Gisteravond - en dat heeft niets met broodnijd te maken - is Mieneke nog even langs geweest om Inge's haar bij te punten, en ze had Ko meegenomen. zodat we nog tot diep in de avond hebben zitten kletsen. Dus niet vroeg naar bed gegaan. Omdat ik gisteravond vroeg mijn verslag van die dag al had gepost, vermeld ik het maar bij vandaag. tot zover gisteren.
Nu vandaag.
Ik dacht - Ik maak een ontbijtje met een eitje, waarna ik de schone slaapster wakker kus. Zo gezegd, zo gedaan. Ik had de tafel gedekt en in het midden prijkte het brood dat ik gisteren nog niet had betaald. Maar o, wat een deceptie. Ook dit brood had gedurende de nacht, terwijl iedereen in diepe rust was, zich getransformeerd tot een rul, als los zand samenhangend, en eigenlijk oneetbaar product. Dat zou misschien te voorkomen zijn geweest, als ik het brood na de koop meteen in de vriezer had gegooid, en met een paar sneetjes tegelijk een uurtje voor het ontbijt had ontdooid, maar die methode is me te omslachtig. Ik heb vakantie, ja?
We hebben ieder ons eitje op een halve boterham gegeten, en het daarbij gelaten. Het eitje, óók van Portugees origine smaakte overigens voortreffelijk. Ik heb nog een half, inmiddels betaald, brood in de vriezer liggen, maar wat ik daarmee aan moet, weet ik ook niet. Laat ik het bewaren voor de eendjes.
Na het ontbijt heb ik in het naastgelegen Hotel Caléma, waar de hostess van Primavera hedenmorgen kantoor hield, voor een weekje een huurauto besproken, ingaande later in de week en daarna op de fiets gesprongen om het bijzonder belachelijke beruchte bedrieglijke brood te betalen, om de koop eindelijk te completeren. De bakkersvrouw herkende mijn fas, ik overhandigde haar het geld, en roerend namen wij afscheid. Ik heb haar niet verteld over mijn broodavonturen van hedenmorgen, maar het was alsof ze wist dat we elkaar niet meer terug zouden zien. Na haar enkele troostende woorden in het Nederlands te hebben toegevoegd ben ik weer naar het hotel gefietst. In het hotel aangekomen liep ik op de vierde etage de gang in, en zag ik de deur van ons appartement openstaan, de kamermeisjes kwamen juist naar buiten om schone handdoeken te pakken. Ik zei tegen beide dames Bom Dia, en zij groetten mij insgelijks terug. Ik stapte naar binnen en zei tegen Inge ook Bom Dia, wat een lachje op de gezichten van de kamermeisjes veroorzaakte. Toen de meisjes klaar waren, is Inge even onder de douche gaan staan, en toen zij geheel droog en gekleed was zijn we weer boodschappen gaan doen in VRSA, want de voorraadschuur was weer hol en leeg. We hebben ook een brood meegenomen, om vandaag op te eten. En bladerdeeg, wat hier massa folhada heet, maar dat we maar nergens konden vinden. Nu wel dus, even proberen of het in de combi-magnetron op onze kamer is te gebruiken.
Na de lunch met het prima verse brood zijn we de fietsen naar Ruiz terug wezen brengen. Ze waren even dicht, dus hebben we de fietsen tegen diefstal beveiligd, en de sleuteltjes in de brievenbus gegooid.
Inge zou wel een kopje koffie lusten, dus liepen we via het plankier naar de gele stoeltjes. Er stond op het plankier een stevige wind uit het westen. Evelino was even afwezig, maar Bruno II, die vroeger bij Casablanca heeft gewerkt, nam de honneurs waar. We bestelden twee Americanos, en toen we die ophadden en ik opstond om
te gaan afrekenen, zagen we Ton en Mary aan komen lopen. Ze kwamen ook naar binnen en namen aan ons tafeltje plaats. Ik ben toen maar niet gaan betalen, maar besloot een wijntje voor ons te bestellen. En nog een. Wonderbaarlijk hoe we op zo'n dag nog onderwerpen tot gesprek kunnen vinden. Hieruit blijkt dat we toch wel in een complexe wereld leven, je raakt niet uitgekletst. Op een gegeven moment zagen we iets in het water spartelen, 100 meter van de kust. Ik zoomde 40 x in met mijn camera, en toen ik de foto ook nog eens vergrootte, zag ik dat het wildwaterzwemmers waren. Hetzelfde proces is gevolgd toen we een witte vlek op de horizon zagen. Bleek een grote vissersboot te zijn, met een zwerm meeuwen erachteraan. De foto's worden zo niet best, maar het is de enige manier om te kijken wat er gaande is, als je geen verrekijker hebt. En zo verliep deze spannende middag, en zo werd het al snel half zeven, en was het tijd om naar huis te gaan. We moesten koken. Gekookte aardappelen, spercieboontjes en vlees. Helaas was er geen vrijwilliger om aardappels te schillen, dus besloten we dat IK naar Komen Kaaza zou lopen om Kip Piri-Piri te gaan halen.
De kip smaakte uiteraard prima, en we hebben nog even naar de Portugese "oscar"uitrijkingen gekeken, of gouden kalf of zoiets, maar dat kon ons niet bekoren.
Vroeg naar bed dan maar. We hopen dat de weersvoorspellingen juist zijn, en dat we richting lekker weer gaan.

Geschreven door John.en.inge.op.reis