Ik schrijf dit stukje op het moment dat ik het stukje voor morgen zou moeten schrijven. Sorry voor dit late bericht, maar ik heb het de laatste dagen ontzettend druk gehad met zalig nietsdoen. Dolce far niente, zouden de bewoners van de zuideuropese laars zeggen. Maar hier, aan de Algarve zeggen ze dat niet, weinigen is de kennis van het Italiaans gegeven. Het was op deze schitterende woensdagochtend, dat de zon ons tegemoetstraalde met de belofte om er een graad of 21 van te maken. Geen wolkje aan de lucht, dus, en blootgebeend liepen wij naar Avenida. Stilzitten in de zon lukt mij maar eventjes, maar Inge des te meer, en toen we een tijdje op de grens van zon en schaduw hadden gezeten, besloten we langs de vloedlijn te lopen. Of de eblijn. Dat was mij om het even. Vroeger had ik een app waarop ik de stand van het tij kon zien, maar die app is eraf gegooid, werkte niet meer. Maar goed, we liepen naar de boardwalk, waar we ons van ons schoeisel ontdeden, en verlieten het hout om door het mulle zand naar de waterlijn te lopen, waar het aanmerkelijk beter stappen was. We liepen een stuk langs de branding, toen Inge een appje kreeg van Monique, onze dochter. Inge zei dat ze op het strand was, en maakte een foto. Even later kwam Monique terug met het verhaal dat Arthur, haar partner, een soortgelijke foto had toegezonden gekregen van iemand waarmee hij wel eens games speelde via internet. Deze iemand heette Miguel Castro, en was ook op het strand in......Monte Gordo ! Hij is wiskundeleraar aan de universiteit van Lissabon, en was enkele dagen in een appartement van zijn ouders. Monique stuurde een foto van hem, én een foto van de boardwalk, waar hij in de buurt op het strand zou zitten. Ik herkende de boardwalkscène, die was bijna helemaal aan de oostkant, terwijl wij aan de westkant van het strand liepen. Op ons gemak liepen wij met onze blote voeten door het natte zand, ondertussen uitkijkend naar de man wiens foto we hadden gekregen. Daarover deden we een half uurtje, waarin Arthur tegen Miguel had gezegd dat wij vaak in Avenida te vinden waren. Toen wij bij het herkenningspunt waren aangekomen, heb ik daar een foto van gemaakt en aan Monique gezonden. Ik vertelde dat ik Miguel niet had aangetroffen, en Monique zei, dat Miguel ondertussen (in tegenovergestelde richting als wij) waarschijnlijk over de boulevard, naar Avenida was gelopen, daar naar ons had gevraagd, en te horen had gekregen dat wij nèt waren vertrokken. Wij zijn op onze beurt toen weer naar Avenida teruggelopen, onderweg speurend naar het petje waarmee Miguel op de foto stond. Voor het verhaal zou het leuker zijn geweest als we elkaar daar hadden getroffen, maar helaas. Geen Miguel gezien, maar misschien gebeurt dat later.
We hebben met het hele kluppie weer bij Avenida gezeten, en in de avond heb ik 2 afleveringen van een serie zitten kijken, waardoor ik geen tijd meer had om dit stukje te schrijven. Ik kan niet beloven dat de volgende wél op tijd zijn, maar we proberen het.

Geschreven door John.en.inge.op.reis