Merkwaardig fenomeen, tijd. Zeven maanden geleden deze vakantie geboekt, en die maanden zijn werkelijk omgevlogen. Maar vandaag zaten we te wachten op de taxi, die een uur later ons zou komen ophalen. Dat laatste uurtje wachten scheen wel dagen te duren ! Maar eindelijk, daar was hij dan.
Ik moet even reclame maken voor Stadtaxi Rotterdam. Wij hadden een paar dagen geleden via Internet een taxi geboekt, en onmiddellijk een email met bevestiging ontvangen. Daarnaast nog twee berichten met specificaties voor de heenreis vandaag en de terugreis op 7 januari. We kregen vanmiddag en nieuw bericht met de boodschap dat de taxi met kenteken xxx over drie minuten bij ons zou zijn. En dat klopte. De zeer behulpzame chauffeur hielp onze zware koffers naar de auto te brengen en in te laden. Alles was perfect geregeld. Stadtaxi Rotterdam dus. Doen! Tot zover deze commercial.
Op Zestienhoven aangekomen zagen we Ton en Mary (U weet wel, de Hellevoeters) en het was of we elkaar jaren niet hadden gezien.
Nog even koffie gedronken, en toen over het druilerige vliegveld het vliegtuig in.
De overtocht verliep gladjes ( https://youtu.be/IWk-TAAPPhA ), en op Faro werden we door de reisorganisatie opgevangen en naar de bus geleid. Het was niet druk in de bus, en later zagen we waarom.
Passagiers uit Amsterdam moesten ook nog mee, en toen die waren ingestapt was de bus afgeladen. Snel via Altura naar Monte Gordo. In de hal van het hotel stond Jan (de Harderwijker) als eenmansontvangstcomité ons al op te wachten. Fatima, de receptioniste, ving een glimp van me op tussen de mensenmassa en riep al zwaaiend hallo.
Na iets dat een snelle incheck had kunnen zijn, maar door al het geklets toch iets langer duurde zagen we boven Coby, (de andere helft van de Harderwijkers), en hebben we met ons vieren nog even op onze kamer zitten bijpraten. Maar niet te veel, anders hebben we de komende weken niets meer om over te kletsen.
Daarna snel de koffers uitgepakt, alles een plaatsje gegeven, en toen waren we gesetteld.
Met een zucht van verlichting keken Inge en ik elkaar aan. We waren weer thuis....

Geschreven door John.en.inge.op.reis