Toen we na het overigens prima ontbijt vanuit ons eerste Spaanse appartementenhotel vertrokken , was het droog. We hadden na de inspannende slecht-zicht route van gisteren prima geslapen in een zeer confortabel bed, en we waren goed uitgerust. Vol goede moed reden we het volgende onderkomen tegemoet. Wat is het binnenland van Baskenland toch mooi. Helaas geen geschikte plek om een foto te nemen. Halverwege begon het eerst te miezeren, daarna te druppelen, en toen begon het te plenzen, waardoor we geen oog meer hadden voor het mooie landschap. Ik had het nieuwe B&Bhostelhotel in mijn Tomtom gezet, op huisnummer 65, maar de tomtom kende het huisnummer niet, en wilde me slechts tot nr. 41 brengen. Maar we waren nog steeds vol goede moed, maar toen we ongeveer in de buurt van het dorp kwamen, San Pantoleón de Aras geheten, zagen we nog wel een mooie regenboog boven de Golf ban Biscaje, maar het logeeradres bleek onvindbaar. Na het arondissement 3 x in de rondte te hebben gereden, en een smal blubberig landweggetje waren ingereden, en weer gekeerd, want we zaten niet goed, hebben we via Google Maps eindelijk het huis gevonden, eerst over een smal weggetje, eigenlijk een karrespoor, toen over een bruggetje waaronder een riviertje hevig kolkend zijn weg zocht > ( hier niet klikken, maar onderaan bericht!! https://youtu.be/u1EskQLkGVg en > https://youtu.be/M3UygHPurr0 )), en uiteindelijk bij een opening in een muur komend, waarachter zich een oud huis bevond, temidden van mooie palmen en ander geboomte. Toch nog ver van de kust, in het binnenland. Maar omdat ik niet wist of we goed zaten -ik had inmiddels alle vertrouwen in de navigatiesoftware verloren- had ik de auto weer op de "grote weg" gezet en was met de paraplu het karrespoor weer opgelopen. Ik vond de deur gesloten, geen bordje op de deur, maar er was een bel. De deur werd geopend door een goed Engels sprekende dame, en ik vroeg of ik bij het bewuste hotel was aangekomen, hetgeen zij bevestigde. Ik vertelde dat de navigatie ons in de steek had gelaten, waarop zij zei: Google Maps is the best. Inderdaad hadden we het hotel via Maps gevonden. Het hotel bleek een huis te zijn uit de zeventiende eeuw, had vroeger een toren bezeten, maar die was bij de verbouwing verdwenen. Het grote huis stond op een grote rots, waarvan delen nog onder in de muur van de hal zichtbaar waren. Onze kamer op de eerste etage was authentiek Spaans ingericht, en het hele hotel ademde een serene rust. We kregen echt het "wow" gevoel. Maar er was in de buurt in de regen niets te beleven, en het hotel had geen restaurant. Maar de hostess heeft vijf minuten lopen verderop een tafeltje besproken in een eetcafé, zelf noemden ze zich "Eethuis Romy", en ze waarschuwde ons dat het wel een luidruchtig zooitje was. Wij goedgemutst naar Romy, en toen we binnenstapten, was de herrie niet van de lucht. De hele tent stonf afgeladen, er was een gezelschap dat moeders verjaardag vierde, en een verder vogels van diverse pluimage, en ook voetbalkijkers, op de in elk café in Spanje niet ontbrekende televisie. We werden hartelijk verwelkomd door een vriendelijke ober, die vroeg of wij Jan waren, en ja, dat waren wij. Hij wees ons een leeg tafeltje middenin de chaos. We namen plaats, en na een tijdje konden we bestellen. Eerst kregen we een voorafje van het huis, een stukje kroepoek met daarop een mengsel van Kabeljauw en Garnalen in een witte crêmesaus . Erg lekker. We besloten voor een Cesar Salade voor ons samen en voor Inge Kaas- en hamkroketjes, voor mij Gevulde (met kalfsgehakt) Pepers zwemmend in een Kaasfondue. Afgeblust met een mooi rood wijntje, uit de heuvelen rond Bilbao. We genoten met volle teugen, in de gezellige takkenherrie, bediend door zeer vriendelijke obers. Met spijt in ons hart omdat we deze reuzegezellige tent gingen verlaten namen wij afscheid en liepen, het was inmiddels weer even droog, terug naar het huis uit ca. 1650. Een ervaring om niet te vergeten, maar niet teveel foto's.
Morgen? Iets anders, maar dat moeten we nog bespreken.
Hasta mañana

Geschreven door John.en.inge.op.reis