Dat komt er nou van. Deed ik vanmorgen de gordijnen open en.... Mistig, heiïg, laaghangende bewolking en nevel. Echter geen zon. De op het balkon aan het droogrek hangende shirts waren zelfs vochtiger geworden. Dat rek wordt voortaan door mij het bevochtigingsrek genoemd. Maar wat was nu de oorzaak van deze weersomslag? Ik wist het meteen. Ik heb het noodlot getart. Gisteren heb ik veel te hoog opgegeven over het zonnige weer, en dat we zo boffen met al die zon. Zie je wel? Getart. Wat nu gedaan? Ik probeerde mij voor de geest te halen wat ik zou gaan doen als ik op dit moment in het noorden van Schotland op vakantie zou zijn. Leuke Schotse dorpjes bezoeken? Er zijn in de Algarve helemaal geen Schotse dorpjes. Er loopt of fietst hier wel een merkwaardig figuur rond, gekleed in een Schotse kilt, de hele dag op en neer van MG naar VRSA, al heb ik hem al een maand niet gezien. Een andere Schotse activiteit schiet me niet te binnen, vooral omdat ik nooit op de gedachte ben gekomen om naar Schotland te gaan. Waarom weet ik niet, want Schotland is een prachtig land met mooie natuur, aardige mensen met een interessant accent, en.... Takkenweer! Vertwijfeld en uit het veld geslagen keken Inge en ik elkaar aan. Avenida dan maar? Kan niet. Is twee dagen gesloten om het personeel weer op krachten te laten komen na de drukke jaarwisseling. Dan maar naar Fantasy? Oké. En daar gingen we, op weg naar onze eerste Americano. Alleen, ik gebruik die term liever niet meer, want ik associeer de naam met een land waar momenteel een idioot de scepter zwaait. Ik ben er van overtuigd dat we nog veel ellende van die hansworst te verwachten hebben. Maar nu wordt het politiek, dus...STOP! Dus geen Americano, maar Abattonado. Dat is hetzelfde, in Spanje én Portugal. Dezelfde negatieve annotatie hangt overigens ook aan Turkse koffie. Nog zo'n hansworst die daar d....STOP!
Bij Fantasy bestelde ik dois abbatonados en kregen we wat we verlangden. En ze smaakten precies zo als de Americanos. Toen ik even later naar de bar liep om af te rekenen, zei de ober. U wilt twee Americanos afrekenen? Nee, zei ik, ik had abattonado's besteld, en ik vertelde de man de reden van de verandering in de naamsaanduiding. Hij moest toch wel even glimlachen. Rare jongens, die Hollanders, dacht hij waarschijnlijk. We verlieten de tent, en werden direct geconfronteerd met de koude wind. Gelukkig hadden wij ons op z'n Schots gekleed; niet met een kilt, maar wel warm. En Americano verdwijnt voorlopig uit ons vocabulair.
Gisteren had Hennie ons uitgelegd waar het marktgebouw van Monte Gordo was te vinden, daarin zat ook een bakker verstopt die bruinbrood verkocht. Wij hadden de markthal nooit geopend gezien, want die sluit om één uur, en wij waren de afgelopen jaren ruim na enen langsgekomen, en hadden het gebouw nooit opgemerkt. Wij dus op zoek naar het gebouw, en gevonden. Mercado Municipal de Monte Gordo stond erboven. Wij naar binnen. Vislucht, maar geen vis, wel groenten en fruit, maar geen brood; de bakker was gesloten. Wij zagen het direct, want er hing een reuze hangslot aan de deur. Dus toch maar weer het hele stuk teruggelopen en witbrood bij de Spar gehaald, geen broodjes, maar iets dat op King Korn leek. (Wéét u nog wel? Ik ga bij Japie wonen.) Ook wilden we melk hebben, maar de melk was op. Dus hebben we geluncht met een koppie thee. Ook wel eens lekker.
Na het eerste deel van dit verslag geschreven te hebben, besloten we toch maar voor de middagsessie naar Fantasy te gaan. Toen we het hotel verlieten, zagen we voor ons Ko en Mieneke lopen. Zij hadden dezelfde bestemming in hun navigatie ingevoerd, dus liepen we gezamenlijk op naar Fantasy. De wijn zit daar in mooiere glazen dan bij Avenida, maar dat komt ook terug in de prijs. Na enige tijd kwamen Wim en Lydia ook binnen, en toen Willem en Johanneke ook nog arriveerden, was de verzameling compleet. Op Ton en Mary na dan, die we nog wel langs zagen lopen, naar ons zwaaiden en hun weg vervolgden. De uitbaatster, Melissa, een Belgische, bracht ons een schaaltje chips en ik vroeg of de muur binnen mooi was geworden. Vorige week waren ze namelijk een paar dagen gesloten geweest, om de witte muur binnen een lichtgraze tint te verven. Dat zei ze vorige week, dat ze lang hadden nagedacht over de kleur en dat de keuze op lichtgraas was gevallen. Ze zei dat ze alleen de bar hadden opgeruimd en schoongemaakt, en niet aan schilderen waren toegekomen. Teleurgesteld over de muurkleur hebben we even later afscheid genomen van het gezelschap, en zijn via de Mini Preço (melk en sinaasappelen) naar het hotel gelopen. De zon was inmiddels voorzichtig doorgebroken, maar kon niet meer voor veel warmte zorgen.
We hebben spaghetti met Bolognese saus gemaakt, en het smaakte voortreffelijk. Ik zeg niets meer over de weersverwachting, dat snap je wel.

Geschreven door John.en.inge.op.reis