Mijn excuses voor dit late verslag, dat ik op maandagmorgen pas heb geschreven. De reden zal u later wel duidelijk worden. Terug naar gisteren. We besloten naar Cacela Velha te gaan, één van de mooiste, zo niet dé mooiste plek van de Oost-Algarve, met een fenomenaal uitzicht over wat ik de Baai van Monte Gordo noem, en het begin van de Ria Formosa, de binnenzee die vanaf daar tot voorbij Faro uitstrekt, en waar nog zeepaardjes schijnen voor te komen. Achter het kerkje staan bankjes op de ommegang, waar het zo rustig is, dat je de vissen veertig meter lager hoort praten. U vergeeft mij hopelijk deze dichterlijke vrijheid. Het weer was goed, de zon stond blakend aan de hemel, lekker warm, en goed voor mijn verkoudheid, en goedgemutst gingen we op weg. We reden relaxt over de 125 naar de afslag Cacela Velha, dat ca. 800 meter verderop aan het eind van een lange, rechte weg lag. Die weg was erg druk, vele auto's kwamen ons tegemoet, en halverwege stonden al auto's langs de kant van de weg geparkeerd. Met een ongelofelijke dosis geluk vonden we een parkeerplaats, en toen zagen we de oorzaak van de tomeloze drukte: Er was een kerstmarkt. Er stonden stalletjes en kraampjes met streekproducten en knutseluitingen, tekeningen, zelfgebakken taarten, reclame voor de scouting en ik weet niet wat nog meer. He anders zo rustige plaatsje was omgetoverd in een onoverzichtelijke wirwar van plaatselijke producenten (uit de ruime omgeving) en hun mogelijke klanten (uit een nog ruimere omgeving) We wisten achter het kerkje nog een bankje te bemachtigen, om alleen maar te constateren dat iedereen in ganzenpas voor ons langs liep. En een herrie! Er liep zelfs een volwassen kerel op een zojuist aangeschaft vogelfluitje een kanarie te imiteren. Zo konden we de vissen natuurlijk niet horen praten. Nog even de plaatselijke begraafplaats bezocht, altijd indrukwekkend, maar ook druk. We zijn maar vertrokken; misschien later nog eens terugkomen?
We reden naar Porta Nova, voor koffie met gebak, en enkele boodschappen. Bij ons favoriete koffietentje moesten we een baksel naar keuze nemen. De zet van mij, gisteren, om een pasteis de nata aan Lenie aan te bieden bleek een goede, want ze vond ze zo lekker dat ze er twee nam! Inge nam een mon-chou taartpunt en ik een Tarte de naranja, een met sinaasappel doordrenkt cakegebakje. Allemaal zo lekker!
Daarna boodschappen gedaan bij de gigantische Continente, voor o.a. eten voor vanavond en papieren zakdoekjes, want mijn verkoudheid liep de neusgaten uit.
Terug naar MG. en om een uur of drie naar de Avenida. Of het nu aan het mooie weer lag, of omdat het een feestdag was (Maria Onbevlekte Ontvangenis) maar ook in MG was het erg druk, met veel Spanjaarden. In de Avenida zaten of kwamen ze allemaal weer bijeen. Ik zal niet steeds de namen van Ko en Mieneke, Lydia en Wim, Ton en Mary, Barry en Gerda, en zo noemen, want die kennen jullie nou wel. Vanwege mijn verkoudheid heb ik me bezondigd aan amandellikeur, dat mierzoet is, en goed voor de keel. Op zeker moment, ik zat er met mijn rug naartoe, wees Barry op de westelijke hemel en zei moet je nou eens kijken: Ik draaide mij om en zag een mooie zonsondergang. Ik dacht nog: Zon rood onder, water op je donder. Schrijver dezes had een onrustige nacht (doedelzak) ; 5 pakjes papieren zakdoekjes er doorheen gedraaid. Twee blikjes cola leeggedronken. En met de kennis van vandaag (maandag) bleek dat nog te kloppen ook, zon rood onder, etc. want toen wij vanmorgen de gordijnen openden, zagen we dat het geregend had.

Geschreven door John.en.inge.op.reis