Wat zullen we eens gaan doen? Wij stonden op met een vraagteken, zoals Ton de Hellvoeter, hier in Monte Gordo beter bekend als "Antonio M.", zegt, en we gaan onze neus achterna. Maar waarheen stond onze neus gericht? We hadden het meteen door. Onze neus stond Spanjewaards. Dus olé, op naar het land van de sangria en paëlla. In ons geval het land van de bica, dat kleine kopje met een laagje beresterke koffie. Of is het bereNsterk? Maakt niet uit, de koffiesmaak blijft hetzelfde.
We stelden onze TomTom in op Isla Cristina, een dorpje temidden van de zoutpannen en aan de kust gelegen. Het Monte Gordo van Spanje dus. In no time hadden we het gereden, en na onze auto aan de haven geparkeerd te hebben, liepen we door smalle straatjes richting centrum van het altijd idyllische Isla Cristina, waar ik me helemaal wezenloos schrok. Precies op het moment dat ik langsliep haalde iemand, misschien Christina zelf wel, plotseling een rolluik voor een raam op de begane grond omhoog met een lawaai! Met mijn hart in de keel kloppend vervolgden wij onze weg door Isla Cristina, dat een vissersdorp bleek te zijn. Men had de straten in de buurt van de haven schoongespoten, maar dat kon de vislucht niet verhullen. Het rook er net zo als in IJmuiden. Voor degenen die IJmuiden niet kennen: het lijkt een beetje op Isla Cristina, dan heeft u een idee. Op een schoon, welriekend, door mooie huisjes omzoomd, met een nepkerstboom getooid en zonovergoten palmbomenpleintje namen we dus een bica, en ik had het idee de rest van de dag loodrecht te moeten zitten of lopen. Sterk verhaal!
Na nog wat omzwervingen door het niet zo grote plaatsje, langs de kerk die gesloten was, langs een muziekpaviljoen waar geen fanfare speelde, langs een haven waar één boot lag, zijn we uiteindelijk weer bij de auto beland, en reden we terug naar Portugal, na even getankt te hebben, nog nét in Spanje, waar ze de 25 pesetas van Kok niet kenden. In Spanje bleek de Lidl gesloten op zondag, dus eenmaal in Portugal hebben we nog wat boodschappen gehaald. Daar waren de winkels gewoon open.
De boodschappen, waaronder de wereldberoemde maar niet in Nederland verkrijgbare Portugese Navelsinaasappelen, in de hotelkamer gedropt , nog even een staartje Feijenoord gekeken en daarna nog een afzakkertje gehaald op de boulevard. We zouden nasi goreng eten, zelf gekookt, maar tot mijn verrassing kreeg ik van Inge op het terras te horen dat IK moest koken. En mét een gebakken eitje! Nou, toen heb ik Inge maar verwend, en hebben we samen nasi gegeten, wat bijzonder goed smaakte, door de zeelucht? Yoghurtje na. Ik had natuurlijk veel te veel nasi gemaakt, er was nog wel voor zeker twee personen over. De diepvries bood uitkomst. Straks weer Nasi, maar dat is geen straf, al begin ik wel een rijstbuikje te ontwikkelen, geloof ik.

Geschreven door John.en.inge.op.reis