderd op de linker baan tekeer gaan. Het weer? Daar kon ik geen hoogte van krijgen. Het was afwisselend zwaar bewolkt, regen, zonneschijn en wind .Temperatuur ca. 4 graden. Omdat we besloten hadden om in één ruk naar huis te rijden (256 kilometer naar Numansdorp), hebben we slechts voor een koffie gestopt, en hebben geen notie genomen van de steden onderweg. Zo moeten we Kortrijk, Gent en Antwerpen zijn gepasseerd, maar daar hebben we niets van gezien. Wél de namen op de wegbewijzeringsborden, waar we terloops notitie van namen. Slaafs volgden we echter de instructies van de TomTom, die alleen maar zei: Volg deze weg voor zoveel kilometer. We kwamen vroeg in de middag in Numansdorp aan, waar we dus nog een servies moesten lossen, en hebben daar bij Monique, die ons hartelijk verwelkomde, de lunch genoten. Eindelijk weer eens lekker bruinbrood, en normale belegen kaas. Dát was een verademing en hernieuwde kennismaking na die Zuid-Europese meuk. Wat klinkt dat oneerbiedig en ondankbaar, hè?. Tenslotte is het die meuk geweest die ons in leven heeft gehouden.
Met de auto een aantal kilo'tjes lichter hebben we de laatste kilometers naar Vlaardingen afgelegd. De straat lag er nog precies hetzelfde bij als toen we vertrokken in oktober. Alleen een paar graden kouder. Ons huis stond er ook nog, en ik parkeerde het onverschrokken zwarte gevaarte pal voor de deur. Sedert het vertrek in oktober hadden we samen 6656,9 kilometers gevreten. In de voortuin op de tuintafel stond een kistje/bakje met tête-à-tête narcissen. Een kaartje verraadde dat het een welkomstpresentje van onze overburen Theo en Cock betrof. Dat was een leuke verrassing! We sjouwden onze bagage naar binnen. Binnen was het lekker warm. Naaste buren Yolanda en André hadden de kachel aangezet. En er stonden bloemen en een zak paaseitjes op tafel. Nóg een leuke verrassing! Omdat we niets in huis hadden, qua avondeten, heb ik twee pizza's Calzone besteld, waar we anderhalf uur op hebben moeten wachten. Die zijn waarschijnlijk uit Italië moeten komen, een grote moeilijkheid met zoveel vrachtverkeer. Er werd er gebeld. Dát zullen de pizza's zijn, dacht ik. Maar het waren onze ándere naaste buren Wim en Linda, die even kwamen vertellen dat ze verhuisd waren naar Maassluis, en ons dat persoonlijk wilden mededelen. Zevenendertig jaar hebben we naast elkaar gewoond. Ze waren echter genoodzaakt om gelijkvloers te gaan wonen. Iets waar wij wellicht ooit ook aan toe komen. Voor hen wel, maar voor óns was het niet zo'n leuke verrassing.
Dat brengt mij aan het einde van het verslag van deze reis. Mijn excuses voor het sumiere aantal foto's van de terugreis. En Barry, excuses voor het gebruik van een bepaald woord. Ik begrijp nu dat dit hard aan kan komen bij een man met zonder haar. Bedankt voor je aanwijzing. Verder bedank ik iedereen voor zijn of haar geduld, doorzettingsvermogen of drang om mijn verslagen te lezen, en ik dank jullie voor het plaatsen van jullie reacties. Wellicht tot een volgende reis, beste lezers.
Het ga u goed!

Geschreven door John.en.inge.op.reis