Nog even over gisteravond. We wilden naar restaurant Copacabana gaan, maar hebben in de lobby een uurtje staan/zitten wachten, want het regende als een tierelier, tot genot van de Portugezen, zoals ik al meldde. In het restaurant is het toch geen francesinha geworden, maar heb ik me laten verleiden door een heerlijke tong met spinazie en gebakken aardappelen. Dat was ook voortreffelijk, en die francesinha komt nog weleens. Wat dat is, leg ik nog weleens uit.

Dan vandaag: Het was grijs bewolkt toen we vanochtend uit het raam keken. Hier en daar een klein beetje blauw, maar niet genoeg om een blauwe broek van te naaien.
We zijn maar, dik ingepakt, op de fiets gestapt en naar Vila Real de Santo Antonio gereden, dat bekend is om zijn lange naam, vele textielwinkels en goede restaurants.
De zon was inmiddels door de wolken gebroken, en we werden verrast door de warmte. Half ontkleed op "ons" terrasje koffie gedronken, met een "meringue maõ" dat is citroentaart met opgeklopt gezoet eiwitschuim. UItzicht over het centrale plein van VRSA, zoals het stadje op de wegbewijzeringsborden staat vermeld. Men was al druk bezig met het opbouwen van de kerstmarkt, en door de luisprekers zong Mariah Carey me reeds toe dat ik alles was, wat zij voor Kerstmis wilde.
We hebben nog wat door het stadje gezworven en nog een dubbelstekker gekocht, voor het gelijktijdig opladen van de telefoons, laptop en speaker. Daarna weer op de fiets gesprongen en via een omweg richting de haven gereden, toen Inge een bord zag met Cemiterio (Kerkhof) linksaf erop. Uit ervaring weten wij dat de Portugezen nogal wat werk maken van hun kerkhoven, dus zijn we het hek binnengegaan om een blik te werpen. Het kerkhof was minder goed onderhouden dan we gewend waren in Porto en Lissabon, maar er was bijna geen graf zonder
(kunst)bloemen, zelfs de graven uit 1850 waren fleurig getooid.
Gezelligheid kent geen tijd, maar na 15 minuten zijn we weer op de fiets gesprongen naar de haven. VRSA ligt aan de grensrivier met Spanje, en je kunt aan de overkant het Spaanse stadje Ayamonte zien liggen, wat met een boottochtje van ca. 10 minuten is te bereiken. Maar dat komt nog wel een ander keertje.
We hebben nog even op een bankje gezeten bij de haven, en daarna naar Monte Gordo teruggereden, om aldaar nog even het middagzonnetje mee te pikken op ons vaste terras van Sol e Praia. Vanavond eten we thuis; tortellini, weet je wel.

Geschreven door John.en.inge.op.reis