Inge stapte uit bed en John volgde 5 seconden later. We verlieten de slaapkamer, en toen ik langs de telefoon liep, ging hij meteen over. Met schorre, slaperige stem zei ik 'hallo?' Het was Ton, alhier beter bekend als Antonio, uit Hellevoetsluis, alhier bij topografici ook bekend als Eclusa Pé Do Inferno. Hij zei 'voor de bedden' Ik zei,' Ton, weet je wel hoe laat het is?' Het was hier een uur of half negen, maar in Nederland was het al half tien, dus dat is best laat te noemen.Ik had met Inge al besproken dat ik vandaag Ton zou bellen, maar het Fenomeen van Hellevoetsluis was me dus voor. We werden gefeliciteerd met het verkrijgen van onze booster, en Ton zei dat door inspanning van Mary het voor elkaar gekomen was dat ook zij hun boosterprik hadden ontvangen. Verder ging alles redelijk goed maar, ik had het al eerder vermeld, gaat het herstel na de operatie met kleine stapjes, dus deze winter geen Monte Gordo voor hen. Misschien voelen zij zich gesteund door de honderden die dit jaar ook de reis naar Portugal niet hebben ondernomen, om verschillende redenen. Ton had vóórdat ik werd gebeld nog even met Miguel aan de receptie gebeld, en aan hem de titel van een sixties liedje genoemd: Even the bad times are good. Van de Tremeloes. Of ik dat even aan Miguel kon laten horen. Nu had ik dit nummer niet voorradig in mijn laptopbestand, dus ik zou het alleen maar kunnen vóórzingen. We wisselden nog wat gegevens uit, en Inge sprak nog even met Mary, en we spraken af elkaar later nog te bellen. Toen we hadden ontbeten en gedouched/gedoucht/gedoest, weet ik veel, gingen we naar Avenida, en stopten even bij de receptie. Ik zei tegen Miguel, dat ik alleen "even the bad times are good" voor hem kon zingen, maar dat ik hem dat niet wilde aandoen, gezien de conditie van mijn stembanden. Begripvol aanvaardde hij deze tegenslag. Ik denk dat Miguel me nú nog dankbaar is dat ik zijn trommelvliezen heb gespaard.
Bij Avenida zaten Barry en Gerda, natuurlijk al in de zon, en bewonderden mijn welgevormde benen, die zich vanonder mijn korte broek openbaarden. Ik had mij gestoken in gele polo en groene shorts, in de kleuren van ADO. Of Brazilië. Maar wat is het verschil? Gerda had Barry en oud brood meegenomen, dat ze aan de meeuwen ging voeren (het brood dan). Ik had net betaald, toen Ko en Mieneke arriveerden. Willem had ze vanmorgen naar de medische hulppost in VRSA gebracht, waar Mieneke's nietjes uit haar heup waren verwijderd. Een hele opluchting, dat ze verlost was van dat oude ijzer. Inge en ik besloten een wandeling over de houten strandloopbrug, ook door de touristen wel plankier of boardwalk genoemd. Officieel heeft dit houten geval de naam "Passeio Maritimo Doutor Almeida Santos" Deze Doctor Almeida Santos mag er dus trots op zijn dat zijn naam is verbonden aan de langste weg binnen de deelgemeente Monte Gordo, ook al bestaat hij uit planken. Overigens, wie die Dotour is? Geen idee, maar hij leeft voort tussen meer dan 6 planken. We hebben nog even op een bankje (nou ja, houten kist) in de zon gezeten, met uitzicht op de vandaag woelige branding, en zijn toen -het was tijd- gaan lunchen.
Update: Het schijnt dat de Doctor, inmiddels overleden, in Lissabon een specialist en baanbrekende kracht was op het gebied van medisch begeleide voortplanting. Deze vorm van voortplanting lijkt me zonder enig plezier, maar ja, soms noodzakelijk.
Na enige tijd, we wilden niet verbranden, verlieten we het dokterspad. en liepen naar het hotel. We kwamen op de Alameda da Indias, het boulevardachtig plein, of pleinachtige boulevard, waaraan het hotel is gelegen. Ook is er wat middenstand op het plein maar daar is wat verandering in gekomen. Aan de linkerkant: De Spar is wat groter geworden, de viswinkel, die ik in al die jaren nog niet open heb gezien, is thans elke dag open, wat je niet kunt missen, vanwege de Scheveningse vislucht die de zaak verspreidt. De slager en Angela de fietsenverhuurster zijn onveranderd, evenals EPI, mijn autoverhuurder, en hotel Baia. Er was aan het eind van het rijtje een restaurant, Frango Hot (hot kip) genaamd, maar is nu permanent gesloten, maar er staat wel een andere naam op. Aan de rechterhand: Hotel Atlantida heeft een drietal restaurants met de naam Chico tegen of bij de gevel staan, de kapper is (tijdelijk?) gesloten, de makelaar is onveranderd, evenals de apotheek en de Japanner, het sushi restaurant. In Parque dos Reis, waar vroeger schrijver dezes en zijn vrouw verbleven, wonen nu Barry en Gerda. Tenslotte aan het einde rechts Hotel Alba, dat vroeger een aparthotel, een hotel met appartementen, was, is verbouwd. De meeste appartementen zijn verbouwd, van een tweekamerappartement naar 2 hotelkamers, zodat er nog tien over zijn.
Ons kamermeisje Maria-José is gepensioneerd, en is vervangen door een, met rosegeverfd haar, nieuwe hulptroepster Rosalina. Tot zover de rechterkant. Wel wat verandering op de Alameda, maar het is verder gewoon doorgaan alsof er niets gebeurd is.
Enfin, we betraden het hotel, waar Miguel me nog steeds dankbaar aankeek vanachter zijn mond- en neusmasker, en gingen lunchen.
In de middag zijn we naar Avenida gegaan, wijzer geworden door de ervaring dat de temperatuur aan de Algarve snel kan dalen, en ik dus mijn korte voor een lange broek had verwisseld, zodat mijn welgevormde benen goed tegen de kou waren beschermd. Toen de anderen, de namen zijn inmiddels bekend bij de regelmatige lezers, er allemaal waren, heeft uw schrijver de les in origami voortgezet met het vouwen van een door middel van blazen uit te vouwen duiveltje, dat de aanschouwers de stuipen op het lijf joeg.
Het was inderdaad flink fris geworden toen we naar het hotel liepen voor het avondeten. Verse pasta gevuld met ham, met tomaten-basilicumsaus. Yoghurtje na.
Wéér een dag voorbij.
De eerste 10 foto's zijn van de Alameda links, de tweede 10 van de Alameda rechts, de 21e van de Alameda midden. Sorry voor de scheve kamerastanden.,
foto 22 en 23 zijn van de origamiconferentie, genomen door Barry.

Geschreven door John.en.inge.op.reis