Daar waren we voor gekomen. In de staalblauwe lucht stond een veelbelovend zonnetje zich uit te sloven. De temperatuur was al goed te genieten, althans op het balkon.
Gewoon een dag om niets te doen, nou ja, niet te veel inspanning te plegen. Wij hadden niets gepland, maar het zou toch een belangrijke dag worden, want minstens twee gebeurtenissen stonden voor vandaag op stapel. Ten eerste zou Mieneke vandaag geopereerd worden, in Faro, in het ziekenhuis waar ze in tweede instantie naartoe is gebracht. Dat wordt spannend.
Ten tweede zullen Johanneke en Willem, als alles heeft meegezeten, vandaag aankomen in Monte Gordo na een autoreis van 2500 kilometer in 4 dagen. Met deze gebeurtenissen in ons hoofd hebben we ontbeten, op ons gemakkie, en zijn we na de afwas naar Avenida getogen voor een (daar heb je hem weer) een cappuccino. We hebben lekker in het zonnetje gezeten dat nog aardige kracht had. De musjes zaten al te wachten op de door mij toegeworpen koekkruimeltjes. We besloten over de boulevard naar de vissersbootjes te lopen, en vandaar de hele boardwalk af te lopen, en de toestand van de horeca eens op te nemen. We liepen langs het paviljoen waar Minke van het Nederlandse winkeltje haar M-brasseRia had moeten sluiten, gedwongen door de omstandigheden. In deze onzekere tijden was het voor haar onoverkomelijk gebleken om aan de verhuurder een heel jaar paviljoenhuur vooruit te voldoen. De zaak stond leeg. Ik zag ons gereflecteerd in de ruiten aan de ander kant van de lege ruimte. We liepen verder, en zagen nog meer etablissementen gesloten waren, maar we konden niet ontdekken of dat kwam omdat ze voor het seizoen of om andere financiële redenen waren gesloten. Maar er waren nog veel zaken open. We zijn ze allemaal langsgelopen, zeg maar gewandeld, in het steeds warmer wordende zonnetje. We hebben ook nog even op een bankje zitten relaxen, en zijn toen via de Spar, waar we champignons hebben gekocht, naar ons appartement gelopen, waar Inge een omelet champignons heeft gebakken, die heerlijk smaakte na die zeelucht.
Om 3 uur, het was inmiddels "Avenida-tijd" geworden en verlieten we ons hotel. Ik riep nog even Hoewoi naar Barry en Gerda, die op hun balkon ook al lekker in de zon zaten, en even de ogen moesten openen, om te zien welke idioot zo stond te gillen. zodat we elkaar konden begroeten. Wij verlieten de Alameida da Indias, waar snel de zonovergoten rust weerkeerde.
We kwamen bij Avenida aan, en wilden aan een tafeltje gaan zitten, maar stonden nog nét, toen we plotseling Johanneke op ons toe zagen lopen! We begroetten elkaar hartelijk, waarna we ook Willem in de hoek zagen zitten. Die moesten we ook hartelijk begroeten, natuurlijk. Ze hadden hun reis volbracht, tenminste de heenreis, ze waren om 2 uur aangekomen en zaten in gezelschap van Wim en Lydia in afwachting van Tony, de makelaar, die de sleutel van het appartement moest brengen. Het was een vrolijk weerzien en we hieven het glas op hun behouden aankomst. Het was hen gelukt om vóór de verplichte Corona-test Portugal binnen te komen. We hoorden van Ko, via de app, dat Mieneke die ochtend geopereerd was, en 9 uur plat moest liggen. Verder ging het goed, ook met Ko.
Tony de Belg kwam met de sleutel, vergezeld van Sally, zijn Engelse vriendin en compagnon, en na nog een wijntje was het tijd voor het avondeten. Wij hadden thuis nog een bloemkool liggen, maar toen Johanneke zei dat ze had besproken bij Vale do Douro, besloten wij om mee te gaan, want dat restaurant had vele punten voor op onze bloemkool. En zo geschiedde het; we gingen gevieren naar Vale do Douro, en werden vriendelijk begroet door David, de uitbater en zijn vrouw, alsmede het keukenpersoneel , die inmiddels Johanneke en Willem als vaste klanten beschouwden.
Het eten was voortreffelijk, Johanneke en ik zalm, en Willem en Inge biefstuk Vale do Douro, en deze biefstuk was niet taai als die bij Migalhas, al kon Inge niet alles opeten, omdat het een té grote lap was.
Na de koffie zijn we elk ons weegs gegaan, en ik ben vrijwel meteen naar bed gegaan, zonder dit verslag te schrijven. Daar had ik geen zin meer in, dus dat zou de volgende morgen zijn beslag wel krijgen.
En zo komt het dat ik nu, op donderdag, het verslag van woensdag zit te schrijven. Dat geeft me meteen de mogelijkheid om te vertellen dat ik Minke nog heb geappt, en van haar hoorde dat alles prima was gegaan, maar nog wel veel pijn had. Ze schreef: Vind je het gek als iemand met een voorhamer een pen in je been slaat!
Ze hadden gezegd dat ze nog 4 dagen in het ziekenhuis moest blijven.
Ook hebben wij met onze Vlaardingse overburen in Portimão afgesproken dat we hen morgen, vrijdag, een bezoek brengen. Maar daarover later zeker meer.

Geschreven door John.en.inge.op.reis